Attack On Titan Fan fic.: ผ่าพิภพบันทึกฟาโรห์ Chapter 18:

Attack On Titan Fan fic.: ผ่าพิภพบันทึกฟาโรห์

Pairing: (LevixEren)

Rate: NC-17

Warning: *เนื้อหาทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องราวที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ตัวละครมีตัวตนจริงในการ์ตูนเรื่องผ่าพิภพไททัน แต่เหตุการณ์และสถานที่ทั้งหมดเป็นนามสมมติที่แอบมีเค้าเรื่องจริงปะปนเล็กน้อย!!!!*

Story By: AkeRah , Trendy Blood

………………………………………………………………………………………………..

Chapter 18:  

                  

            เบเซทกระพริบตาปริบๆมองคนที่อยู่ๆก็บุกเข้ามาห้องเขา อีกทั้งไม่พูดอะไรได้แต่เดินดุ่มๆไปที่เตียงแล้วเอาผ้าขึ้นมาพันรอบกาย ตอนนี้เลยมีสภาพราวกับดักแด้ขนาดใหญ่ที่มุมเตียง

            “ท่านเอเลนไปที่วิหารได้ความอย่างไรบ้างไหมขอรับ?” ด้วยความสงสัยเบเซทจึงถามออกไป จำได้ว่าช่วงหัวค่ำที่เดินสวนทางกันอีกฝ่ายกำลังเดินทางไปที่วิหารเทพรา

            “ม... ไม่ ไม่มี ไม่มีอะไรทั้งนั้น!!” เสียงปฏิเสธเป็นพัลวันดังอู้อี้รอดออกมาจากก้อนดักแด้มุมเตียง

            เบเซทมองคนที่ยังคงมุดหน้าอยู่ในผ้าห่มโดยไม่มีทีท่าว่าจะออกมานั่งคุยกับเขาโดยง่าย ราวกับกำลังจะกลบฝังตัวเองให้หายไปกับเตียงเสียงอย่างนั้น เมื่อรออีกสักพักก็ยังคงเห็นว่าร่างอวตารแห่งราไม่มีทีท่าที่จะขยับเขยื้อนตัว เบเซทจึงเลิกให้ความสนใจ เพราะดูยังไงท่าทางแบบนั้นคงไม่แคล้วได้ทะเลาะกับเสด็จพ่อของเขาอีกเป็นแน่แท้

            “ถ้าท่านไม่ว่าอะไรข้าขอตัวไปสรงน้ำก่อนนะขอรับ ถ้าท่านพึงประสงค์จะอยู่ที่นี้ก่อนข้าก็ยินดี” เบเซทไม่ชวนเอเลนไปสรงน้ำด้วยกลิ่นหอมที่แตะจมูกเมื่อร่างโปร่งนั่นวิ่งผ่านก่อนมุดเข้าไปที่มุมเตียงทำให้รู้ว่าเจ้าตัวคงชำระร่างกายเรียบร้อยแล้ว

            เบเซทออกไปทำกิจส่วนตัวเหลือเพียงเด็กหนุ่มร่างอวตารที่ยังคงมุดอยู่ในผ้าราวกับอยากตัดขาดออกจากโลกภายนอก ร่างโปร่งพลิกตัวไปมาก่อนจะพยายามสลัดความคิดและภาพของฟาโรห์หนุ่มเมื่อสักครู่ให้หลุดออกจากความคิด

            ไอพ่อบ้าและคุณแม่ที่อยู่บนสวรรค์ตอนนี้ผม นายเอเลน เยเกอร์ นอกจากจะข้ามมิติข้ามเวลาย้อนยุคมาในโลกอียิปต์สองพันกว่าปีแล้ว ตอนนี้ผมยังมีประสบการณ์จับ...ของคนอื่นที่ไม่ใช่ของตัวเองด้วย!! อายุที่เข้าสู่ช่วงวัย19ปี ไม่คิดไม่ฝันว่าประสบการณ์ครั้งแรกจะมาเกิดในโลกยุคโบราณแถมอีกฝ่ายยังเป็นฟาโรห์น่าไม่อายหื่นกาม ไหนจะที่เกิดเหตุยังเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ภายในวิหารแห่งเทพรา ให้ตายสิไอความรู้สึกอุ่นๆและหยุ่นๆยังติดที่มืออยู่เลยแม้จะไปอาบน้ำล้างมาแล้วก็เถอะ แต่ตอนนี้พอคิดว่ามือนี้ไปจับอะไรมาจะยกขึ้นมาขยี้ผมของตัวเองยังไม่กล้าทำเลย!! เพราะอย่างนั้นเจ้าตัวจึงได้แต่เอาหัวสีน้ำตาลกระแทกกับหมอนขนนกของเบเซทไปมา ใบหน้าหวานขึ้นสีสุกปลั่งยามเมื่อเหตุการณ์ที่ผ่านไปเพียงชั่วครู่ยังคงฝังในหัวยากจะสลัดหลุด นับว่าโชคดีที่พอรู้สึกตัวปุ๊บเขาก็รีบวิ่งหนีออกมาจากวิหารตรงเข้าห้องอาบน้ำแล้วเผ่นมาที่ห้องเบเซทด้วยเกรงว่าถ้ากลับไปยังห้องนอนใหญ่อันเป็นที่ประทับขององค์ฟาโรห์และที่พักของเขาเมื่อมาที่นี้กลายๆ เจ้าฟาโรห์บ้านั่นจะกลับมาพักที่ห้องของตนเอง ตอนนี้เรียกว่ายังไม่พร้อมที่จะมองหน้าหมอนั่นสุดๆ แล้วไหนจะไอความรู้สึกหวั่นวิตกระคนใจที่เต้นโครมครามนี้อีก ถ้าโผล่ไปเจอฟาโรห์บ้านั่นอีกรอบเขาต้องทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ!!

            เพราะมัวแต่คิดเรื่องเปื่อยหรือเจอเรื่องที่ทำให้ตกใจมากเกินไป เลยไม่รู้ว่าเปลือกตาปิดลงเมื่อไร และร่างที่ดิ้นไปมาก็หยุดนิ่งพร้อมเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอ

            เจ้าของห้องที่ทำภารกิจส่วนตัวเสร็จเมื่อมาถึงก็พบก้อนดักแด้ที่คลายส่วนศีรษะออก พร้อมทั้งใบหน้าของเด็กหนุ่มร่างอวตารที่หลับตาพริ้มอย่างไม่รู้สึกตัว ด้วยเกรงว่าจะรบกวนเอเลนเด็กหนุ่มจึงตั้งใจจะรีบเข้านอนเร็วกว่าทุกวัน เมื่อมือจะเอื้อมไปดับตะเกียงที่โต๊ะทรงอักษรมือของใครอีกคนก็แตะลงที่มือของเด็กหนุ่ม เมื่อหันไปมองก็เจอกับใบหน้าของคนคุ้นเคย ฟาโรห์ใช้มือแตะที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆเป็นนัยบอกให้อีกฝ่ายอย่าส่งเสียงดัง ร่างที่ไม่สูงนักแต่แข็งแกร่งเดินอย่างแผ่วเบาเข้าไปใกล้กับที่นอนของลูกชายตนเองที่บัดนี้มีเป้าหมายนอนหลับอย่างสบายอยู่บนนั้น ฟาโรห์หนุ่มช้อนคนที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวขึ้นมาก่อนจะเดินออกจากห้องไป เหลือแต่เบเซทที่มองแล้วได้แต่ทำตาปริบๆ พร้อมข้อสงสัยในใจ

            “ไหนท่านฮันจ์บอกทั้งสองทะเลาะกันมิใช่หรือ?” ยิ่งบรรยกาศละมุนจากเสด็จพ่อของเขาที่หาได้ยากยิ่ง ยิ่งทำให้เบเซทแปลกพระทัย ตกลงว่าทะเลาะกันแล้วก็คืนดีกันแล้วกระมัง เขาคงสรุปได้เพียงเท่านี้.....

            ช่วงเวลาที่ดึกสงัดแม้จะเป็นเขตราชฐานขององค์ฟาโรห์ที่มีเวรยามแน่นหนา แต่เมื่อมาในเขตส่วนพระองค์ยังทางเดินที่เชื่อมไปยังส่วนห้องบรรทมขององค์ฟาโรห์เหล่าทหารยามจึงเบาบาง เหตุด้วยว่าองค์ฟาโรห์ไม่ชอบที่ให้ใครรุกล่ำอาณาเขตส่วนตัว ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนหรือผู้ที่มีอภิสิทธิ์ใกล้เคียงจะไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้ามาที่พำนักส่วนพระองค์แห่งนี้ และเมื่อมีผู้กล้าที่จะเข้ามาในยามวิกาลที่ดึกสงัดถ้าไม่ใช่มือสังหาร ก็จะมีเพียงแต่คนที่ไม่เกรงกลัวต่ออาญาเฉกเช่นอนุชาของรีไว

            “ดูเหมือนพวกท่านจะแก้ข้อกังขาในใจกันได้แล้ว” มิคาสะโค้งคำนับแด่ฟาโรห์รีไวก่อนจะเบนสายตาไปมองยังร่างของเด็กหนุ่มที่อยู่ในอ้อมแขนของอีกฝ่าย

            เมื่อเห็นเจ้าน้องชายตัวดียืนขวางทางเบื้องหน้าฟาโรห์หนุ่มกระชับร่างอวตารในอ้อมแขนมากขึ้นก่อนจะกระแอมเป็นเชิงถามอีกฝ่ายถึงการมาดักรอเขาที่ทางเดิน

            มิคาสะเหลือบตามองอีกฝ่ายถึงกระนั้นร่างของชายหนุ่มยังคงยืนอยุ่ที่เดิมไม่หลีกทางให้ผู้เป็นเจ้าของเขตราชฐาน

            “ตลอดมามีหลายอย่างที่ข้าไม่พอใจในตัวท่าน ทั้งเรื่องนิสัย ความลำพองใจ อีกทั้งยังนิสัยมากรักจนน่าหน่าย”

            ฟาโรห์รีไวมองพระอนุชานิ่งงัน ไม่บ่อยนักที่เจ้าน้องชายหน้าตายของเขาจะพูดอะไรนอกจากการพยักหน้ารับคำสั่งและต่อปากต่อคำกับเขา แต่สีหน้าจริงจังของมิคาสะทำให้เขารอฟังอย่างใจเย็น

            “แต่ท่านก็เป็นฟาโรห์ที่ควรค่าแก่การเคารพและศรัทธาของเหล่าทหาร อำมาตย์ นักบวช ประชาชน............ รวมถึงข้า....”

            เป็นครั้งแรกก็ว่าได้ที่มิคาสะจะเอ่ยชมเขาแบบนี้ แต่ท่าทางที่ยังคงมองมาอย่างนิ่งงันทำให้เขารู้สึกแปลกใจ คิ้วคมจึงขมวดมุ่นราวกับกำลังมองให้ทะลุในตัวของพระอนุชาเบื้องหน้า

            “ปกติข้าเชื่อมั่นในไหวพริบ ความฉลาด ยอมทำตามคำสั่งที่ท่านมอบหมายอย่างไม่มีข้อกังขา ทั้งมวลนั้นเป็นเพราะข้าเชื่อมั่นว่าท่านมองทุกอย่างได้อย่างถูกต้อง และข้าไม่คิดสนใจเรื่องส่วนตัวของท่านแม้แต่น้อย เพียงแต่... เอเลนนั่นเป็นมิตรสหายที่สำคัญของข้า และข้าไม่อยากให้คนสำคัญของข้าต้องเจ็บปวดกับการกระทำของผู้ที่ข้าศรัทธา”

แววตาสีรัตติกาลจ้องมองยังองค์รามเมสอย่างจริงจัง ฟาโรห์หนุ่มที่มองอย่างนิ่งงัน พระพักต์ค่อยๆแย้มสรวลบางเบา

“เป็นครั้งแรกที่ข้าได้ยินเรื่องแบบนี้จากเจ้า ดูเหมือนร่างอวตารจะสำคัญต่อเจ้ามากสินะมิคาสะ” ฟาโรห์หนุ่มเดินตรงไปยังทางเดินทำให้ผู้ที่ขวางทางต้องจำใจเอียงตัวหลบอีกฝ่าย

“ในเมื่อท่านเป็นผู้ที่เอ่ยออกมาเอง ข้าก็จะยอมรับ... สำหรับข้าเอเลนคือสหายที่สำคัญเกินกว่าที่ข้าจะให้เป็นสิ่งเร้าความสนุกของท่านได้”

ฟาโรห์หนุ่มชะงักฝ่าเท้าก่อนจะเอี้ยวตัวมองน้องชายร่วมสายเลือดที่ยังคงจ้องมองเขาอย่างดุดัน

“ข้าหวังที่จะยังเป็นพี่ชายที่เจ้าศรัทธา แต่เรื่องที่ทำให้เจ้าเด็กนี่จะปวดใจหรือไม่นั้น ตัวข้าเองไม่อาจรับปาก เจ้าก็รู้ดีว่าต่อให้ความเจ็บปวดนั้นไม่ได้เกิดขึ้นจากข้าโดยตรง แต่ก็ไม่อาจปฏิเสธได้ว่าไม่ใช่เพราะข้า”

ก่อนที่จะย่างก้าวต่อไปฟาโรห์หนุ่มหันหน้าเข้าเผชิญกับพระอนุชาอีกครั้ง

“ข้าจะบอกให้เจ้ารู้ไว้ ร่างอวตาร... ไม่สิเอเลนนั่นข้าเองก็ให้ความสำคัญไม่ต่างกับเจ้าเช่นกัน”

มิคาสะมองแผ่นหลังที่เดินลับหายไปยังห้องบรรทม ใบหน้านิ่งงันที่ยากจะแสดงอารมณ์เผยรอยยิ้มจางๆ  ถึงแม้คนผู้นั้นจะยังคงทำตัวเป็นพี่ชายที่ไม่น่าเคารพในสายตาน้องชายอย่างเขา แต่ในฐานะของฟาโรห์แล้วเขายอมรับและศรัทธาพี่ชายผู้นี้จากใจ และสิ่งหนึ่งที่เขาเชื่อมั่นในตัวผู้ชื่อว่าเป็นกษัตริย์แห่งอียิปต์อย่างไม่มีข้อกังขาก็คือ สิ่งที่องค์รามเมสตรัสล้วนเชื่อถือได้

โครม!!

ทันทีที่ก้าวมาถึงเตียงแทนที่คนที่อุ้มเขามาจะวางเขาลงบนเตียงดีๆกลับโยนเขาเสียอย่างนั้น และนั่นทำให้ใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มเมื่อครู่มองอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง

“ถ้าจะทำกันแบบนี้วันหลังไม่ต้องแบกมาเลยจะเป็นพระคุณกว่า!” ทันทีที่ลืมตาสิ่งแรกที่หลุดออกจากปากร่างอวตารก็ยังคงไม่พ้นพูดจาหาเรื่องเขา

“เจ้ารู้สึกตัวตั้งแต่เมื่อไร?”

แต่คำถามที่องค์ฟาโรห์ถามทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งโหย่ง จากที่ลูบหัวตัวเองป้อยๆเลยเปลี่ยนมาเกาที่แก้มของตนเองก่อนจะหัวเราะแห้งๆให้คนถาม ไอฟาโรห์บ้านี่รู้ว่าเขาตื่นอยู่งั้นเหรอ? แต่จะว่าก็ว่าเถอะสถานการณ์ใอสักครู่จะให้เขาอยู่ๆลืมตาโผล่งระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยเรื่องจริงจังได้ยังไง?

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังไม่มีทีท่าจะตอบฟาโรห์จึงเขม่นมองพร้อมส่งความรู้สึกกดดันให้เด็กหนุ่มที่พยายามเบนหลบสายตาได้แต่ถอนหายใจ

“ก็.... ตั้งแต่ท่านแบกผมมาได้สักพักแล้วเจอมิคาสะนั่นแหละ...” เออเรียกว่าตั้งแต่ต้นเลยก็ได้ล่ะนะ

“ไม่เลวนี่เจ้าหนู แอบฟังผู้ใหญ่สนทนากันมันไม่ดีรู้ไหม เจ้าสมควรโดนลงโทษ”

“ลงโทษ? เดี๋ยวสิคนที่ไปแบกผมมามันก็คุณเองนะ!”

ฟาโรห์รีไวไม่ว่าเปล่าจับเจ้าตัวดีเข้ามาใกล้มายิ่งขึ้น เมื่อใบหน้าคมคายนั่นเขยิบเข้ามาใกล้เด็กหนุ่ม เอเลนจึงหลับตาแน่นก่อนจะคว้าหมอนขนนกที่อยู่ใกล้มือขึ้นคั่นกลางระหว่างเขากับองค์รามเมสที่มองมาอย่างแปลกใจเล็กน้อย และดูเหมือนพอเขาออกแรงดันอีกฝ่าย เจ้าผู้ใหญ่โลกสองพันปีนี่ก็ยอมปล่อยเขาออกโดยง่ายทำให้เขาไปนั่งที่ปลายเตียงพร้อมส่งสายตาหวาดระแวงมอง

พอเห็นท่าเหมือนสัตว์ตัวเล็กที่หาที่กำบังพร้อมทั้งพยายามขู่ฟ่อราวกับลูกแมวอย่างนั้นทำให้คนชอบแกล้งหัวเราะขำก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ราวกับหมดแรง

“วันนี้ข้าหมดแรงที่จะต่อกรกับเจ้าแล้ว อีกอย่างเจ้าเองก็ยอมลงทุนช่วยบำบัดอารมณ์ของข้าแล้วนี้นะ” องค์รามเมสส่งยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมทั้งเลียริมฝีปากของตนเองราวกับหยอกเย้าอีกฝ่าย

ให้ตายสิอยากเอาหมอนนี่อุดหน้าไอตาแก่เจ้าเล่ห์บ้านั้นให้ขาดอากาศหายใจตายไปเลย!!

“เอากุญแจคืนผมมาซะ ถือเป็นของตอบแทนเรื่องวันนี้” แม้จะอายแสนอายแถมกระดากปากที่จะเอ่ยถึง แต่ในเมื่อเขาเสียหายอยู่คนเดียวแบบนี้ มันต้องได้อะไรคืนมาบ้างสิ!

“ข้าว่าเคยบอกแล้วนะ ถ้าเจ้าอยากได้กุญแจคืนก็หัดอ้อนข้าดูหน่อยจะเป็นไรไป?” ผู้ถือไพ่เหนือกว่ายังคงยิ้มกริ่มยั่วอีกฝ่าย

ใบหน้าที่ขึ้นสีจากอายกลายเป็นเริ่มโมโหเจ้าตาแก่บ้านี่อีกครั้ง ให้ตายสิถ้าอยากให้อ้อนก็ได้ เขาจะอ้อนให้ดูก็ได้!!

เอเลนหันหลังหลบสายตาองค์ฟาโรห์ก่อนจะไปสูดอากาศเข้าเต็มปอดเพื่อตั้งสติ ก่อนจะหันหน้าเข้ามาเผชิญคนขี้แกล้งอีกครั้ง สองมือของเอเลนประสานกันก่อนเด็กหนุ่มจะพยายามเค้นยิ้มที่คิดว่าดูดีที่สุดในชีวิตให้อีกฝ่าย

“ท่านฟาโรห์ผู้เกรียงไกร ได้โปรดมอบกุญแจคืนให้ข้าน้อยผู้ต่ำต้อยเถอะนะขอรับ”

ฟาโรห์รีไวมองอีกฝ่ายนิ่งจนเด็กหนุ่มหงื่อตก แต่ไม่นานนักความรู้สึกอยากถีบไอฟาโรห์บ้านี่ก็มาแทนที่เมื่ออยู่ๆองค์รามเมสก็หัวเราะเสียยกใหญ่

“เดี๋ยวสิ นี่ท่านหัวเราะอะไรของท่านเนี่ย!!” คนที่ไม่รู้ว่ารอยยิ้มและท่าทางเมื่อสักครู่นั่นฝืนขนาดไหนจึงได้แต่ตะโกนถาม ทั้งโยนหมอนใส่อีกฝ่ายที่ยังหัวเราะจนเด็กหนุ่มได้แต่แอบแช่งในใจให้ฟาโรห์บ้านี้หัวเราะจนตกเตียง

“แน่ใจหรือว่าท่าทางเมื่อสักครู่เป็นการออดอ้อน ข้าคิดว่าเป็นลูกแมวที่จงใจข่มขวัญศัตรูเสียอีก”

นี่เขาคิดว่าเขาพยายามเค้นยิ้มที่ดูดีที่สุดแล้วนะ แต่ไอฟาโรห์บ้านี่กลับบอกว่าเขาเป็นลูกแมวขู่ฟ่อๆเสียได้ ในเมื่อจะหัวเราะขนาดนี้ อีกทั้งเขาไม่เห็นจะได้อะไรตอบแทนกับความรู้สึกทั้งมวลที่เสียไปเลยแบบนี้ เขาหนีกลับไปอยู่ห้องเบเซทเหมือนเดิมยังจะรู้สึกดีเสียกว่า...

ทันทีที่จะก้าวลงจากเตียงมือแกร่งคว้ารอบเอวเด็กหนุ่มให้ล้มลงมานอนที่เตียงข้างเขา ใบหน้ามนของเด็กหนุ่มได้แต่เบ้ปากมองมน อย่างไม่สนใจสายตาขององค์รามเมสที่จ้องมองมาพร้อมรอยยิ้มบางอย่างพึงใจ

“เจ้านี่ช่างแปลก ทั้งที่เพิ่งทำให้ข้าโมโห แต่ไม่นานนักก็ทำให้ข้าหัวเราะได้”

“นายบ้าหรือไงเดี๋ยวก็โมโหเดี๋ยวก็หัวเราะน่ะ?” คนที่ยังคงอยู่ในอารมณ์งอนว่าตัวเองเสียเปรียบได้แต่พองลมให้แก้มมองหน้าอีกฝ่ายและหมั่นไส้รอยยิ้มที่อีกฝ่ายมอบให้

“เราสัญญาว่าจะเสวนากันดีแล้วไม่ใช่รึ ที่วิหารศักดิ์สิทธิ์น่ะ” ยิ่งเจ้าตัวดีพองลมในแก้มยิ่งทำให้อยากรู้ว่าแก้มนั้นจะนุ่มขนาดไหน รีไวรามเมสจึงจับแก้มเอเลนยืดออก

“อัน เอ็บ อะ (มันเจ็บนะ)” เพราะถูกยืดแก้มทำให้พูดออกมาไม่เป็นภาษา เอเลนจึงปัดมืออีกฝ่ายออกก่อนจะถูแก้มตัวเองป้อยๆ พร้อมทั้งเถียงกลับในใจ วิหารศักดิสิทธิ์มันจะเสื่อมเพราะเรื่องที่คุณท่านทำไปนั่นแหละ สำนึกซะมั่งสิ!

สองแขนของฟาโรห์กระชับร่างเด็กหนุ่มให้เข้าแนบชิดกายมากยิ่งขึ้น เอเลนเหลือบตามองอีกฝ่ายก่อนจะถอนหายใจเบาๆ

“ท่านน่ะก็เลิกกวนประสาทผมเสียสิ จะได้พูดจาดีๆกันได้บ้าง”

“อา.... เวลาเห็นเจ้าโกรธแล้วข้าสนุกดีน่ะ”

“นี่ท่าน!”

มือหนาตบลงบนศีรษะสีน้ำตาลของอีกฝ่ายเพื่อให้ใจเย็นลง ก่อนจะตรัสต่อ

“ข้าบอกแล้วว่าจะพูดดีๆกับเจ้า ข้าก็จะพยายามทำตามนั้น”

“อือ” เอเลนนอนนิ่งๆให้อีกฝ่ายโอบกอดเช่นทุกครั้ง ไม่เข้าใจเลยว่าตาลุงฟาโรห์นี่เห็นเขาเป็นหมอนข้างหรือไงกัน ทั้งที่ห้องมีออกตั้งมากมาย แทนที่จะให้ห้องส่วนตัวเขาแต่กลับให้มาใช้ห้องร่วมกับองค์ฟาโรห์

“สำหรับของตอบแทนเรื่องวันนี้ข้ามีให้เจ้าแน่....แต่ไม่ใช่กุญแจของเข้าหรอกนะ อยู่กับข้าอีกสักพักก่อนคงได้ใช่ไหมเอเลน?” น้ำเสียงที่ราวกับออดอ้อนชวนให้เด็กหนุ่มรู้สึกจั๊กจี้ เป็นอีกครั้งของคืนนี้ที่ใบหน้ารู้สึกร้อนผ่าวอย่างน่าประหลาด

“ก็ได้ แต่ถ้าต้องคืนมานะเพราะผมต้องกลับไปเรียนไม่อย่างนั้นพ่อเอาผมตายแน่ๆ” เด็กหนุ่มดึงหมอนขนนกมากอดไว้เพราะใช้แขนของฟาโรห์ต่างหมอนหนุน ใบหน้ามนได้แต่ซุกหน้าลงบนหมอนขนนกโดยมีใบหน้าของอีกคนซุกลงบนไหล่ของเขาอย่างคุ้นเคย

หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จอยู่ๆเขาก็ถูกฟาโรห์แบก หรือที่จริงควรเรียกว่าหิ้วออกจากโต๊ะเสวยที่กำลังทานอยู่กับเบเซทขึ้นม้าสีดำตัวใหญ่ พอรู้สึกตัวอีกทีตอนนี้เขาก็ขึ้นมาอยู่บนเนินสูง เอเลนมองฟาโรห์ที่จ้องมองลงไปยังโอเอซิสเบื้องล่าง ไม่รู้ว่าทำไมหมอนี่ถึงพาเขามาแบบนี้ แต่เพราะเพิ่งเกิดเรื่องแบบนั้นในวิหารเทพรา เอเลนจึงอดคิดไม่ได้ว่าไอฟาโรห์บ้านี่คงไม่ได้อยากลองอะไรแปลกๆกลางจ้าตะวันจ้าที่โอเอซิสไรแบบนี้หรอกนะ ถ้าทำงั้นจริงเขาจะย้ายไปนอนกับเบเซทหรือไม่ก็มิคาสะถาวรเลยคอยดู

“ดูเหมือนจะไม่มีคนอื่นนอกจากเราแล้วสินะแถวนี้”

อยุ่คำพูดขององค์ฟาโรห์ยิ่งทำให้คนคิดมากยิ่งคิดลึกเข้าไปการใหญ่ เดี๋ยวนะคุณพี่ คุณพี่จะทำอะไรทำไมถึงต้องทำในที่ลับตาคน แล้วทำไมถึงต้องระแวงว่าจะมีคนมาเห็นด้วยครับ? สองมือของเอเลนจับอานม้าไว้แน่นราวกับเป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียว ถ้าเกิดไอตาแก่บ้านี่คืดเรื่องหื่นกามขึ้นมาอย่างน้อยเขาจะได้ควบม้าหนีกลับเข้าเมืองได้

ฟาโรห์รีไวหันมาสบตากับเด็กหนุ่มที่มองเขาอย่างหวาดระแวง ไม่บอกก็พอเดาได้ว่าเจ้าเด็กนี่คงคิดอะไรที่เตลิดไปไกลน่าดู ที่จริงก็ไม่ได้อยากทำให้ผิดหวังหรอกนะ แต่เขาพามาที่นี้ไม่ได้มาเพื่อการนั้นเสียหน่อย

รีไมรามเมสยกมือขึ้นก่อนจะเป่าส่งสัญญาณให้กับบางสิ่ง นัยน์ตาสีขี้เถ้าใช้มือบังแดดก่อนจะมองขึ้นยังท้องฟ้าที่พระอาทิตย์ฉายแสงกล้า เพียงไม่นานจุดสีดำก็โผล่ขึ้นมาจากทางอาทิตย์ฉายแสง เมื่อจุดสีดำนั้นมาใกล้เรื่อยๆเด็กหนุ่มถึงกับตาลุกวาวอย่างตื่นเต้น เพราะนั้นคือเหยี่ยวทะเลทราย

เจ้าเหยี่ยวทะเลทรายบินวนเหนือศีรษะของเขาและฟาโรห์รามเมส เมื่อฟาโรห์รีไวยกแขนขึ้นเจ้าเหยี่ยวทะเลทรายจึงร่อนลงเกาะที่กำไลทองคำของอีกฝ่ายอย่างรู้งาน

“สัตว์เลี้ยงของท่านเหรอ?” เอเลนเดินเข้ามาชมเหยี่ยวที่เกาะบนกำไลทองคำขององค์ฟาโรห์ นัยน์ตาสีอร่ามทอประกายอย่างสนใจ บ่อยครั้งที่เขาจะเห็นชนชาวทะเลทรายเลี้ยงเหยี่ยวไว้เป็นสัตว์เลี้ยงและมันทำให้เขารู้สึกว่าเป็นอะไรที่เท่มากและหลายครั้งที่เขาเคยขอพ่อให้หาเหยี่ยวทะเลทรายมาให้เขาบ้าง แต่ผู้เป็นบิดามักปฏิเสธด้วยเหตุผลที่เขาไม่อาจเถียงได้ เพราะถึงแม้จะเป็นนักวิจัยที่ใช้เวลาอยู๋ในทะเลาทราย แต่สถนที่ที่เขาอยู่นั้นไม่แน่นอน อีกทั้งต้องเดินทางบ่อยๆ การที่นำนกต่างถิ่นไปด้วยทั้งเรื่องกฏหมายคุ้มครอง การขออนุญาตก็เป็นสิ่งที่ยุ่งยากมาก อีกทั้งการปรับตัวในสถานที่ต่างๆทำให้เขาจึงได้แต่มองและขอเข้าไปเล่นด้วยเป็นครั้งคราวกับกองคาราวานที่บังเอิญผ่านมา

“เคยเป็นของข้าต่างหาก”

ใบหน้ามนมององค์ฟาโรห์อย่างแปลกใจ เคยเป็นขององค์รามเมสแล้วตอนนี้เป็นของใคร?

ใบหน้าสงสัยนั่นทำให้รีไวรู้ว่าอีกฝ่ายคิดเช่นไร ฟาโรห์หนุ่มเดินไปที่อานม้าก่อนจะโยนสิ่งที่อยุ๋ภายในนั้นให้กับเด็กหนุ่ม เอเลนมองหลอกแขนหนังที่อีกฝ่ายส่งมา ใบหน้ามนเงยหน้ามองชายหนุ่ม รีไวจึงพยักหน้าให้เป็นเชิงบอกให้เอเลนสวมปลอกแขนนั้นเสีย ทันทีที่เด็กหนุ่มสวมใส่ปลอกแขน ฟาโรห์รีไวจึงหันไปมองที่เจ้าเหยี่ยวทะเลทรายอีกครั้งก่อนจะพยักหน้าให้ ราวกับเจ้าเหยี่ยวเจ้าใจคำสั่งของผู้เป็นนายมันจึงผละจากกำไลทองคำไปยังปลอกแขนหนังที่เอเลนสวมใส่

“บัดนี้มันเป็นของเจ้า เอเลนผู้เป็นร่างอวตารแห่งรา”

ได้ยินดังนั้นนัยน์ตากลมโตยิ่งเบิกตากว้างโตกว่าเดิม นัยน์ตาสีอร่ามทอประกายก่อนจะส่งยิ้มกว้างให้องค์รามเมส รอยยิ้มที่เพิ่งได้ยลเป็นครั้งแรกจากร่างอวตารแห่งสุริยันต์

“ท่านให้ผมจริงๆเหรอ สุดยอด! ขอบคุณนะครับ” เด็กหนุ่มยังคงยิ้มร่าโดยไม่รู้เลยว่ามีคนที่ต้องยกมือขึ้นมาถูใบหน้าของตนเองด้วยซ่อนอารมณ์บางอย่างที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้เห็น

“แล้วเจ้านี่ชื่ออะไรงั้นเหรอ?” เอเลนเขย่าแขนถามชายหนุ่มจ้อ

ที่เมื่อวานเจ้าเด็กนี่พยายามแสร้งออดอ้อนเขาแต่ไม่เป็นงานซ้ำยังทำหน้าตลกจนเขากลั้นหัวเราะไม่หยุด แต่ดูตอนนี้สิเจ้าตัวดีไม่รู้เลยใช่ไหมว่ากำลังทำหน้าราวกับอ้อนเขาโดยไม่รู้ตัวอยู่แบบนี้

“นามนั้นคือ อิลเซ่”

“อิลเซ่ ชื่อเพราะมาก” เอเลนเกาคางเจ้าเหยี่ยวทะเลทราย เจ้าเหยี่ยวเมื่อโดนนายใหม่เรียกชื่อก็เอาหัวเข้าไปถูไถกับแก้มนุ่มของเด็กหนุ่มราวกับออดอ้อนและบอกว่าชื่อนั้นคือชื่อของมัน

“ถือเป็นของขวัญและของตอบแทนเรื่องเมื่อวาน เจ้าพอใจใช่หรือไม่?”

เอเลนเอียงคอมองชายหนุ่มก่อนจะยิ้มกว้างให้อีกครั้ง

“ผมยกโทษให้ แต่คราวหลังท่านอย่าทำอะไรบ้าๆอีกล่ะ” เด็กหนุ่มยังคงหยอกล้อกับเหยี่ยมทะเลทรายอย่างไม่รู้สึกเบื่อกับของขวัญที่ได้มา

ไม่คิดว่าการเอาใจผู้อื่นจะง่ายและน่าพึงใจถึงเพียงนี้ อาจเป็นเพราะทุกครั้งมีแต่ผู้ที่คอยเอาใจเขากระมัง ครั้งนี้เลยเรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกที่เขาได้ทำให้ผู้อื่นได้พึงใจ

รีไวจัดเตรียมอานม้าเมื่อเห็นว่าควรที่จะกลับไปยังวังได้เสียที เพราะพระอาทิตย์ยามนี้เริ่มใกล้เที่ยงวันเข้าทุกที เสียงม้าที่ควบมาทำให้ชายหนุ่มชะงักก่อนจะดึงกริซคู่ใจที่เหน็บมาแล้วดันร่างของเด็กหนุ่มไปด้านหลัง แต่เมื่อเห็นว่าผู้ที่ควบอาชาสีดำอีกตัวมานั่นเป็นอนุชา องค์รามเมสจึงเก็บกริซเข้าที่เอวเช่นเดิม

“ทำไมถึงร้อนรน ไม่สมเป็นเจ้าเลยมิคาสะ”

ชายหนุ่มหอบหายใจชั่วครู๋ ดูเหมือนมิคาสะจะรีบเร่งควบม้าตามหาเขา อีกทั้งสีหน้าที่จริงจังนั้นทำให้รีไวเริ่มรู้สึกกังวลจนพระขนงขมวดมุ่น

“สายของข้ารายงานมา ฮิตไทต์เริ่มสร้างเมืองอยู่ไม่ไกลจากกรุงธีปส์ของเรา”