{Attack On Titan Fic:Levi x Eren } Kiss Of Darkness - บทที่สิบแปด ลำธารสีเลือด

บทที่สิบแปด ลำธารสีเลือด

“ไปไหนกันมา” ทันทีที่รีไวก้าวเท้าเข้ามาในปราสาท หญิงสาวที่นอนกลิ้งอ่านหนังสืออยู่บนพรมหน้าเตาผิงก็เอ่ยถามขึ้น

“ก็หลายที่ ซื้อของมาหลายอย่าง” ชายหนุ่มกล่าวตอบขณะที่โยนข้าวของทั้งหมดไปให้เธอก่อนจะวางเด็กน้อยที่หลับปุ๋ยในอ้อมกอดลงกับโซฟานิ่ม

“มีแต่ของเอเลนทั้งนั้น ไม่ค่อยจะเห่อเลยนะ” ฮันซี่กล่าวขณะหยิบชุดเสื้อผ้าขึ้นมาดู

“ฉันอยากให้เขาได้ใช้ของที่ดีที่สุด” รีไวกล่าวขณะนั่งลงบนที่ว่างข้างเด็กน้อย เอเลนปรือตางัวเงียลุกขึ้นนั่ง

“ถึงบ้านแล้วเหรอฮะ พี่ชาย”

“ถึงแล้วล่ะ พี่ชายกำลังจะพาเอเลนไปนอน”

“ไม่เอาฮะ ผมจะนอนตรงนี้ นอนกับพี่ชาย” เด็กน้อยป่ายปีนขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะซุกซบลงกับแผงอกกว้างที่นอนที่ประจำ

“เอเลนไม่หนาวเหรอ พี่ชายเขาตัวเย็นออกนะ” ฮันซี่เอ่ยถามขณะที่ใช้ภาษามือกับเด็กน้อยไปด้วย

“ไม่เป็นไรฮะ ผมกอดพี่ชายไว้เดี๋ยวพี่ชายก็อุ่น” เอเลนสื่อสารตอบด้วยภาษามือก่อนจะกอดร่างรีไวแน่น ชายหนุ่มก้มหน้าลงซุกกับกลุ่มผมนุ่มกรุ่นกลิ่นหอมเงียบๆกอดเด็กน้อยในอ้อมแขนแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว

“เอลวินไปไหน” เสียงทุ้มเอ่ยถามเบาๆด้วยเหตุกลัวว่าเด็กน้อยที่กำลังเคลิ้มหลับจะตื่นขึ้น

“อาทิตย์กว่าแล้วที่ไม่ได้กินอะไร เจ้านั่นมันเลยออกไปดูลาดเลา ฉันว่าเราก็น่าจะไปกันบ้างนะ เกิดตบะแตกต่อหน้าเอเลนคงแย่”

“แล้วใครจะอยู่กับเอเลน ฉันเป็นห่วง”

“อย่าได้คิดจะพาไปด้วยเด็ดขาด ฉันบอกเลยว่านั่นไม่ใช่ความคิดที่ดีสักนิด ซิกฟรีดเองมันก็ต้องตามเราไปด้วยแน่ๆ เอเลนไม่ใช่เด็กดื้อนะรีไวฉันคิดว่าเขาคงอยู่รอเราได้”

“แต่ฉันไม่อยากทิ้งเขาไว้”

“หรือนายจะให้เอเลนดูเราตอนกำลังกินล่ะ.....พนันได้เลยว่าเอเลนต้องกลัวจนแทบบ้า นั่นมันเด็กนะ เขายังไม่รู้จักแยกแยะอะไรดีด้วยซ้ำ แค่ไปเห็นนายกินเหยื่อคงช็อคตาตั้งไปแน่ๆ”

“ถ้าฉันเป็นมนุษย์ เราคงอยู่กันได้ง่ายกว่านี้” ชายหนุ่มพึมพำกล่าวเสียงเบา ริมฝีปากหยักก้มลงจุมพิตแก้มใสของเด็กน้อยนิ่งนาน

“อย่าเสียใจในสิ่งที่นายได้เลือกไปแล้วรีไว อย่าลืมว่าถ้านายไม่เป็นแบบนี้จะมีโอกาสได้พบกับเอเลนอีกครั้งได้เหรอ” หญิงสาวกล่าวขณะที่หยิบผ้าคลุมขึ้นห่มกายเดินออกจากปราสาทหายเข้าไปในความมืด

“ไหนๆเอเลนก็หลับแล้ว ถ้าจะมาก็รีบตามมาก็แล้วกัน”

ฮันซี่กล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินหายออกไป รีไวถอนหายใจครุ่นคิดกับตนเองเงียบๆ

ถ้ารีบไปตอนนี้ยังมีเวลาให้ออกล่าจนกว่าฟ้าจะสาง ถ้าทำเวลาก็กลับมาก่อนที่เอเลนจะตื่นได้ทัน

ตัดสินใจวางร่างเด็กน้อยลงบนโซฟานุ่มถอดเสื้อคลุมกระชับห่มร่างให้อย่างดิบดี

“ฉันจะรีบกลับมา รอนะเอเลน” กระซิบเสียงเบาขณะที่กดจูบลงบนเปลือกตาบางก่อนจะเร้นกายเลือนหายไปเงียบๆ

เอเลนลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเป็นเวลาเกือบรุ่งสางอากาศที่เย็นจัดแบบนี้อีกไม่นานหิมะคงตก แต่เสียงร้องด้วยความตื่นตกใจของแพะแม่ลูกที่อยู่ในสวนด้านล่างทำให้เด็กน้อยสะดุ้งตื่นขึ้นมา และเมื่อลืมตาขึ้นก็พบแต่เพียงปราสาทที่ว่างเปล่า

“พี่ชายเทวดาอยู่ไหนฮะ”

กระแสความคิดถูกส่งออกไปแต่ก็ไร้ซึ่งการตอบรับเช่นเคย หัวใจเด็กน้อยเต้นถี่ระรัวด้วยความหวาดกลัว แพะแม่ลูกส่งเสียงร้องอย่างตื่นตกใจไม่หยุดข้างล่างเหมือนจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น

เอเลนรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที เขาควรจะหลบอยู่ที่นี่ในปราสาทแห่งนี้ตราบใดที่เขายังอยู่ที่นี่ก็จะปลอดภัย แต่เสียงแพะแม่ลูกที่กำลังร้องลั่นอยู่ข้างล่างนั่นก็ไม่อาจทำให้เด็กน้อยสงบใจลงได้เลย เสียงร้องแบบนั้นเขารู้ว่าพวกทันก็กลัวมากแค่ไหน

ไปพาเข้ามาอยู่ข้างในบ้านด้วยกันจะปลอดภัยกว่า

ตัดสินใจวิ่งลงไปยังห้องโถงด้านล่าง ออกแรงผลักบานประตูทางเข้าขนาดใหญ่จนเกิดเป็นรอยแง้มเล็กๆกว้างพอให้เด็กลอดออกไป เอเลนตัดสินใจวิ่งเข้าไปในสวนด้านหลังอาศัยแสงสว่างจากดวงโคมที่จุดไว้คลำทางเข้าไป เสียงร้องของแม่แพะเริ่มเบาลง ความรู้สึกเหมือนกับมีเงาดำตะคุ่มเคลื่อนไหวอยู่รอบด้านทำให้เด็กน้อยถึงกับขาสั่นแต่ก็ยังทำใจกล้ากัดฟันเดินเข้าไป แม่แพะนอนนิ่งอยู่บนพื้นลำตัวสีขาวหม่นของมันอาบไปด้วยเลือดสีแดงสด เลือดที่ไหลทะลักออกมาจากรอยกัดที่ลำคอของมันไหลกลายเป็นแอ่งขนาดใหญ่ ลูกแพะตัวเล็กนอนตัวสั่นอยู่ในอ้อมอกของแม่มัน

พี่ๆของแกล่ะ

เอเลนเอ่ยถามขณะที่อุ้มแพะน้อยที่เปื้อนเลือดไปทั้งตัวขึ้นมากอดเอาไว้ มันส่งเสียงร้องเบาๆ ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรแต่เลือดพวกนี้คงเป็นของแม่มัน เสียงฝีเท้าวิ่งตึกตักในความมืดทำให้เด็กน้อยตื่นตระหนกยิ่งขึ้น

ต้องกลับเข้าไปที่ปราสาท!!!

ขาสั้นป้อมเริ่มจ้ำอ้าวทันทีเสียงฝีเท้าตึกตักวิ่งตามหลังมาติดๆ แต่เพียงไม่กี่ก้าวเท่านั้นก็ต้องหยุดชะงัก รอบตัวของเด็กน้อยถูกล้อมไว้ด้วยฝูงหมาป่าตัวเขื่อง เอเลนกอดลูกแพะน้อยในอกแน่น หมาป่าหิวโซพวกนี้คงได้ยินเสียงร้องของลูกแพะจึงตามมา พวกพี่ชายเทวดาก็ไม่ได้อยู่เสียด้วย

ทำยังไงดีล่ะ...........

หมาป่าตีวงเบียดล้อมเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงขู่คำราม เอเลนค่อยๆถอยหลบฉากไปข้างหลังช้าๆเท้าเล็กถอยร่นจนเหยียบลงไปบนแอ่งเลือดของแม่แพะ

กลับเข้าบ้านไม่ได้แล้ว!!!

เส้นทางข้างหน้าถูกขวางไว้ เหลือเพียงทางเดียวเท่านั้น เด็กน้อยตัดสินใจกลับหลังหันกระโดดข้ามซากแม่แพะออกวิ่งเต็มฝีเท้า หมาป่าทั้งฝูงรีบวิ่งไล่ตามเด็กน้อยหายลับเข้าไปในป่ามืดทันที

“พวกนายเจอรึยัง” ฮันซี่ที่แทบจะรื้อทั้งปราสาทโผล่หน้าจากหน้าต่างตะโกนถามสองหนุ่มที่อยู่ด้านล่าง

“เจอสิแต่เป็นอย่างอื่นนะ” เอลวินตอบเสียงเรียบพลางกวาดสายตามองหาโดยรอบ

“เหมือนจะเป็นกลิ่นสาบหมาป่า” ฮันซี่ที่กระโดดจากหน้าต่างลงมามุงดูซากศพแม่แพะกับสองหนุ่มเอ่ยขึ้น

“จะปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เลยรึยังไงกัน.....เอเลน” รีไวกัดฟันแน่นด้วยความหวั่นวิตก

เมื่อเช้านี้ตอนที่พวกเขากลับเข้ามาก็ไม่พบเอเลนแต่ประตูทางเข้ากลับแง้มเปิดอยู่ พอออกตามหาก็มีแต่กลิ่นและรอยเท้าของหมาป่าอยู่เต็มไปหมด ที่สวนก็เหลือแต่ซากของแม่แพะกองเลือดที่พื้นก็แห้งกรังไปหมดแล้ว

“ใจเย็น บางทีเอเลนอาจจะไม่เป็นอะไร” เอลวินกล่าวพร้อมกับบีบไหล่เพื่อนเพื่อให้กำลังใจ รีไวที่เอาแต่จ้องมองกองเลือดแห้งบนพื้นเงียบๆเอ่ยตอบเสียงเบา

“ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเอเลนจริง คราวนี้เป็นเพราะความผิดของฉัน ฉันประมาทเอง”

ลมเย็นพัดผ่านวูบหนึ่ง ละอองเย็นสีขาวร่วงหล่นจากฟ้าตกลงบนแก้มของชายหนุ่มอย่างเงียบงันหิมะที่หนาวยะเยือกกลับไม่อาจเย็นเยียบได้เท่ากับหัวใจที่กำลังระส่ำ

“หิมะตกแล้ว รีบหาเอเลนให้เจอก่อนเถอะ”

แม้จะเป็นแค่ความหวังเพียงน้อยนิดแต่ก็ยังมีค่าพอให้หวัง จะด่วนสรุปอะไรไม่ได้จนกว่าจะเจอเอเลน

“เดี๋ยว!!! ดูนั่นก่อน” เอลวินชี้ชวนไปที่ลำธารสายเล็กที่ไหลตัดผ่านอ้อมฐานลับ วัตถุสีขาวปุกปุยกะรุ่งกะริ่งลอยมาตามลำน้ำ ฮันซี่คว้าวัตถุสิ่งนั้นขึ้นมาจากน้ำ

“ลูกแพะ”

ถ้าจะเรียกให้ถูกต้องเรียกว่าซากลูกแพะจะดีกว่า ลูกแพะน้อยถูกกัดทึ้งจนแทบไม่เหลือสภาพเดิมลอยคว้างมาตามลำธารสายเล็กในขณะเดียวกันนั้นสายน้ำที่ไหลผ่านก็ถูกย้อมไปด้วยสีของเลือด ร่างเล็กอีกร่างลอยตามน้ำมาติดๆ รีไวกระโจนลงไปในน้ำคว้าจับเอาร่างที่กำลังจะลอยห่างออกไปไกล ท่อนแขนเรียวเล็กม่วงคล้ำเย็นชืดปรากฏรอยเว้าแหว่งจากการถูกกัดกิน มือใหญ่พลิกร่างน้อยในอ้อมแขนขึ้นดู ใบหน้าเรียวเล็กถูกกัดแทะจนไม่เหลือเค้าเดิมแผลฉีกขาดเหวอะหวะทั่วทั้งลำคอและร่างกายยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด มือเล็กเหี่ยวซีดดูท่าคงจะแช่อยู่ในน้ำมาเป็นเวลานานแล้ว แม้เสื้อผ้าจะขาดวิ่นแต่รีไวก็จำได้เพราะชุดนี้เขาเป็นคนสวมใส่ให้เด็กคนนี้กับมือ

“เอเลน............”

เสียงทุ้มสั่นเครือแผ่วพลิ้วเบาหวิววูบโหวงเสียยิ่งกว่าสายลมพัด แม้จะเคยคิดว่าหัวใจของตนนั้นด้านชาจนไม่รู้สึกถึงสิ่งใดได้แล้วแต่ตอนนี้มันกลับปวดหนึบอย่างหนักหน่วง น้ำตาที่ไม่คิดว่าจะไหลออกมาได้อีกครั้งเพราะเคยเสียไปมากมายในครั้งอดีตกลับรินไหลไม่หยุด

ตราบใดที่น้ำตายังรินไหลก็ยังไม่ไร้ความรู้สึก..........

หัวใจดวงนี้กลับมาตอบสนองต่อความเจ็บปวดอีกครั้ง ความเจ็บปวดจากการสูญเสียคนที่รักไปอีกครา ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่ว่าจะเป็นครั้งไหนๆก็ไม่อาจทำใจยอมรับต่อความตายของผู้เป็นที่รักได้เสียที

ถึงกับทรุดร่างคุกเข่าลงกับพื้น ตระกองกอดร่างของเด็กน้อยนิ่งอย่างจนด้วยคำพูด ไร้ซึ่งสุ้มเสียงหรือคำตัดพ้อใดๆ มีเพียงหยดน้ำตาที่หลั่งออกมาท่ามกลางเกล็ดหิมะที่โปรยปรายอย่างเงียบงัน ใบหน้าคมแหงนเงยขึ้นมองฟ้าปุยหิมะเกล็ดเล็กร่วงหล่นลงบนใบหน้ารูปสลักผสมเคล้าคลอไปกับหยดน้ำตาที่อาบแก้ม

เกล็ดหิมะที่โปรยปรายไยไม่ตกลงมาที่ใจข้ากันเล่า.......ให้ใจดวงนี้ได้ชินชากับความเจ็บปวดเสียที หรือว่าชั่วชีวิตนี้ข้าจักต้องทรมานกับการสูญเสียและรอคอยอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ฟันเฟืองแห่งโชคชะตาเริ่มขับเคลื่อนอีกครั้ง บทใหม่แห่งละครที่ชื่อว่าโศกนาฏกรรมได้ก่อกำเนิดขึ้น

เสียงครางกระเส่าที่ดังลอดออกมาจากตรอกแคบมืดเป็นที่คุ้นชินกันดีของเหล่าชาวบ้าน คนปกติมักจะไม่มีใครยอมเหยียบย่างเข้าไปในตรอกนี้เพราะต่างก็รู้กันดีว่ามันคาวไปด้วยโลกีย์และสารพัดอบายมุข

โสเภณี ยาเสพติด การพนัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นสิ่งต้องห้ามนั้นสามารถหาได้โดยง่ายจากตรอกแห่งนี้

ร่างบางที่เสื้อผ้าหลุดลุ่ยเอนกายพิงกับผนังตรอกเกาะกำแพงอิฐเป็นหลักยึด ขณะที่ด้านหลังก็มีชายวัยกลางคนร่างใหญ่ทาบกายโถมทับกระแทกกระทั้นใส่ร่างบางไม่ยั้ง มือใหญ่จิกทึ้งเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนนุ่มยาวระบ่าของชายหนุ่มเต็มแรงเอ่ยสั่งเสียงเหี้ยม

“อ้าขาให้มันกว้างๆกว่านี้หน่อย ร้องให้มันดังๆกว่านี้ด้วย”

ชายหนุ่มร่างบางส่งเสียงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะเอ่ยตอบอย่างทุลักทุเล

“เอาเหล้า......มาอีก.....สิ แล้วจะให้ทำ......จนถึงสวรรค์เลย”

ชายร่างใหญ่ส่งเสียมครางฮึ่มฮั่มไม่ชอบใจนัก ก่อนจะเปิดจุกขวดเทเหล้าดีกรีราดศีรษะของชายหนุ่มคนนั้นจนเปรอะเปื้อนไปทั้งตัว ชายหนุ่มร่างบางส่งเสียงหัวเราะด้วยความชอบใจขณะที่อ้าปากปล่อยให้เหล้าไหลลงไปในลำคอและอาบไปทั่วทั้งร่างกาย น้ำเสียงหวานเอ่ยอย่างยั่วเย้า ขณะที่ตวัดขาเกี่ยวรัดกับสะโพกหนาของชายวัยกลางคนแปลกหน้าเปิดรับเอาส่วนอ่อนไหวที่แข็งขืนตื่นตัวอย่างเต็มที่เข้ามาในร่างให้ถนัดถนี่ขึ้น ช่องทางซ่อนเร้นที่ผ่านการใช้งานมานับครั้งไม่ถ้วนตอดรัดรุนแรงเสียจนแทบจะทำให้อีกฝ่ายไปถึงสวรรค์ในฉับพลัน

“ตัวก็ออกจะใหญ่ เรี่ยวแรงมีแค่นี้รึไง” เอ่ยปรามาสพร้อมกับจิกเล็บลงไหล่หนาแล้วหัวเราะเสียงดัง

“ถ้าไม่ตั้งใจทำให้ดีพรุ่งนี้ทั้งเมืองคงได้รู้กันว่า อีเลียตจอมกร่างใหญ่แค่ตัว แต่ซอยไม่เป็น”

“ปากแกนี่มันว่างมากเกินไปรึไง” ชายวัยกลางคนสบถออกมาเสียงดัง ก้มหน้าหมายจะกดจูบริมฝีปากบางที่ยิ้มหยันเอ่ยสบประมาทตนอยู่จ้อยๆ แต่มือเรียวกลับยันใบหน้าใหญ่เฟิ้มหนวดนั้นเอาไว้แล้วจ๊ปากเสียงเบา

“ตกลงกันแล้วนี่ จะทำอะไรก็ได้ สอดใส่เข้ามาแค่ไหนก็ได้ แต่ห้ามจูบเด็ดขาด”

“ชิ!!!” ชายวัยกลางคนสบถพร้อมกับถุยน้ำลายออกมาหนึ่งที เลิกสนใจริมฝีปากจอมแขวะของเจ้าตัวดีหันไปสนใจกับกิจกรรมเข้าจังหวะของตนแทน

ชายหนุ่มร่างบางเหยียดยิ้มด้วยความสมเพศ แม้ร่างกายสกปรกนี้จะผ่านมือชายและหญิงมามากมายเพียงไหน แต่ก็ยังมีเพียงริมฝีปากนี้เท่านั้นที่ยังบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยแตะต้องผู้ใด เขายอมอ้าขาให้กับผู้ชายทุกคนฟรีๆเพื่อแลกกับเหล้าสักขวดแต่จะไม่ยอมให้ใครได้แตะต้องริมฝีปากนี้เป็นอันขาด

“เสียดายของชะมัด......” ร่างบางที่นอนทอดกายอยู่บนพื้นเอนหลังพิงกำแพงอิฐเปรยกับตนเองยิ้มๆ มือเรียวลูบไล้ตั้งแต่ลำคอลงมาจนถึงแผ่นอกเช็ดปาดคราบสุราที่เทอาบไปทั่วทั้งร่างขึ้นมาไล้เลียด้วยความเสียดาย

“เหล้าดีๆ หกหมด” หัวเราะคิกคักไม่ค่อยจะจริงจังกับความคิดนั้นสักเท่าไหร่ แค่เหล้าสักขวดมันจะไปยากอะไร ก็แค่เสียเวลาสิบยี่สิบนาทีอ้าขาให้ผู้ชายโง่ๆสักคนก็ได้มาแล้ว

ปกติก็พอจะรับได้วันละห้าหกคน แต่วันนี้แค่สามคนก็เพลียจะแย่แล้ว

“เจ้าแก่อีเลียตเล่นเสียหมดแรง ไม่ได้รู้สึกเจ็บจริงๆจังๆแบบนี้มานานแล้ว นึกว่าจะตายด้านไปแล้วเสียอีก” หัวเราะเบาๆก่อนจะหลับพักสายตาสักครู่ ร่างกายท่อนล่างเปลือยเปล่าเปรอะเปื้อนคราบน้ำสีขาวขุ่นเสียจนแทบดูไม่ได้แต่ก็ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ใส่ใจ

“ก็บอกว่าให้เสร็จข้างใน ยังจะปล่อยข้างนอกอีก เลอะหมด”

อันที่จริงเจ้าแก่อีเลียตมันก็ไม่ได้อ่อนด๋อยเหมือนอย่างที่สบประมาทออกไปหรอก ก็ออกจะถึงใจอยู่ แต่ก็ยังไม่พอ ผู้ชายส่วนมากมักจะยอมไม่ได้เมื่อถูกปรามาสเรื่องบนเตียงขึ้นมา พอถูกว่าแบบนั้นก็ย่อมต้องใส่ไม่ยั้งเป็นธรรมดา

ก็เจ็บปวดดี............

ยิ่งเจ็บปวดมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งดี เพราะความเจ็บปวดนี้ทำให้รู้ว่ายังมีชีวิต แต่หากวันใดเกิดชินชากับความเจ็บปวดเหล่านี้ขึ้นมาก็คงต้องหาวิธีอื่นมาทรมานตัวเองให้รู้ว่ายังหายใจ

ขณะกำลังจะเคลิ้มหลับพลันได้ยินเสียงฝีเท้าเดินใกล้ขึ้นมา เมื่อลืมตาขึ้นก็พบกับคนแปลกหน้า แม้จะยังไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่รองเท้าหนังมันวาวกับชุดกางเกงสีดำผ้ากำมะหยี่ที่เจ้าตัวสวมใส่นั้นต้องเป็นผู้ชายไม่ผิดแน่ และแต่งตัวดีขนาดนี้ต้องเงินหนาแน่นอน ชายหนุ่มร่างบางถอนหายใจเฮือก กล่าวเสียงเอื่อย

“ตอนนี้ผมเหนื่อยแทบจะไม่มีแรงยืนแล้ว แต่ถ้าคุณอยากได้จริงๆ จ่ายเป็นเหล้าองุ่นแพงๆให้ผมสักสองขวดละกัน” ชายหนุ่มกล่าวกับคนแปลกหน้าด้วยความเคยชิน มือเรียวตะกายผนังลุกขึ้นยืนหันหน้าเข้าเกาะกำแพงอิฐเป็นที่ยึด จะเป็นใครหน้าไหนก็ช่าง ถ้าถึงขั้นถ่อมาถึงที่นี่ก็มีเพียงเหตุผลเดียวเท่านั้น

ก็แค่อยากเล่นสนุกกับร่างกายนี้เท่านั้นเอง.............

ชายหนุ่มยิ้มให้กับตนเองด้วยความสมเพช ไม่ว่าใครต่างก็อยากชื่นชมลุ่มหลงไปกับร่างกายนี้ เพราะฉะนั้นตัวเขาเองก็จะสนุกกับมันให้เต็มที่

จนกว่าร่างกายนี้จะพังทลายไป

“ถ้าคุณตกลงก็เชิญเลย” กล่าวพร้อมกับยื่นมือเรียวไปคลึงสะโพก บีบแยกเนินเนื้อนุ่มเผยให้เห็นช่องทางซ่อนเร้นที่บวมแดงหน่อยๆเพราะเพิ่งจะผ่านการใช้งานมาเมื่อครู่เชิญชวนอย่างเต็มที่

ฉับพลันรู้สึกเย็นวาบที่ท้ายทอยแล้วร่างทั้งร่างก็ถูกอัดกระแทกกับกำแพงอย่างรุนแรงจนร่างบางถึงกับสะอึก

“ชอบแบบรุนแรงก็ไม่บอก......ผมก็ชอบนะ”

มือใหญ่บีบรอบลำคอระหง

“สกปรก!!!” ชายที่กดทับอยู่ด้านหลังกระซิบเสียงเครียด พร้อมกับออกแรงบีบเพิ่มมากขึ้น

“ชอบความเจ็บปวดใช่มั้ย.......แล้วอยากตายมั้ย ฉันจะช่วยสงเคราะห์ให้......เอเลน”

อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ที่ชายแปลกหน้าคนนี้รู้จักตน แต่ก็เพียงชั่วครู่เท่านั้นเพราะความแปลกใจเริ่มถูกแทนที่ด้วยความกลัวแต่ก็ต้องเลือนหายไปอย่างรวดเร็วเหลือเพียงความรู้สึกเฉยชาด้วยความคิดที่ว่า

ดีสิ......ตายไปได้ก็ดี.....ชีวิตเน่าๆแบบนี้ใช่ว่าจะมีความสุขสักเท่าไหร่

เอเลนหลับตานิ่งรอคอย........รอคอยช่วงเวลาที่ลมหายใจจะถูกปลิดทิ้ง ช่วงเวลาภิรมย์แห่งความตาย แต่มือใหญ่พลันคลายออกอย่างไม่มีสาเหตุ ชายหนุ่มแปลกหน้าก้าวถอยห่างจากเขาไปหนึ่งก้าว เอเลนพลิกตัวหันมาสบตากับเขาผู้นี้ชัดๆ

นัยน์ตาสีดำสนิทคมเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร น้ำเสียงทุ้มกังวานอ่อนโยน แน่ใจเป็นอย่างมากว่าไม่เคยพบคนผู้นี้มาก่อนแต่คนๆนี้รู้จักเขาได้อย่างไร แต่ก็อย่างว่าถ้าจะพูดถึงผู้ชายขายตัวที่ดังที่สุดในเมืองนี้ก็คงต้องมีชื่อของเอเลน เยเกอร์อยู่ด้วยแน่ๆ ก็คงไม่แปลกที่จะรู้จักเขา แต่ถ้าชายคนนี้ไม่ได้มาที่นี่เพื่อเรื่องอย่างว่า แล้วจะตามตัวเขามาทำไม เอเลนมองสบตาชายหนุ่มแปลกหน้านิ่งๆ แต่อีกฝ่ายก็เงียบจนน่าใจหายถ้าไม่ใช่ว่าสบตากันอยู่เอเลนคงนึกว่าเขาหลับไปแล้ว

“ถ้าคุณจะมาที่นี่เพื่อจ้องหน้าผม ผมก็ต้องขอตัวไปรับแขกคนอื่น” เอเลนกล่าวเสียงเบาขณะที่หยิบกางเกงที่ถูกถอดกองอยู่ที่พื้นขึ้นมาสวมใส่เดินกระเผลกลากขาออกมา

“ทำแบบนี้เพื่ออะไร เอเลน”

ถ้อยคำถามประโยคนี้ทำให้ขาเรียวชะงัก กัดขบริมฝีปากบางของตนจนห้อเลือด

“ทำร้ายตัวเองแบบนี้ทำไม”

ชายแปลกหน้าคนนั้นถามย้ำอีกครั้ง หยดน้ำตาพลันร่วงหล่นอาบแก้มเนียน

ชั่วชีวิตที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครสนใจสักครั้งว่าการที่เขาปล่อยตัวขนาดนี้นั้นทำไปเพื่ออะไร ผู้ชายทุกคนที่ถูกเขาเสนอตัวให้ต่างตกลงปลงใจกับข้อเสนอที่แสนถูกนี้ทั้งนั้น มีแค่ความพอใจที่ได้ระบายความกำหนัดลงบนร่างกายนี้ ไม่มีใครสักคนที่รับรู้ถึงความรู้สึกของเขาจริงๆ

ไม่มีคำตอบใดๆ มีเพียงเสียงสะอื้นที่ทำลายความเงียบระหว่างพวกเขาทั้งคู่ขึ้นมา เอเลนกอดเข่าร้องห่มร้องไห้อย่างหนักเหมือนกับว่าชีวิตนี้จะไม่ขอร้องไห้อีก ร่างกายผอมบางสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นจนตัวโยน เสียงร่ำไห้ราวกับหัวใจแตกสลายดังทั่วไปทั้งซอยโลกีย์เสียจนผู้คนในซอยต้องเยี่ยมหน้าออกมามอง

มือใหญ่ลูบกลุ่มผมนุ่มสลวยแผ่วเบาก่อนจะทรุดนั่งลง วงแขนใหญ่โอบกอดร่างบอบบางเบาๆก่อนจะเพิ่มแรงกอดรัดให้แน่นขึ้นเมื่อเสียงร้องไห้ดังหนักขึ้น

เอเลนก้มหน้าซุกลงกับอกของชายหนุ่มพลันรู้สึกว่าหัวใจที่เคยด้านช้าพลันเต้นตึกจนอุ่นร้อนขึ้นมาในอก ความรู้สึกเดียวที่มีในตอนนั้นคือ ตราบใดที่ได้อยู่ในอ้อมกอดนี้เขาพร้อมจะปลดปล่อยตัวตนและความอ่อนแอทั้งหมดออกมา ฉีกกระชากหน้ากากแห่งการประชดประชันต่อโชคชะตาออกไปจนหมด

รีไวโอบกระชับร่างผอมบางของเอเลนแนบอก ก่อนหน้าที่จะเจอกันไม่ว่าอะไรก็ตามที่ทำให้เอเลนเป็นแบบนี้เขาจะไม่ขอพูดถึงมันอย่างเด็ดขาด เมื่อแรกพบ ความรู้สึกชิงชังต่อการที่เอเลนทำตัวเหลวแหลกนั้นมีมากเสียจนอยากจะฆ่าให้ตายไปกับมือ

หากชีวิตในภพนี้มันทุกข์ทรมานนัก ก็สู้ตายไปเสียจะดีกว่า..........แต่ไม่ว่าอย่างไรก็มิอาจหักใจปลิดชีพผู้เป็นที่รักด้วยตัวเองได้ และเมื่อได้สัมผัสกับหัวใจที่ปรารถนาต่อความตายของเอเลนก็ทำให้ความชิงชังทั้งหมดมลายหายแทบสูญสิ้น

มีเพียงผู้ที่ไม่มีเยื่อใยอาทรใดๆต่อโลกนี้แล้วทั้งนั้นจึ่งจะถวิลหาต่อความตาย.......

แล้วตัวเขาที่อยู่ตรงนี้ อยู่ต่อหน้าเอเลน ณ เวลานี้จะปล่อยไปได้เชียวหรือ

ย่อมเป็นไปไม่ได้.......................

ริมฝีปากหยักก้มลงประทับจุมพิตกับหน้าปากเนียนปลอบประโลมหัวใจที่บอบบางของชายหนุ่มในอ้อมกอดนิ่งนาน

ทุกชาติ ทุกภพ ไม่ว่ารูปลักษณ์จะเปลี่ยนไปแค่ไหน อุปนิสัยจะผิดแปลกไปจากเดิมอย่างไร ดวงวิญญาณดวงนี้ก็ยังคงเป็นดวงเดิมเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น ยังคงเป็นเอเลนเช่นเดิม แล้วเขาจะปล่อยมือไปจากดวงวิญญาณดวงนี้ได้อย่างไร

มื้อใหญ่ช้อนอุ้มชายหนุ่มร่างบางขึ้นแนบอก เดินออกไปสู่ปลายทางที่ส่องสว่างเบื้องหน้าอย่างเงียบเชียบ

หัวใจที่แตกร้าว ไม่ว่าสิ่งที่ทำให้หัวใจดวงนี้แปดเปื้อนไปคืออะไร แต่เขาจะใช้ความรักทั้งหมดที่มีก่อร่างสร้างขึ้นมาใหม่ นำเด็กหนุ่มผู้เป็นที่รักกลับคืนมา