Gintama Fiction : Hijikata x Gintoki -He’s Wolf-

Gintama Fiction : Hijikata x Gintoki -He’s Wolf-
ในยุคสมัยที่ซามูไรและกลุ่มนักรบฝ่ายต่อต้านกลายเป็นเรื่องราวต้องห้ามในดินแดนเอโดะ ความรุนแรงและอาชญากรรมยังคงมีให้เห็นได้ทุกหย่อมหญ้า

คืนเดือนหงายที่แสงจันทร์ส่องสว่าง ภายในตรอกแคบที่มืดทึมเทา เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและกลิ่นเลือดโชยคละคลุ้งออกมาจากตรอกแคบที่แม้แต่แสงสว่างของจันทร์เพ็ญยังไม่อาจส่องไปได้ถึง

“อย่า!!! ยอมแล้ว......ข้ายอมแพ้แล้ว อย่าทำอะไรข้าอีกเลย”

ซามูไรหนุ่มที่สิ้นสภาพเลือดโทรมไปทั้งกายถึงกับทรุดร่างลงคุกเข่าอ้อนวอนกับพื้น แต่เจ้าของเรือนกายใหญ่ดำทะมึนที่ย่างสามขุมเข้าไปใกล้ก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะรับฟัง มีเพียงเสียงขู่คำรามต่ำๆราวกับสัตว์ร้ายกำลังจ้องตะครุบเหยื่อดังมาให้ได้ยินเบาๆ

“ได้โปรด!!!......ไว้ชีวิตข้าด้วย.......อย่า......อ้ากกกกกกกกกกกก”

เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บป่วยในยามค่ำคืนยังคงดังก้องทั่วทั้งเอโดะให้ได้ยินอยู่เช่นทุกเมื่อเชื่อวัน

“รายนี้ถือเป็นรายที่สามของเดือนครับ ผู้บาดเจ็บคือ ชิมิสึ เซย์จิ อดีตเคยเป็นซามูไรปัจจุบันทำอาชีพรับจ้างทั่วไป เมื่อคืนนี้เขาถูกทำร้ายหลังจากออกมาทิ้งขยะที่ตรอกนี้ คนร้ายลงมือเหมือนกับเหยื่ออีกสองรายที่ผ่านมา ร่างกายเต็มไปด้วยรอยบาดแผลฟกช้ำ รอยเขี้ยวและกงเล็บ เขาเอาแต่ร้องขอชีวิตอย่างเดียวจนสอบปากคำอะไรไม่ได้เลยครับ” ยามาซากิอ่านสรุปรายงานให้กับรองหัวหน้าหน่วยชินเซ็นกุมิฟังคร่าวๆ ชายหนุ่มร่างสูงผมดำเข้มที่ชอบสูบมาโบโร่เป็นชีวิตจิตใจพยักหน้ารับ เขาก้าวข้ามป้ายกักกันสีเหลืองเดินเข้าไปในตรอกที่มีชายหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มอีกคนกำลังเก็บหลักฐานอยู่

“เห็นอะไรเพิ่มเติมบ้าง โอคิตะ”

“รอยเท้าครับ ไม่ชัดเจนนัก แต่ก็พอจะเห็นรอยเท้าจางๆสองสามก้าว ก่อนที่จะหายไป” ฮิจิคาตะก้มมองรอยเท้าเปล่าที่พื้นขณะที่พ่นควันบุหรี่ออกมาโขมงใหญ่

“อย่าลืมเก็บเข้าประวัติแฟ้มคดีด้วย”

“ครับ....ผมเก็บแน่นอนครับ ถ้าหากว่าหลักฐานที่เรามีเพียงสิ่งเดียวไม่ถูกคุณเหยียบจนเละไปก่อนนะครับ คุณฮิจิคาตะ”

“หืม..........” ฮิจิคาตะก้มมองตามสายตาของผู้ใต้บังคับบัญชาที่จ้องจะเคลมตำแหน่งรองหัวหน้าหน่วยชินเซ็นกุมิของเขาเป็นประจำแล้วก็ต้องสะดุ้ง

ตายห่าน!!! รอยเท้าที่เป็นหลักฐานที่ชัดเจนที่สุดเพียงอย่างเดียวดันถูกเขาเหยียบเละซะได้

แสร้งกระแอมดังๆหนึ่งครั้งแล้วเดินออกจากตรอกไปอย่างเนียนๆ

“ยังไงก็เก็บเท่าที่พอจะมีให้เก็บได้ก็แล้วกัน”

“รับทราบครับ......โรเจอร์”

แล้วไอ้โรเจอร์นี่มันใครกันวะ!!!!

เดินออกจากตรอกมาด้วยความหงุดหงิดพอดีกับที่ได้ยินเสียงสกู๊ตเตอร์คันเก่าวิ่งปุเลงมาใกล้ เจ้าของดวงตาเฉื่อยชาเหมือนปลาตายกับเส้นผมสีเงินหยักศกเป็นเอกลักษณ์ที่หนีบนิตยสารจัมป์รายสัปดาห์ติดรักแร้มาด้วยก็จอดลงเบื้องหน้า

“ท่าทางกำลังยุ่งเลยสินะ.....คุณตำรวจ” ชายหนุ่มผมเงินใช้ดวงตาเหมือนปลาตายที่แสนจะกวนโอ้ยจ้องมองรองหัวหน้าหน่วยชินเซ็นกุมิพลางแคะขี้มูกด้วยความเคยชิน

“ก็ไม่ได้ว่างงานเหมือนใครบางคนจะได้ร่อนไปร่อนมาอ่านจัมป์เล่นปาจิงโกะไปวันๆนี่หว่า” ถ้อยคำนี้กะเหน็บเจ้าตัวเต็มๆ

“ก็แล้วจะให้ทำไงได้ เราเดินกันคนละสายงานนี่นะ” นอกจากจะไม่เดือดร้อนแล้ว เจ้าตัวยังดีดเม็ดขี้มูกไปใส่รองหัวหน้าหน่วยจอมเก๊กให้โดดหลบแทบไม่ทัน

อี๋!!!!! สกปรกโคตรว่ะ.......

“ยังไงก็พยายามเข้าแล้วกันนะครับ คุณตำรวจ” กินโทกิเอ่ยยิ้มๆขณะสตาร์ทเครื่องสกู๊ตเตอร์ แต่ก่อนจะทันได้ออกรถก็ถูกมือใหญ่คว้าตรึงไหล่เอาไว้

“ช่วงนี้มีเหตุทำร้ายร่างกายค่อนข้างบ่อย เหยื่อทุกรายล้วนเป็นซามูไรรับจ้างเหมือนกับคนร้ายได้เล็งเอาไว้แล้ว ถ้ายังไงก็ระวังตัวเอาไวด้วยล่ะ......รับจ้างสารพัด”

กินโทกิไม่ตอบรับ เขาโบกมือพลางหันเสี้ยวหน้าส่งรอยยิ้มในแบบที่น้อยคนนักจะได้เห็นให้แก่รองหัวหน้าหนุ่มก่อนจะขับสกู๊ตเตอร์ออกไปอย่างสบายใจ ฮิจิคาตะถึงกับหลุดสบถด้วยความหงุดหงิด

คิดถูกหรือคิดผิดกันวะที่เกิดเป็นห่วงมันขึ้นมา!!!

“อา.......อากาศหนาวๆแบบนี้มันต้องจิบเหล้าแรงๆสักแก้วถึงจะดี” เพียงแค่ก้าวเท้าเข้าไปในร้านสแน็คบาร์เจ้าประจำก็รู้สึกแปลกใจนิดหน่อยเมื่อเห็นชายหนุ่มร่างบางในชุดเครื่องแบบนั่งก๊งเหล้าอยู่เพียงแค่คนเดียว

“สายันห์สวัสดิ์ครับลูกพี่” โอคิตะเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มพร้อมกับชูแก้วเหล้าในมือขึ้น

“น่าแปลกนะที่จะเจอคนของทางการมานั่งจิบเหล้าในสแน็คบาร์โทรมๆแบบนี้” กินโทกิกล่าวด้วยรอยยิ้มขณะที่นั่งลงข้างโอคิตะพลางรับแก้วเหล้าที่ชายหนุ่มส่งมาให้ พร้อมกับที่ป้าโอโทเซะหันมาส่งสายตาทิ่มแทงแทนคำพูดว่า

หุบปากแมวๆของแกไปซะกินโทกิ!!!!.......

“ได้ข่าวว่าตอนนี้กำลังมีคดียุ่งๆกันอยู่ไม่ใช่รึไง แต่เห็นนายมาจิบเหล้าสบายใจแบบนี้ หรือว่าปิดคดีได้แล้วเหรอ”

“อากาศหนาวๆแบบนี้ได้เหล้าแรงๆสักแก้วมาทำให้เลือดอุ่น สมองจะได้แล่นปรู้ดปร้าดขึ้นไงล่ะครับ สมองของผมต้องผ่อนคลายก่อนจะเริ่มงานต่อ จะให้เคร่งเครียดตลอดเวลาเหมือนคุณฮิจิคาตะล่ะก็คงหัวล้านก่อนวัยอันควรแน่” โอคิตะเอ่ยขำๆขณะที่กินโทกิเอ่ยขึ้น

“แล้วที่พวกนายกำลังตามหามันคืออะไรกันแน่”

“ก็ว่ากันว่าเป็นสัตว์ร้ายที่ออกทำร้ายผู้คน เหยื่อทุกรายที่มันเลือกนั้นล้วนแล้วแต่เป็นซามูไรฝีมือดีถึงแม้ว่าหลายคนจะปลดระวางไปแล้วก็เถอะแต่ดูเหมือนมันจะไม่สนใจเพราะยังไงความเป็นซามูไรนั้นก็ยังคงอยู่ในสายเลือด ผูกติดอยู่กับจิตวิญญาณของพวกเขา ผู้เสียหายล้วนให้ปากคำว่ามันมีร่างกายใหญ่โต พละกำลังมหาศาล เขี้ยวขาวยาวโค้ง เสียงขู่คำรามน่าสะพรึง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นคนพวกนั้นล้วนเสียสติกันหมดแล้วเราจึงไม่เก็บมาประกอบเป็นคำให้การ”

“แล้วพวกนายคิดว่ายังไง”

“หลักฐานที่ชัดเจนที่สุดที่เราพบใกล้กับผู้เสียหายนั้นคือรอยเท้าเปล่า ซึ่งเป็นรอยเท้าของมนุษย์ สำหรับผมไม่คิดว่าจะมีสัตว์ชนิดไหนที่ร้ายกาจไปมากกว่ามนุษย์อีกแล้ว มนุษย์ที่สามารถรังแกสัตว์ที่อ่อนแอได้ ฆ่าได้แม้กระทั่งพวกพ้องนั่นแหละ คือสัตว์ร้ายที่น่ากลัว”

กินโทกินิ่งเงียบ เขาย่อมเข้าใจสิ่งที่โอคิตะกล่าวดียิ่งกว่าใคร เขาที่ได้ฉายา ชิโร่ยาฉะ นั้นมาย่อมเข้าใจถึงสัตว์ร้ายที่แฝงกายอยู่ภายในจิตใจของมนุษย์ดี

“มีผู้เสียหายถึงสามแล้วนะ จนถึงป่านนี้ชินเซ็นกุมิก็ยังจับกุมมันไม่ได้นี่มัน.......พวกนายทำงานกันล่าช้าจริง”

“ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละครับ ลูกพี่......ถ้ามันเป็นสัตว์ก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะจับกุมมัน แต่ถ้าเกิดมันเป็นมนุษย์ที่มีจิตใจอย่างสัตว์ขึ้นมา ด้วยมันสมองที่ไม่ด้อยยิ่งไปกว่าพวกเราแล้วมันก็ค่อนข้างยากที่จะจับตัวมัน และถ้ามันยังคงลอยนวลอยู่แบบนี้ก็จะมีผู้เสียหายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ คงต้องมีใครสักคนที่จะหยุดมัน ใครสักคนที่พร้อมจะยอมเสียสละ ใครสักคนที่มีจิตวิญญาณวิถีแห่งซามูไรและฝีมือดีมากพอที่จะล่อมันออกมาให้ติดกับ ถ้าได้คนแบบนั้นมา ฝันร้ายแห่งเอโดะก็คงจะจบลง”

รอยยิ้มร้ายค่อยๆจุดขึ้นที่มุมปากของอสูรขาว..................เรื่องยืมมือฆ่าคนนี่ถนัดนักนะ โอคิตะ โซโกะ

“และข้อมูลที่สำคัญอีกอย่างที่จะมองข้ามไม่ได้ก็คือ อสูรร้ายตนนี้ มันจะออกล่าเหยื่อทุกๆคืนวันพระจันทร์เต็มดวงครับ”

พระจันทร์ทรงกลดในยามราตรีทอแสงสีเงินยวงเปล่งประกายขับกล่อมให้เส้นผมหยักศกสีเงินเหลือบเทาทอแสงสีอ่อนเจิดจ้าท่ามกลางความมืดมิดในยามราตรี ท่ามกลางความมืดแห่งนครเอโดะอันเงียบสงัด กลับมีหนึ่งบุรุษหนุ่มผู้ถือดาบไม้เป็นอาวุธเดินทอดน่องท้าลมเย็นท่ามกลางราตรีอันหนาวเหน็บและเงียบงัน

เสียงฝีเท้าก้าวเดินเป็นจังหวะที่เนิบนาบและมั่นคง ลมเย็นพัดชายเสื้อยูกาตะลายเมฆให้สะบัดพลิ้วไหว กินโทกิเดินเลียบออกจากถนนสายหลักตัดผ่านเข้าสู่ทางเดินเลี่ยงเมืองสายเล็ก แม้ตลอดเส้นทางจะไร้ซึ่งแสงสว่าง แต่ก็ได้แสงจันทร์คอยชี้นำทางให้ พื้นที่ไม่กว้างและไม่แคบจนเกินไปเหมาเจาะที่จะใช้เป็นลานต่อสู้ ซากาตะ กินโทกิยืนนิ่งรอคอยอย่างใจเย็น เขารู้ตัวว่ามีใครบางคนสะกดรอยตามเขามานานแล้วและก็ถึงเวลาเสียที ดาบไม้ในมือถูกกระชับไว้มั่นจิตใจสงบเกินกว่าที่จะสัมผัสได้ เปิดประสาทหูคอยรับฟังเสียงเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆรอบกาย

ใกล้เข้ามาแล้ว...........

เสียงฝีเท้าแผ่วเบาแต่รวดเร็วหยุดลงภายใต้เงามืดในส่วนที่แสงจันทร์ส่องไปไม่ถึง เสียงลมหายใจหอบหนักดังมาจากเงามืดส่วนนั้น

“ไหนๆก็ตามมาถึงนี่แล้ว โผล่หัวออกมาเสียสิ จะรออะไร” ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ มีเพียงเสียงขู่คำรามดังตอบมาเบาๆ

หืม......หรือเจ้าตัวนี้มันจะไม่ใช่มนุษย์จริงๆ

เจ้าของเสียงคำรามค่อยๆย่างเท้าก้าวออกมาจากเงามืด โฉมหน้าของศัตรูที่ปรากฏต่อแสงจันทร์ทำให้กินโทกิถึงกับชะงัก สติสูญเสียการควบคุมไปชั่วครู่

“ฮิจิ.........”

ก่อนที่เขาจะตั้งตัวได้ทัน ร่างสูงในชุดยูกาตะสีเข้มขาดวิ่นก็กระโจนเข้าหา แรงที่โถมทับรุนแรงจนทั้งคู่ล้มกลิ้งไปกับพื้น กินโทกิกอดปล้ำร่างใหญ่ที่กำลังตะกรุยตะกายกงเล็บใส่เขาไม่ยั้ง มือทั้งสองเหยียดยันดันคางร่างสูงที่หมายจะฝังคมเขี้ยวลงบนซอกคอของตนไว้สุดแรง

“เป็นบ้าอะไรของแกกันวะ เมามายองเนสรึไง ฮิจิคาตะ!!!”

โดยปกติสำหรับกินโทกินั้นก็เป็นคนประเภททนถึกบึกบึนอยู่แล้ว มีหรือที่เจอการจู่โจมเล็กน้อยเพียงแค่นี้จะรับมือไม่ไหว เสียก็แต่ว่าฮิจิคาตะในเวลานี้นั้นเหมือนกับไม่เป็นตัวของตัวเอง ร่างสูงเอาแต่ตะกรุยตะกายหมายจะกัดกินอย่างเอาเป็นเอาตาย แรงที่โถมทับกดเข้ามาก็เหมือนกับไม่ใช่แรงของมนุษย์เสียด้วยซ้ำ

เหมือนสัตว์ป่าหิวกระหายที่กำลังออกล่าเหยื่อ............

กงเล็บแหลมคมตวัดข่วนยูกาตะสีขาวลายเมฆจนขาดเป็นริ้วๆ เรือนกายขาวเนียนแน่นเนื้อได้รูปเปล่าเปลือยถูกเปิดเผยภายใต้แสงจันทร์เพ็ญ

“ฮิจิคาตะ......แก!!!” กินโทกิพยายามปัดป้องร่างใหญ่ที่เบียดกายเข้ามาสุดแรง มือใหญ่บีบเค้นวงแขนขาวขึ้นกล้ามงามจนเป็นรอยฝ่ามือแดงขณะที่ยกร่างกินโทกิลอยขึ้นจากพื้นกระแทกเข้ากับตรอกกำแพงอิฐพลางบีบคอไว้แน่น

“ฮิ.....ฮิจิ....จ.......เจ้า.......บ.......บ้า!!!” กินโทกิจิกเล็บข่วนเข้ากับมือใหญ่ที่บีบรอบลำคอของตน ไอ้บ้ามายองเลอร์นี่มันเป็นอะไรของมันกันแน่

ในขณะนั้นเองคมเขี้ยวแหลมคมก็ถูกฝังลงบนลาดไหล่เนียน เลือดสีแดงสดไหลเอ่อล้นจากริมฝีปากหยักได้รูปลงมาตามเนินอกช้าๆ กินโทกิถึงกับนิ่วหน้ากัดฟันแน่น

ไอ้บ้านี่มันกัดฉัน........ต้องไปฉีดยาพิษสุนัขบ้ามั้ยวะ!!!!!

ฮิจิคาตะส่งเสียงคำรามเบาๆ จมูกคมสันสูดดมซอกคอขาวช้าๆก่อนจะฝังคมเขี้ยวลงไปอีกรอบตรงซอกคอนั้น เลือดสีเข้มไหลจากลำคอขาวยาวเป็นทางไปตามร่องอก ฮิจิคาตะเหยียดกายยืดตรงสบสายตากับเหยื่อของตนแน่นิ่ง ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดกันและกัน เมื่อมองสบกับดวงตาสีเหลืองทองคู่นั้นแล้วกินโทกิก็ถึงกับหลุดหัวเราะด้วยความสมเพศ

“หรือแกจะเป็นหมาไปแล้วจริงๆ”

ฮิจิคาตะเอียงคอมองเขาด้วยความฉงนเหมือนกับไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาได้กล่าว ก่อนจะตวัดเรียวลิ้นไล้เลียริมฝีปากบางเบาๆด้วยความออดอ้อน การกระทำนั้นทำให้คนที่กำลังหัวเราะขื่นถึงกับหยุดชะงัก กินโทกิหลุบสายตามองฮิจิคาตะที่กำลังตั้งอกตั้งใจเลียริมฝีปากและแก้มของเขาเหมือนกับสุนัขที่อ้อนเจ้าของอย่างตื่นๆ

เจ้าบ้านี่มันยังไงกัน เดี๋ยวก็กัด เดี๋ยวก็เลีย ตกลงมันเป็นอะไรของมันกันแน่........

เรียวลิ้นร้อนค่อยๆโลมไล้ผ่านแก้มเนียนลงมาตามลำคอระหง ไล้เลียทำความสะอาดรอยเลือดจากลำคอขาวเนียนลงมาตามร่องอกแน่นเนื้อ ก่อนจะหยุดนิ่งจ้องมองยอดถันสีชมพูอ่อนที่แข็งขืนลุกชันเพราะอากาศเย็นในยามค่ำคืนอย่างสนอกสนใจในระยะประชิด

“มองอะไรของแกวะ.......น่ารำคา.....อ๊ะ” คนถูกมองถึงกับหน้าขึ้นสี แต่ก็พลันต้องหลุดเสียงร้องด้วยความตกใจเมื่อเจ้าหมาขี้สงสัยดันส่งเรียวลิ้นอุ่นๆเข้าไปทักทายหยอกเย้าให้ยอดอกสีหวานนั้นตั้งชันยิ่งขึ้น

“ใครอนุญาตให้แกเลียกันเจ้าบ้า!!!” ส่งเสียงตวาดด้วยความตกใจพยายามผลักใบหน้าคมที่แนบชิดดูดดุนอยู่กับแผ่นอกออกไป แต่มือใหญ่กลับกดร่างของกินโทกิสะกดไว้กับกำแพงอิฐไม่ปล่อยโอกาสให้ต่อสู้ขัดขืน

“ปล่อย.....ฮิจิคาตะ....แก.....อ๊า.....อย่าเลีย......ห้ามกัด.....ตรงนั้น .....อ๊ะ....”

ถึงกับหลุดเสียงครางกระเส่าเมื่อถูกรุกรานหนักยิ่งขึ้น ฮิจิคาตะเบียดสะโพกกดส่วนอ่อนไหวที่ตื่นตัวบดเบียดเข้ากับหว่างขาของกินโทกิขณะที่กำลังหยอกเอินยอดอกสีสวยไปด้วย

ไอ้บ้านี่มันดันมีอารมณ์......เดี๋ยวพ่อซัดสักเปรี้ยงให้มันหายอยาก!!!!

ขณะที่บิดแขนคิดจะสับฝ่ามือฟาดท้ายทอยอีกฝ่ายให้สลบแต่กลับถูกมือใหญ่คว้าไว้ได้ทัน ฮิจิคาตะจัดการพลิกร่างกินโทกิหันหน้าเข้าหากำแพงแล้วกดกายทาบทับขณะที่รวบมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายที่คิดจะต่อสู้ขัดขืนไพล่หลังเอาไว้ ตลบชายยูกาตะลายเมฆขึ้นมากองไว้ที่เอวบางขณะที่รูดกางเกงขายาวของกินโทกิลงไปกองอยู่ที่เข่าอย่างไม่ปราณีปราศรัยพร้อมกับถูไถส่วนอ่อนไหวที่ตื่นตัวอย่างเต็มที่เข้ากับร่องก้นแล้วจึงเสือกกายเข้าไปในช่องทางต้องห้ามอย่างแรง

ผู้ถูกรุกรานถึงกับสั่นเทิ้มไปทั้งร่าง ช่องทางเบื้องหลังถูกเสียดสีอย่างไม่ยั้ง กินโทกิเกร็งตัวแน่นพยายามขัดขืนแกนกายใหญ่ที่เสียดแทงลึกเข้ามาในร่างให้หลุดออกไป

“ฮิจิ....คา....ตะ....อ.....ออก.....ไป....” ไอ้บ้าเอ้ย!!!

ได้แต่สบถในใจ เจ้าบ้าฮิจิคาตะเหมือนจะไม่รู้สึกตัวเสียด้วยซ้ำว่ามันกำลังข่มขืนเขาอยู่ ทุกคราที่ร่างใหญ่โถมกายกระแทกกระทั้นนั้นรู้สึกราวกับร่างกายกำลังถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ยิ่งดิ้นรนขัดขืนช่องทางต้องห้ามก็ยิ่งตอดรัดหนักแน่น ฮิจิคาตะถึงกับต้องลอบถอนหายใจพรูยาวออกมาด้วยความอุ่นร้อนและคับแน่นที่ได้สัมผัส ร่างใหญ่ก้มตัวลงแนบกับแผ่นหลังเปลือยเปล่าที่มีเลือดซิบจากการถลอกเสียดสีกับกำแพงปูน ขบกัดท้ายทอยที่โผล่พ้นไรผมหยักศกสั้นสีเงินเต็มแรงจนปรากฏรอยเขี้ยวรอยที่สาม ขณะขยับสะโพกเร่งความเร็วขึ้นด้วยความเสียวกระสัน กินโทกิถึงกับส่งเสียงร้องลั่นไม่เป็นศัพท์ แต่ในยามคืนเดือนหงายดึกสงัดในตรอกเล็กๆแห่งนี้จะมีใครไหนเล่าได้ยิน เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครวญครางกระเส่าปนสะอื้น สลับกับเสียงครวญของสัตว์ป่าที่กำลังร้องคำรามด้วยความสุขสม

เจ้าบ้าเอ้ย!!!.....รีบทำรีบเสร็จสักที

ได้แต่กัดฟันแน่นรอคอยให้ช่วงเวลาแห่งความเจ็บปวดนี้ผ่านพ้น กงเล็บแหลมคมตวัดข่วนแผ่นหลังเปลือยเป็นทางยาวขณะที่เจ้าตัวได้ปลดปล่อยเมล็ดพันธุ์แห่งความสุขสมเข้าไปในร่างของเหยื่อ เสียงกู่ร้องเห่าหอนดังยาวนานในยามราตรีที่เงียบสงัดยามเมื่อถึงขีดสุดแห่งอารมณ์ ช่องทางอุ่นร้อนยังคงตอดรัดไม่หยุด น้ำรักสีขาวขุ่นไหลท้นออกมาจากช่องทางต้องห้ามอาบไปกับเรียวขาขาวยามเมื่อร่างสูงถอนกายออก ฮิจิคาตะกอดรัดร่างเปลือยที่กำลังทรุดลงกับพื้นไว้กับอก พร้อมกับก้มลงไล้เลียรอยเขี้ยวที่ต้นคอ รอยกงเล็บและแผลถลอกที่แผ่นหลังให้กับกินโทกิเบาๆอย่างรักใคร่ วงแขนใหญ่ยังกอดรัดร่างของคนที่หมดแรงไว้ไม่ยอมปล่อย กินโทกิหอบหายใจสะท้านบ่นให้คนที่กอดตนไว้ขณะที่หลับตาซุกหน้าซบกับแผงอกแน่นกล้ามด้วยความเหนื่อยล้า

“แกนี่มันหมาบ้าจริงๆ ฮิจิคาตะ........”

แสงแดดรุ่งอรุณที่ทอลอดหน้าต่างบานเล็กผ่านเข้ามาในห้องทำให้ชายหนุ่มผมเงินกระเซอะกระเซิงจำต้องลืมตาตื่นอย่างช่วยไม่ได้ กินโทกิขยับกายลุกนั่งยกมือยีตาตัวเองด้วยความง่วงงุน เมื่อกวาดสายตามองรอบตัวให้ชัดๆก็พบว่าตอนนี้กำลังอยู่ในห้องนอนของตนบนร้านรับจ้างสารพัด

“เมื่อคืนนี้ฝันร้ายชะมัด!!!”

บ่นให้กับตัวเองพร้อมกับบิดขี้เกียจก่อนจะลุกขึ้นจากฟูกนอนไปล้างหน้าล้างตา จังหวะที่หยัดกายลุกขึ้นนั้นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างเอ่อไหลออกมาจากร่าง เมื่อก้มลงมองก็พบกับหยดน้ำสีขาวขุ่นที่มีคราบเลือดปนไหลลงไปตามเรียวขางามหยดแหมะลงกับฟูกนอน ภาพเหตุการณ์ที่คิดว่าเป็นเพียงแค่ฝันไหลย้อนกลับเข้ามาเต็มๆ

“ไอ้หมาบ้านั่น!!!......ทำให้ต้องเดือดร้อนซักที่นอนจนได้”

การอาบน้ำในยามเช้าที่หนาวเหน็บถือเป็นความทรมานสุดชีวิต แต่ด้วยกลิ่นเหงื่อและคราบน้ำรักที่เปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งกายจะให้ทนทำเฉยอยู่ได้ก็ดูจะมากเกินไปนิด หลังจากจัดแจงร่างกายของตนจนสะอาดเอี่ยมจึงหันไปจัดการฟูกนอนเคราะห์ร้ายทีหลัง ซักคราบสกปรกแล้วจึงแบกออกไปตากที่หน้าระเบียง

“โย่!!! ลูกพี่....เมื่อคืนนี้ฉี่รดที่นอนรึไงกันครับ” กลุ่มชินเซ็นกุมิดันออกลาดตระเวนเข้าพอดี โอคิตะ โซโกะที่นำทีมผ่านมาจึงเอ่ยทักทายกับเขา

“ไม่ใช่เด็กๆกันแล้วจะฉี่รดที่นอนได้ไงกันเล่า แค่ครบกำหนดทำความสะอาดต่างหาก” กินโทกิยิ้มตอบขณะที่ท้าวแขนกับเฉลียงระเบียงหน้าบ้านก้มหน้าคุยกับชายหนุ่มหน้าตาจิ้มลิ้มที่ยืนอยู่ข้างล่าง

“แล้วเป็นไง.....เมื่อคืนนี้ยังมีการทำร้ายร่างกายกันอีกมั้ย”

“ไม่เลยครับ ทั้งๆที่เป็นคืนเดือนหงายแท้ๆ แต่กลับไม่มีผู้เคราะห์ร้ายเลย”

“ข่าวดีสินะ” กินโทกิเอ่ยตอบเอื่อยเฉื่อย

“ถ้าหากว่าไม่มีผู้เคราะห์ร้ายจริงๆก็ถือว่าดีไป......แต่ผมกลัวว่าผู้เคราะห์ร้ายจะไม่ยอมเปิดเผยตัวมากกว่าน่ะสิครับลูกพี่” โอคิตะกล่าวตอบด้วยรอยยิ้มตามแบบฉบับพร้อมกับแววตาที่สื่อความหมายที่อ่านไม่ออก กินโทกิชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะยิ้มออกมาเลื่อนลอย

“ก็อาจเป็นได้นี่นะ”

“ครับ.....ก็ได้แต่หวังว่าถ้ามันเจอเหยื่อที่ถูกใจแล้วมันคงจะหยุดสักที” โอคิตะกล่าวเสียงเรียบขณะที่กินโทกิยิ้มรับเอ่ยตอบเสียงเบา

“บางที.....มันอาจจะเจอแล้วจริงๆก็ได้”

ขณะนั้นเองฮิจิคาตะก็เข้ามาสมทบ กินโทกิลอบมองท่าทีของชายหนุ่มอยู่เงียบๆ ซึ่งดูต่างจากฮิจิคาตะที่เขาเจอเมื่อคืนนี้เป็นคนละคนเลยทีเดียว

“สวัสดีครับ....โรเจอร์”

“โรเจอร์บ้านแกสิ.....เรียกอยู่ได้ ไอ้โรเจอร์นี่มันใครกัน” ฮิจิคาตะเอ่ยตอบอย่างหงุดหงิดขณะที่จุดบุหรี่ขึ้นสูบพร้อมกับเอ่ยทักกินโทกิไปด้วย

“อ้าว!!! .....แล้วนั่น แกฉี่รดที่นอนเหรอ”

“ไอ้นี่ก็อีกคน เดี๋ยวพ่อเอาที่นอนยัดปากซะนี่....ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะเฟ่ย” เอ่ยตอบเสียงสะบัดเพราะยังรู้สึกเคืองเรื่องเมื่อคืนไม่หายขณะที่หันกายเดินกลับเข้าบ้านด้วยไม่อยากจะเสวนากับพวกชินเซ็นกุมิบ้านี่อีก

“เดี๋ยว หลังคอแกไปโดนอะไรมา กินโทกิ” จังหวะนั้นเอง ฮิจิคาตะพลันสังเกตเห็นรอยแผลที่เหมือนกับรอยคมเขี้ยวอยู่บนหลังคอของอีกฝ่ายพอดี

“อ๋อ...นี่น่ะเหรอ” เผลอคลำหลังคอตัวเองอย่างลืมตัวจนสะกิดเข้ากับรอยแผล จึงส่งยิ้มยั่วไปให้อีกฝ่ายได้สับสนเล่นๆ

“ก็แค่หมามันกัด.......ไม่มีอะไรมากหรอก”

กินโทกิเดินชิ่งเข้าไปในบ้านไม่อยู่ต่อล้อต่อเถียงกันอีก ฮิจิคาตะถึงกับฉุนปึ่ด!!!

“หมาที่ไหนวะ!!! นั่นมันรอยฟันคนชัดๆ.....เออเว้ย!!! ช่างหัวมันละกัน”

และนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็ไม่ได้มีข่าวทำร้ายร่างกายซามูไรเกิดขึ้นอีกเลย จนช่วงเวลาล่วงเลยมานับเดือน

กินโทกิพลันสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกที่หนาวจัดเพราะลืมปิดหน้าต่างลมเย็นจากภายนอกจึงพัดโกรกเข้ามาเล่นเอาขนลุกไปทั้งตัว

“หืม....พระจันทร์เต็มดวงหรอกเหรอ” ถ้าอย่างนั้นคืนนี้............

ขณะที่ลุกขึ้นจะไปปิดหน้าต่าง ก็จำต้องเอ่ยเชื้อเชิญแขกผู้มาเยือนที่นั่งคุดคู้อยู่นอกระเบียงในยามค่ำคืนที่เย็นจัดอยู่ก่อนแล้วเข้ามาด้วย

“เข้ามาสิ......ข้างนอกมันหนาวนะ” กินโทกิกล่าวพร้อมกับเปิดประตูเฉลียงระเบียงต้อนรับก่อนจะปิดล็อคทั้งหน้าต่างและประตูให้เรียบร้อย

ฮิจิคาตะ โทชิโร่ ในชุดนอนยูกาตะสีเข้มก้าวเข้ามาในห้อง เท้าเปล่าเปลือยที่เหยียบย่ำเสื่อทาทามิปรากฏรอยดินตามหลังมาเป็นทาง ผมสีเข้มเย็นชื้นมีหยดน้ำเกาะพราวเป็นหย่อมๆ ท่าทางจะวิ่งเท้าเปล่ามาจนถึงที่นี่และคงนั่งตากลมอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานานแล้ว

“เช็ดผมซะ ถ้าไม่สบายแล้วจะลำบาก” กินโทกิกล่าวขณะโยนผ้าขนหนูไปคลุมศีรษะร่างสูงไว้ แต่อีกฝ่ายก็ยังคงยืนนิ่ง

“ทำไม....ทำไม่เป็นเหรอ มานี่สิ ฉันจะเช็ดให้” กินโทกิกล่าวขณะที่ทรุดนั่งลงบนฟูกนอนตบตักตัวเองเบาๆ ฮิจิคาตะคุกเข่าลงกับพื้นคลานสี่ขาเข้าไปหมอบลงตรงหน้า

“ใช่แบบนั้นแหละเด็กดี.......ว่าง่ายๆแบบนี้คืนนี้จะให้รางวัล”

กินโทกิกล่าวด้วยรอยยิ้มพึงใจขณะลงมือเช็ดผมให้กับชายหนุ่มร่างสูงที่หมอบคุดคู้อยู่กับพื้นราวกับสุนัขอ้อนเจ้านาย ฮิจิคาตะหลับตาพริ้มเมื่อถูกเกาหูเกาคางให้ ร่างใหญ่แสดงความขอบคุณด้วยการเลียมือเรียวกลับตั้งแต่ปลายนิ้วจรดหัวไหล่ ปลดยูกาตะชุดนอนของกินโทกิออกพลางกดร่างโปร่งให้นอนราบลงกับที่นอน ละเลงลิ้นปรนเปรอตั้งแต่ยอดอกทั้งสองข้างจนถึงท้องน้อยเรื่อยมาจนถึงส่วนกลางของร่างกายที่กำลังสั่นระริก เมื่อต้องเรียวลิ้นอุ่นชื้นมันจึงผงาดขยายขนาดขึ้นอย่างเต็มที่ ตั้งชันแข็งขืนสู้กับเรียวลิ้นที่โลมไล้ตั้งแต่ส่วนปลายจรดโคน

“ใช่......ตรงนั้นแหละเด็กดี......ชอบมันรึเปล่า” กินโทกิหอบหายใจสะท้าน กัดฟันเอ่ยถามเสียงกระเส่า

“หรือแกจะชอบตรงนี้มากกว่า........”

 เอ่ยกระเซ้าขณะใช้เท้ายันยอดอกร่างสูงให้ถอยห่างก่อนจะพลิกกายนอนคว่ำหมอบคุดคู้ลงกับฟูกนอน มือเรียวบีบคลึงสะโพกตนเองเบาๆ ก่อนจะแย้มกลีบตูมทั้งสองข้างออกช้าๆเผยให้เห็นช่องทางสีเข้มที่กำลังเต้นตุบตับอย่างตื่นเต้น ใบหน้าเรียวชื้นเหงื่อถูไถไปกับที่นอนขณะที่ยกสะโพกให้สูงขึ้นส่ายไปมาอย่างยั่วยวนเบื้องหน้าหมาป่าที่กำลังหิวโซ ฮิจิคาตะก้มหน้าลงกัดแก้มก้นแน่นตึงนั้นแรงๆด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนจะซุกหน้าลงที่ร่องกลางใช้เรียวลิ้นโลมเลียช่องทางต้องห้ามช้าๆ กินโทกิถึงกับส่งเสียงครางสะท้านร่างกายสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

ช่วงเวลาที่เขาโปรดปรานที่สุดก็คือคืนวันพระจันทร์เต็มดวง  นับตั้งแต่เหตุการณ์ในตรอกเล็กตั้งแต่คืนนั้นเป็นต้นมา ทุกคืนวันเพ็ญฮิจิคาตะมักจะมาปรากฏตัวอยู่ที่ระเบียงหลังห้องอย่างหิวโซและลงมือกลืนกินเขาอย่างตะกละตะกรามทุกครั้ง ฮิจิคาตะในเวลาแบบนี้นั้นควบคุมง่ายจนน่าขัน ความรู้สึกของการที่ได้เป็นผู้ที่เหนือกว่านี้มันสุดยอดจริงๆ

ลิ้นอุ่นสอดแทรกเข้ามายังช่องทางสีหวานกวาดควานเบาๆ กินโทกิครางเสียงแผ่ว ฮิจิคาตะมักจะใช้การลูบไล้โลมเลียคอยปลุกอารมณ์เขาอยู่เสมอ และกินโทกิก็พอใจมากเช่นกัน ทุกสัดส่วนที่ถูกแตะสัมผัสนั้นตื่นตัวและร้อนระอุราวกับถูกไฟเผา

“พอแล้ว.....เข้ามา......เข้ามาได้แล้ว” หมดเวลาสำหรับการเล้าโลมต่อแต่นี้ไปคือของจริง

ฮิจิคาตะถูไถแกนกายที่ตื่นตัวแข็งขืนอย่างเต็มลำเข้ากับร่องกลีบลึก ก่อนจะหยัดกายสอดใส่ผ่านช่องทางสีเข้มที่กำลังตอดรัดเข้าไปอย่างเต็มแรง กินโทกิซุกหน้าลงกับหมอนกัดฟันแน่น การสอดใส่ที่ไม่ได้มีการเตรียมพร้อมล่วงหน้านั้นเป็นส่วนที่ทรมานที่สุด แต่ในขณะเดียวกันก็สร้างความหฤหรรษ์อย่างสุดยอดเช่นกัน ทำให้การร่วมรักนั้นทวีความเร่าร้อน รุนแรงและดิบเถื่อนมากยิ่งขึ้นราวกับสัตว์ป่า นี่เป็นส่วนที่กินโทกิชอบที่สุด

ร่างสูงขยับกายกระแทกกระทั้นใส่คนที่นอนคว่ำคุดคู้อยู่อย่างไม่บันยะบันยัง ยิ่งถูกสอดลึกและรุนแรงเท่าไหร่เสียงครางกระเส่าก็ยิ่งดังมากขึ้น ซึ่งมันยิ่งปลุกสัญชาตญาณดิบในตัวของฮิจิคาตะให้รุนแรงยิ่งขึ้น มือใหญ่จับพลิกร่างที่นอนหมอบอยู่ให้พลิกหงายเพื่อจะได้ง่ายต่อการเล้าโลมยอดปทุมถันที่แข็งชันได้ถนัดมือ ยิ่งถูกกระตุ้นทั้งส่วนบนและช่องทางด้านหลังก็ยิ่งสร้างความเสียวกระสันมากยิ่งขึ้น กินโทกิแอ่นกายสู้กับเรียวนิ้วที่กำลังบดคลึงยอดอกทั้งสองข้างด้วยความทรมานเหงื่อกาฬแตกพลั่ก

“แรงกว่านี้สิ.....ทำให้แรงกว่านี้!!!”

เสียงหวานพึมพำแทบจะไม่ได้ศัพท์ เร่งเร้าให้ร่างสูงรุกรานตนเองหนักยิ่งขึ้น แกนกายที่ตั้งชันสั่นไหวระริกเริ่มมีหยาดน้ำสีขาวปริ่มออกมาจากส่วนปลายก่อนจะฉีดพ่นออกมาจนเปรอะเปื้อนไปทั้งแผ่นอกและหน้าท้องขึ้นลอนกล้าม ชายผู้ที่ทำให้เขาสำเร็จสุขสมผ่านทางช่องทางด้านหลังเพียงอย่างเดียวโดยที่ไม่แม้แต่จะสัมผัสส่วนอ่อนไหวนั้นมีเพียง ฮิจิคาตะ โทชิโร่ ผู้นี้ผู้เดียวเท่านั้น

ช่องทางอุ่นร้อนที่ถูกเสียดสีอย่างหนักกำลังตอดรัดแกนกายยักษ์ที่กำลังทะลวงร่างโปร่งอย่างรุนแรง แม้กินโทกิจะถึงจุดสุดยอดไปแล้วแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยังไม่ไปถึงไหน แต่เมื่อเจอกับแรงบีบรัดที่ทยอยมาเป็นระลอกคลื่นซ้ำๆเข้าฮิจิคาตะก็ถึงกับหลุดเสียงครางออกมา ชายหนุ่มชะงักกายหยุดนิ่งซึมซับความอุ่นร้อนรัดรึงที่โอบอุ้มส่วนอ่อนไหวให้เต็มที่ก่อนจะเริ่มกระแทกกายอีกครั้ง

ไม่ยอมเสร็จง่ายๆสินะ.............

“ใครบอกให้แกหยุดกัน......” กินโทกิพลิกกดร่างสูงราบลงกับที่นอนแล้วเป็นฝ่ายตะกายร่างขึ้นไปอยู่ด้านบน

“ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่ง แล้วถ้าฉันเกิดไม่รักแกขึ้นมาจะทำยังไง” กินโทกิยิ้มยั่วขณะแกล้งออกแรงบีบรัดแกนกายที่สอดใส่อยู่ในร่างอย่างแรง ฮิจิคาตะนิ่วหน้าอย่างทรมานพยายามหยัดสะโพกสวนกายกระแทกแต่ก็ทำไม่ได้ง่ายๆเพราะถูกน้ำหนักตัวของกินโทกิกดทับส่วนกลางของร่างกายเอาไว้ กินโทกิก้มลงกระซิบข้างใบหูของร่างสูงเบาๆ

“ถ้าเชื่อฟังกันดีๆ แบบนี้รักตายเลยล่ะ”

รัก?.........ใครรักใครกัน.........

ฮิจิคาตะที่กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นเหมือนจะได้ยินเสียงใครกระซิบบอกรักใกล้ๆ แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นกินโทกิกำลังโก้งโค้งอยู่เหนือร่างของตน

“แค่จำเอาไว้ให้ดีว่าใครเป็นนายของแกก็พอ.......ฮิจิคาตะ”

อ่ะ......เอ๋......นายอะไร......แล้วใครเป็นนายใครกันฟระ!!!!

ขณะที่กำลังงงเต๊กไม่หาย กินโทกิก็พลันโฉบริมฝีปากลงมาจูบเขาอย่างรุนแรงจาบจ้วงโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว

ไอ้บ้ารับจ้างสารพัดมันทำอะไรวะเนี่ย.......แกข่มขืนฉันเร๊อะ!!!!! ร่างสูงได้แต่กรีดร้องในใจอย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก

เมื่อถอนริมฝีปากออก กินโทกิก็ส่งยิ้มกระแทกใจดัง ปั่ก!!! ไปให้

“อยู่นิ่งๆ เด็กดี......ฉันจัดการเอง” กินโทกิเอ่ยเสียงกระเส่าก่อนจะเริ่มขยับกาย

ร่างโปร่งโยกกายขึ้นลงช้าๆ เลียริมฝีปากอย่างหมั่นเขี้ยว ความรู้สึกพึงพอใจของการได้เป็นผู้ควบคุมกำลังเอ่อทะลักออกมาจากภายใน โดยเฉพาะการควบคุมผู้ชายคนนี้ ฮิจิคาตะ โทชิโร่

แม้จะกำลังสับสนว่านี่คือความฝันหรือความจริงกันแน่ จะเป็นไปได้อย่างไรกันที่จู่ๆกินโทกิจะมาร่อนสะโพกอยู่เหนือร่างของเขา แต่ความอุ่นร้อนและคับแน่นที่สัมผัสได้นั้นมันกลับสมจริงเสียเหลือเกิน

“ชอบรึเปล่า....โทชิ....หรือแกชอบให้ฉันรัดแน่นๆกว่านี้” เอ่ยถามพลางหัวเราะในลำคอ ดูเหมือนว่ากินโทกิกำลังสนุกสนานกับการแกล้งเขาเสียเหลือเกิน ยิ่งได้มองสีหน้าซุกซนของคนที่กำลังร่อนสะโพกอยู่เหนือร่างก็ทำให้เส้นความอดทนนั้นขาดผึงลง ฮิจิคาตะกดร่างโปร่งลงกับที่นอนกลายเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมเสียเอง ร่างสูงจนด้วยคำพูดได้แต่มองสบกับดวงตาคมที่วาวรื้นไปด้วยไฟราคะของกินโทกิเงียบๆ มือเรียวลูบไล้ปลายคางสากไรหนวดเอ่ยถามเสียงเบา

“แกใจร้อนแบบนี้ตลอดเลยเหรอ....โทชิ”

ฮิจิคาตะกลับให้คำตอบด้วยการมอบจุมพิตร้อนแรงแทน กินโทกิเกี่ยวขากระหวัดรัดเอวของชายหนุ่มเอาไว้แน่นเอ่ยเสียงกระเส่า

“ถ้าอย่างนั้น.....ก็เอาเลย.....อยากทำอะไรก็ตามใจแกได้เลย”

ท่ามกลางค่ำคืนที่หนาวเหน็บ บนชั้นสองของร้านรับจ้างสารพัดในห้องนอนที่ปิดสนิท มีเพียงเสียงคร่ำครวญอย่างสุขสมดังลอดออกมาให้ได้ยินแผ่วๆ แต่ในยามที่ดึกสงัดเช่นนี้ย่อมเป็นการยากที่จะมีใครได้ยิน บรรยากาศในห้องนอนนั้นร้อนระอุไปด้วยไฟแห่งราคะที่ต่างคนต่างสุมให้แก่กันและกัน ชายหนุ่มสองคนตระกองกอดพลอดรักกันท่ามกลางห้องมืดที่มีแสงจันทร์เพ็ญส่องสว่างให้เห็นลางๆ เวลาผ่านพ้นไปช้าๆ พวกเขาต่างก็ไม่รู้ว่าเวลาล่วงเลยไปนานแค่ไหน สิ่งที่พวกเขาสนใจนั้นมีเพียงแค่ได้เติมเต็มสัมผัสล้ำลึกให้แก่กันครั้งแล้วครั้งเล่า ไร้ซึ่งคำหวานบอกรักป้อยอ มีเพียงการกระทำที่แสดงออกผ่านทางร่างกายล้วนๆ ร่างสองร่างที่กำลังสอดประสานไปด้วยท่วงทำนองแห่งรักที่มาจากความรู้สึกส่วนลึกของคนทั้งคู่ เป็นบทเพลงที่พาให้สุขสมจนอยากจะบรรเลงไปชั่วนิจนิรันดร์

แล้วทีนี้จะทำยังไงดี..............

ฮิจิคาตะ โทชินั่งหน้าบึ้งอยู่ในม้านั่งสวนสาธารณะ รอบพื้นมีก้นบุหรี่ถูกทิ้งอยู่เต็ม

แม้จะไม่เข้าใจว่าเรื่องเมื่อคืนนี้มันเกิดขึ้นได้อย่างไรแต่ก็ทำลงไปแล้ว........แล้วทีนี้จะทำยังไงดี

พอถามตัวเองอีกครั้งก็ต้องซุกหน้าลงกับฝ่ามือด้วยความกลุ้ม

“คุณตำรวจนี่ก็ว่างมากจนถึงกับต้องมานั่งสูบบุหรี่ที่นี่เลยรึไง” ฮิจิคาตะเหลือบสายตาขึ้นมองก็เห็นชายยูกาตะสีขาวลายเมฆที่คุ้นเคยดีอยู่เบื้องหน้า แต่ชายหนุ่มกลับไม่กล้าที่จะสบตามองสูงกว่านั้น

“ทิ้งขยะลงกับพื้นเรี่ยราดแบบนี้แกไม่ต้องจับตัวเองเลยรึไง มันผิดกฎหมายไม่ใช่หรือวะ” กินโทกิกล่าวขณะที่ก้มตัวลงเก็บซากก้นบุหรี่ที่กองอยู่บนพื้นทั้งหมดไปทิ้ง เป็นจังหวะเดียวกับที่ฮิจิคาตะเหลือบสายตาไปเห็นรอยช้ำสีม่วงที่ซอกคอของอีกฝ่ายพอดิบพอดี

รอยที่ทำเมื่อคืนนี้ยังอยู่อยู่เลย........โอ้แม่เจ้า!!!!! ทำไมแกต้องโผล่มาเวลานี้ด้วยวะกินโทกิ

ฮิจิคาตะได้แต่ส่งเสียงกรีดร้องในใจ

“หน้าตาแกดูโทรมๆ นอนไม่พอรึไง” กินโทกิเอ่ยถามขณะที่หย่อนก้นนั่งไขว่ห้างลงข้างกัน เพียงแค่หัวไหล่ชนกันเบาๆฮิจิคาตะก็ถึงกับสะดุ้งร่วงลงไปจากม้านั่ง

“เฮ้ย!!! แกเป็นอะไรมากมั้ย” กินโทกิเอ่ยถามขณะที่ส่งมือหมายจะไปช่วยดึงอีกฝ่ายแต่กลับถูกฮิจิคาตะปัดมือออก

“ฉัน....ฉันต้องไปทำงาน” ชายหนุ่มกล่าวเพียงแค่นั้นแล้ววิ่งเตลิดออกไป กินโทกิไล่สายตามองตามแผ่นหลังของฮิจิคาตะจนลับสายตาไปด้วยใบหน้านิ่งเฉย

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาก็แทบจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย

“เจ้าบ้านั่นมันหลบหน้ากันชัดๆ!!! คืนนี้ถ้าไม่สั่งสอนกันบ้างคงไม่ได้ล่ะ” กินโทกิบ่นกับตัวเองในห้องนอนอย่างงุ่นง่าน แน่นอนว่าคืนนี้เจ้าบ้าฮิจิคาตะจะต้องมาแน่ๆ เพราะคืนนี้เป็นคืนพระจันทร์เต็มดวงและเขาก็ต้จะองลงโทษหมอนั่นให้เข็ด

รอจนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปจนถึงครึ่งค่อนคืน ประตูเฉลียงห้องนอนค่อยๆเปิดออกช้าๆพร้อมกับมีเงาของร่างสูงก้าวเข้ามาในห้อง

“คืนนี้แกมาช้านะ” น้ำเสียงเอื่อยเฉื่อยเอ่ยทักขึ้นมาทันที พร้อมกับหลอดไฟในห้องสว่างวาบ กินโทกิในชุดนอนยูกาตะสีขาวที่ปกปิดร่างกายไว้อย่างหมิ่นเหม่นอนเอกเขนกเอนกายพิงหมอนนุ่มอยู่บนฟูกรอท่าอยู่นานแล้ว

“คุกเข่าลง แล้วคลานเข้ามา”

ฮิจิคาตะก็ยินยอมทำตามแต่โดยดี ชายหนุ่มคลานสี่ขาเข้ามาถึงปลายเท้าของกินโทกิแล้วนั่งคุกเข่านิ่ง กินโทกิยิ้มยั่วแหย่ปลายเท้าผ่านเข้าไปในชายชุดนอนยูกาตะของชายหนุ่มสะกิดเขี่ยถูไถเบาๆก็พบว่าส่วนอ่อนไหวมันตื่นตัวเต็มที่แล้ว

“นี่แกอยากมากเลยเหรอฮิจิคาตะ” เท้าเรียวยกเขี่ยแก้มชายหนุ่มเบาๆ  ฮิจิคาตะรับเรียวขาข้างนั้นไว้แล้วเริ่มจุมพิตตั้งแต่ปลายเท้าจรดโคนขาอ่อนผ่านหน้าท้องขึ้นลอนกล้ามไปถึงเนินอกได้รูปก่อนจะสิ้นสุดลงที่ริมฝีปากของกินโทกิอ้อยอิ่งนิ่งนาน เท้าเรียวตวัดเขี่ยส่วนอ่อนไหวใต้ร่มผ้าของชายหนุ่มกระตุ้นอารมณ์ไม่หยุด ขณะที่กำลังเพลิดเพลินกับรสจูบของกันและกัน

ทำไมวันนี้มันดูนิ่งๆแปลกๆ........

แม้จะรู้สึกประหลาดใจ แต่เมื่อถูกมือใหญ่กอบกุมรูดรั้งส่วนอ่อนไหวแรงๆก็ทำให้สติกระเจิดกระเจิง กินโทกิยกแขนคล้องคอชายหนุ่มเอาไว้ขณะที่ปล่อยให้ฮิจิคาตะช่วยปลดปล่อยความคับแน่นจากส่วนกลางของร่างกายออกมา น้ำรักสีขาวขุ่นฉีดพ่นไหลเลอะทั่วทั้งมือใหญ่ ฮิจาคาตะส่งลิ้นไล้เลียคราบน้ำรักในมือจนสะอาดเอี่ยมขณะที่เริ่มให้ความสนใจยังส่วนที่ต่ำกว่า นิ้วเรียวกดคลึงช่องทางสีหวานเบาๆก่อนจะแหย่ปลายนิ้วเข้าไปช้าๆ

“เดี๋ยวๆ......แกจะทำอะไร” กินโทกิที่ตกใจเผลอยกเท้าถีบเข้าให้แต่ฮิจิคาตะก็รับไว้ได้ เขาไม่สนใจเสียงโวยวาย แต่กลับจดจ่ออยู่กับการสำรวจช่องทางที่กำลังตอดรัดอย่างตื่นเต้น

“เอาออกไป......เอานิ้วของแกออกไป......เอามันออกไป!!!” กินโทกิโวยวายเสียงดังถีบเท้าไปมาขณะที่ฮิจิคาตะกดขาเขาเอาไว้แล้วตวาดกลับ

“ก็ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วฉันจะเข้าไปได้ยังไงวะ”

“ก็ทีเมื่อก่อนไม่เห็นแกเคยทำแบบนี้สัก.........เดี๋ยว.....แกพูดเหรอวะ ฮิจิคาตะ!!!! นี่แกมีสติอยู่เหรอ” กินโทกิถึงกับโกรธจนตัวสั่น ยกเท้าถีบยอดหน้าของฮิจิคาตะแต่อีกฝ่ายก็หลบได้ทัน

ไอ้บ้านี่มันหลอกกันมาตลอดเลยเร๊อะ!!!!!

“แกฟังฉันก่อนสิวะ กินโทกิ.......คือฉันก็ไม่รู้ตัวมาก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้นและทำอะไรลงไปบ้าง แต่ครั้งล่าสุดที่เรามีอะไรกันมันทำให้ฉันได้สติขึ้นมาและฉันก็ตกใจมาก และที่คอยหลบหน้าแกอยู่ตลอดนี่เป็นเพราะทุกครั้งที่เจอแกหรือได้กลิ่นแกอยู่ใกล้ๆมันดันทำให้ฉันมีอารมณ์ทุกทีนี่สิ แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง”

“นี่แกจะบอกฉันว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมาที่แกกลายเป็นพ่อหมาป่าบ้าเซ็กซ์ทำร้ายคนไปทั่วโดยที่แกไม่รู้สึกตัวนี่เป็นเรื่องจริงเหรอวะ!!!”

“ฉ......ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยจริงๆ” ฮิจิคาตะเอ่ยตอบเสียงอ่อย

“จนเมื่อครั้งล่าสุดของคืนนั้น ฉันได้สติขึ้นมาก็เห็นแกกำลังมันกับการออนท็อ..........อุ๊บ!!!!”

“หุบปากไปเลย แล้วเอานิ้วออกไปจากก้นฉันสักที แกจะแหย่ไว้หาพระแสงอะไรกันวะ!!!!” กินโทกิตวาดแหวปาหมอนไปติดหน้าร่างสูงเต็มแรง

“เอ่อ.....ขอโทษ.....แต่เมื่อคราวนั้น ที่ฉันตื่นขึ้นมาเพราะบังเอิญได้ยินแกบอกว่ารักฉันพอดี แกพูดจริงใช่มั้ย กินโทกิ”

“ใครใช้ให้แกมาถามตอนนี้วะ” กินโทกิตวาดเสียงดังแต่ใบหน้ากลับแดงนิดๆ

“ฉันอยากได้ยินแกพูดอีก บอกฉันสิกินโทกิ บอกว่าแกรักฉันเหมือนอย่างที่ฉันรักแก” ฮิจิคาตะรุกคืบเข้าไปหา พลางกระซิบกับเจ้าตัวเบาๆ กินโทกิได้แต่เบือนหน้าหนีทำตัวไม่ถูก

“พูดอีกสิ.....เหมือนคืนนั้นฉันอยากได้ยิน” เสียงทุ้มกระซิบออดอ้อนขณะที่ก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวเนียน

กินโทกิไม่เอ่ยตอบแต่กลับผลักร่างสูงออกไปขณะที่เจ้าตัวเอนกายลงกับฟูกนอน มือเรียวจับเรียวขาขาวของตนแยกออกกว้างเผยให้เห็นช่องทางสีเข้มที่ตอดรัดชัดๆ เหยียดรอยยิ้มยั่วยวนน้อยๆ

“ถ้าอยากจะได้ยิน ก็เข้ามาหาเอาเอง แต่ไม่เอานิ้วนะ.......เข้ามาตรงๆเลยก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ”

จะรอช้าอยู่ไย ฮิจิคาตะแทบจะกระโจนเข้าสอดใส่ในคราเดียว นานทีจะมีสักครั้งที่อีกฝ่ายจะยอมให้ง่ายๆแบบนี้แล้วโอกาสแบบนี้จะพลาดได้อย่างไร คืนนี้ยังคงอีกยาวไกลค่อยๆรื่นเริงกับคืนวันพระจันทร์เต็มดวงให้เต็มที่ดีกว่า

“คุณฮิจิคาตะครับ......ผมเข้าไปนะครับ” โซโกะกล่าวขออนุญาตก่อนจะเปิดประตูห้องนอนเข้าไปแล้วพบเพียงห้องว่างเปล่า

“ไม่อยู่เหรอ” เมื่อเงยหน้าขึ้นมองจันทร์เพ็ญบนท้องฟ้าก็นึกขึ้นได้

“อา.....คืนนี้พระจันทร์เต็มดวงสินะ จันทร์ทรงกลดด้วยสิ คงไปที่นั่นอีกแล้ว ทั้งๆที่จะให้ดูสำนวนคดีนี่แท้ๆ” โซโกะถือเอกสารสรุปสำนวนคดีกลับห้อง ท่าทางคืนนี้ท่านรองหัวหน้าปิศาจคงจะไม่กลับมาง่ายๆจนกว่าจะรุ่งสาง ดูท่าเขาคงต้องจัดการสรุปสำนวนคดีนี้เสียเอง

คดีทำร้ายร่างกายปริศนาที่เหยื่อทั้งหมดนั้นเป็นซามูไร และจนกระทั่งบัดนี้ยังหาตัวคนร้ายไม่ได้ และเมื่อไม่มีเหตุร้ายเกิดขึ้นอีกก็จำเป็นที่จะต้องปิดคดีลงแม้จะยังมีปริศนาอีกมากมายค้างคาอยู่

แต่คนที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดก็มีเพียงเขาเท่านั้น.......

ท่ามกลางค่ำคืนดึกสงัด แน่นอนว่าเขาที่ยังคงไม่หลับไม่นอนบังเอิญเห็นเงาปริศนาเดินผ่านหน้าห้องไป เมื่อตามออกไปดูจึงพบว่าเป็น ฮิจิคาตะ แต่ดูท่าทางของชายหนุ่มนั้นแปลกประหลาดไปจากทุกทีจึงแอบตามออกไปเงียบๆและก็ได้เห็นเหตุการณ์ที่เขาลงมือจู่โจมอดีตซามูไรรับจ้างเข้า แม้จะไม่ถึงตายแต่ก็บาดเจ็บหนัก เมื่ออาละวาดจนหนำใจจึงย้อนกลับมาที่พัก และเมื่อรุ่งสางฮิจิคาตะก็เหมือนจะไม่รับรู้ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเลย โซโกะจึงลอบสังเกตการณ์ฮิจิคาตะอย่างใกล้ชิด และเมื่อคืนวันเพ็ญมาถึง ฮิจิคาตะในคราบหมาป่าก็ออกล่าเหยื่อเช่นเคย และเหยื่อที่เขาโปรดปรานที่สุดก็คือซามูไรหนุ่มนั่นเอง มีบ่อยครั้งที่คืนไหนไม่มีเหยื่อที่ถูกใจฮิจิคาตะก็มักจะไปป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆร้านรับจ้างสารพัดเห่าหอนเรียกร้องอยู่ใกล้ๆราวกับว่าในนั้นมีบางสิ่งบางอย่างที่ถูกใจเป็นพิเศษ

เขาจึงนึกถึงกินโทกิขึ้นมาทันที........

ถึงแม้ว่าสองคนนั้นจะชอบทะเลาะกันอยู่บ่อยครั้งแม้จะเป็นเรื่องไม่เป็นเรื่องก็ตาม แต่ความจริงแล้วอาจเป็นเพียงแค่การเรียกร้องความสนใจ ลึกๆในใจของฮิจิคาตะคงต้องการกินโทกิมากกว่าที่เจ้าตัวรู้สึก ความรู้สึกต้องการบางสิ่งบางอย่างอย่างแรงกล้าที่ตกตะกอนอยู่ในจิตใจ เมื่อถึงจุดอิ่มตัวจุดหนึ่งมันย่อมระเบิดประทุออกมาโดยที่ตนเองไม่รู้ตัว และฮิจิคาตะจึงแสดงออกในรูปแบบหมาป่าหิวโซจอมคลั่งอย่างที่เห็น จวบจนเมื่อพบกับเหยื่อที่พึงพอใจมันถึงได้หยุดพฤติกรรมก้าวร้าวนั้นลง

และเพื่อการนั้นเขาจึงได้จัดการวางแผนส่งเหยื่ออันโอชะที่สุดไปให้กับฮิจิคาตะถึงมือนั่นเอง

“แหม่......เรานี่มันหลักแหลมจริงๆ”

ชื่นชมตัวเองนิดๆขณะที่หยิบตราปั๊มชื่อตัวเองเซ็นรับรองลงบนเอกสาร

“งานนี้คุณต้องขอบคุณผมนะครับ.......โรเจอร์”

เป็นอันว่าถึงแม้จะไม่สามารถจับตัวคนร้ายได้ แต่ถ้าหากไม่มีเหตุการณ์ร้ายอะไรเกิดขึ้นอีกนั่นก็เพียงพอ

“ก็ผู้เสียหายเขาไม่ยอมแจ้งความเองนี่นะ.........ดูเหมือนจะชอบเสียด้วยซ้ำ” หัวเราะเบาๆขณะที่ปั๊มตรายางแดงลงบนหัวกระดาษตัวโตๆเป็นอันเสร็จสิ้น

ปิดคดี !