Attack On Titan Fan fic.: ผ่าพิภพบันทึกฟาโรห์ Chapter 27

Attack On Titan Fan fic.: ผ่าพิภพบันทึกฟาโรห์ Chapter 27

ผ่าภิภพบันทึกฟาโรห์ 

Pairing: Levi x Eren 

Rate: NC-17 

Story by: AkeRah + Trendy Blood 

Warning: *เนื้อหาทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องราวที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ตัวละครมีตัวตนจริงในการ์ตูนเรื่องผ่าพิภพไททัน แต่เหตุการณ์และสถานที่ทั้งหมดเป็นนามสมมติที่แอบมีเค้าเรื่องจริงปะปนเล็กน้อย!!!!* 

………………………………………………………………  

Chapter: 27

“คืนนี้เป็นคืนเดือนดับ ทัศนวิสัยโดยรอบไม่ใคร่จะแจ้งนักแต่โดยรวมแล้วดูปกติดี”

“......................”

“เอ๋!!! ท่านเอเลน?.......ท่านมิคาสะ?”

หญิงสาวที่กลับจากการเดินตรวจตราเพิ่งจะรู้สึกว่าในห้องที่เพิ่งก้าวเข้ามานี้ว่างเปล่าไม่มีผู้ใดอยู่ก็ต่อเมื่อกวาดตามองฝ่าความมืดในห้องที่ปราศจากซึ่งแสงตะเกียง

“นี่ไม่อยู่กันหรอกหรือ” กล่าวถามเสียงเบาด้วยความฉงน พร้อมกับเดินไปที่เตียงกว้างตลบรื้อผ้าห่มขึ้นค้นหาแต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า กอปรกับที่หูได้ยินเสียงเคลื่อนไหวแผ่วเบาจากภายนอกจึงดีดตัวพลิกร่างปีนป่ายขึ้นไปบนขื่อคานมุดลอดออกไปทางช่องแคบๆบนหลังคาคอยซุ่มดูสถานการณ์อยู่บนนั้นเงียบๆ

กลุ่มคนชุดดำราวๆสามถึงสี่คนลอบเข้ามาในห้องพักของร่างอวตาร โดยไม่มีผู้ใดปริปากกลุ่มคนเหล่านั้นเคลื่อนไหวแทบจะพร้อมกัน ประกายดาบตวัดขวับตัดความมืดจ้วงแทงเข้าไปที่กองผ้าห่มบนเตียงอย่างพร้อมเพียง เศษผ้าห่มปลิวว่อนเป็นชิ้นๆกระจายเกลื่อนทั่ว

“ไม่มี”

“มันออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ค้นให้ทั่ว เจอตัวแล้วฆ่าได้ทันที”

กลุ่มชายชุดดำสนทนากันสั้นๆก่อนจะแยกกันกระจายตัวออกไปจากห้อง แอนนี่ที่แอบซุ่มดูสถานการณ์อยู่บนหลังคาได้แต่ใจกระตุกเงียบๆ ดูท่าพวกฮิตไทต์คงจะเล่นไม่ซื่อกับพวกตนเสียแล้ว แต่นับว่ายังโชคดีที่เอเลนและมิคาสะเคลื่อนไหวกันไปก่อน เห็นท่าคงต้องรีบตามหาและรีบพาเอเลนกลับไปสมทบกับทัพของธีบส์ให้เร็วที่สุด เพียงแต่ว่าตอนนี้.............

“พวกท่านไปอยู่ที่ไหนกันล่ะ.......”

โลกปัจจุบัน

“โอย.........ตาฉัน.....ล้าไปหมดแล้วเนี่ย” เสียงบ่นโอดครวญของหญิงสาวดังลอดออกมาจากกองหนังสือที่แทบจะถล่มทับศีรษะเธออยู่รอมร่อ

“เอาน่าๆ รายงานก็ทำจนเสร็จแล้ว อีกไม่กี่วันก็สอบ ตั้งใจเข้าน่ามิคาสะ” อาร์มินเอ่ยให้กำลังใจขณะที่ยกกาแฟเข้ามาเสิร์ฟให้เพื่อนทั้งสองด้วยรอยยิ้มสดใส มิคาสะรับถ้วยกาแฟไว้ด้วยรอยยิ้มตาปรอยพร้อมกับเอ่ยขอบคุณเบาๆ

“แต่ฉันอ่านจบแล้วนะ  เดี๋ยวจะออกไปผ่อนคลายซะหน่อย” เอเลนยิ้มกริ่มตอบพร้อมกับจิบกาแฟร้อนให้สดชื่นขึ้นบ้าง

“ทำไมถึงเหลือแต่ฉันล่ะเนี่ย” มิคาสะบ่นอุบขณะที่ยกกาแฟขึ้นซดโฮกแก้เซ็ง

“น่าๆ ตั้งใจเถอะ อาร์มินอุตส่าห์ช่วยติวให้นะ ไม่งั้นไม่ทันสอบแน่ ฉันจะเข้าไปในเมืองสักหน่อยแล้วกัน” เอเลนลูบผมหญิงสาวที่ฟุบหน้าอยู่กับโต๊ะอย่างหมดแรงก่อนจะสะพายกระเป๋าเป้ใบโปรดออกจากห้องพลางแว่วได้ยินเสียงบ่นลอดออกมาเบาๆ

“ฉันก็อยากไปเดินเที่ยวกับเอเลนบ้างจัง”

“น่าๆ ถ้าเธออ่านวิชานี้จบเย็นนี้เราชวนเอเลนออกไปหาอะไรกินกันในเมืองก็ได้นา”

ใช้เวลาเดินออกจากมหาวิทยาลัยมาประมาณสิบห้านาทีก็เข้าสู่เขตตัวเมืองที่เป็นย่านจับจ่ายสินค้า ขณะที่กำลังครุ่นคิดว่าจะซื้ออะไรกลับไปฝากคนที่ธีบส์กับฮิตไทต์ดีก็พลันเหลือบไปเห็นร้านสไตล์วินเทจเล็กๆ ที่ด้านหน้าประดับโคมไฟตกแต่งโทนสีส้มแขวนกระดิ่งโบราณสีทองอันใหญ่เอาไว้คอยส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งเมื่อประตูปิดเปิด บนประตูไม้ที่ลงแล็คจนเงาวับติดป้ายชื่อ Mr.Wooden เอาไว้หน้าร้าน เมื่อเอเลนเปิดประตูร้านเข้าไปก็พบว่าข้างในนี้มีสินค้าทำมือที่ทำจากงานไม้หลายอย่าง มีตั้งแต่ของตั้งโชว์เล็กๆไปจนถึงนาฬิกาตั้งพื้นเรือนใหญ่ที่จะมีกระรอกวิ่งออกจากรังมาแทะวอลนัทให้ดูทุกๆ1ชั่วโมง

“มีอะไรถูกใจบ้างมั้ยล่ะพ่อหนุ่ม”

“สวยๆทั้งนั้นเลยครับ เลือกยากไปอีก” เอเลนยิ้มตอบชายชราเคราขาวที่ถือกล้องยาสูบไม้ลวดลายแปลกตายืนพ่นควันปุ๋ยๆอยู่หลังเคาน์เตอร์ไม้ตัวโต

“คนสมัยนี้เขาไม่สนใจสินค้าทำมือราคาถูกๆกันหรอก......นู่นจะหาของขวัญแต่ละทีต้องวิ่งไปเสียเงินกันในห้างหรูๆนู่นแน่ะ”

“แต่แบบนั้นก็ดูดาษดื่นเกินไปนะครับ ดูไม่ค่อยมีความหมายเท่าไหร่” เอเลนเอ่ยตอบขณะก้มหน้าก้มตาดูกล่องไม้แกะสลักกล่องหนึ่งพลางคิดไปพลาง

‘เอาปากกาสวยๆสักด้ามใส่กล่องใบนี้ไว้ให้เจ้าคนหื่นกามคนนั้นใช้ก็ไม่เลวแฮะ’

ท่านผู้เฒ่าหัวเราะหึหึกับคำตอบของเด็กหนุ่มก่อนจะเอ่ย

“สนใจกล่องใส่ของนั่นเหรอ เอาสิจะลดให้พิเศษ สินค้าทุกชิ้นในร้านปู่ทำเองกับมือรับประกันความคงทนแข็งแรงสวยงาม”

“ตกลงฮะ ผมเอาชิ้นนี้”

ทั้งสองตกลงราคากันเล็กน้อยไม่นาน กล่องไม้แกะสลักก็ไปอยู่ในมือเอเลนเรียบร้อย

“ปู่ถนัดงานไม้พวกนี้มากใช่มั้ยครับ”

“ฉันเกิดมากับงานไม้พวกนี้ ตายก็คงจะตายกับของพวกนี้ด้วยเหมือนกัน นี่ขนาดโลงศพก็ทำไว้เองแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้น ปู่ช่วยทำของสิ่งนี้ให้มันคงทนแข็งแรงขึ้นหน่อยได้มั้ยครับ” เอเลนถอดแหวนต้นกกที่ดูจะเปื่อยมากขึ้นลงตรงหน้าผู้เฒ่า

“ของสำคัญเหรอ.......อืม.......อีกสองวันค่อยมารับแล้วกัน”

เดินเตร่ไปเตร่มาในเมืองอยู่อีกพักใหญ่เจ้าตัวก็ไปลงเอยที่หอสมุดกลางมหาวิทยาลัย ใช้เวลารื้อค้นหนังสือประวัติศาสตร์อียิปต์มาได้ตั้งใหญ่ๆค่อยหามุมสงบนั่งอ่านคนเดียวเงียบๆ

“ไม่นึกเลยว่าจะเจอคนที่หมกมุ่นกับองค์รามเมสที่2ถึงขนาดนี้อีกคน”

เอเลนเงยหน้ามองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เจ้าของเสียงทุ้มลึกที่เอ่ยกับตน พี่ชายหน้าหมีคนนั้นถือวิสาสะลากเก้าอี้มานั่งโต๊ะเดียวกันกับเขา

“ถ้าเป็นเพื่อนฉัน มันก็จะตอบว่าแน่นอนเรื่องนี้เป็นหัวข้อหลักในการทำวิจัยป.โทของมัน แต่เจ้านั่นก็ออกจะหมกมุ่นเกินไปนิด เล่นตามรอยทุกสถานที่อนุสรณ์สถานของรามเมสที่2 เสียขนาดนั้น นี่ฉันยังอดสงสัยไม่ได้ว่าชาติก่อนมันเกิดเป็นคนอียิปต์หรือยังไง นี่ๆ ดูนี่นะ............”

เอเลนมองพี่ชายแปลกหน้าที่จู่ๆก็เข้ามานั่งพูดคุยด้วยเป็นควุ้งเป็นแควทั้งที่ไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรกันแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆ

“มหาวิหารอาบูซิมเบลเนี่ยไปบ่อยเหลือเกินก็เข้าใจนะว่าเป็นสิ่งก่อสร้างที่สมบูรณ์ยิ่งใหญ่ที่สุดของพระองค์ แต่เจ้าหมอนี่มันก็ไปบ่อยจนแทบจะนับหินทุกก้อนได้ปรุหมดแล้วเหอะ โดยเฉพาะนี่เลยรู้อะไรมั้ยรูปพวกนี้เขาไม่อนุญาตให้ถ่ายออกมาหรอกนะแต่แน่นอนเราเป็นคณะสำรวจวิจัยโบราณคดีนี่นาทำไมจะถ่ายไม่ได้กันล่ะ เจ้านั่นมันเอาแต่ไปเฝ้ายืนดูรูปปั้นทั้งสี่ตัวนี้ได้เป็นวันๆแล้วก็พึมพำกับตัวเองว่าไม่ใช่ๆ อยู่นั่นแหละ”

เอเลนรับโทรศัพท์มาดูรูปที่ว่า รูปปั้นตัวแรกส่วนศีรษะเสียหายจนไม่เห็นใบหน้า แต่อีกสามตัวถัดมาสภาพยังสมบูรณ์ดีเยี่ยม

“ผมไม่เคยไปวิหารนั่นมาก่อนเลย”

“อ้าว จริงเหรอเนี่ย สำหรับแฟนคลับขององค์รามเมสที่ไม่ได้ไปทัวร์อาบูซิมเบลถือว่าพลาดนะน้องชาย นี่คือห้องบูชาด้านในวิหารว่ากันว่ารูปสลักบูชาทั้งสี่ตัวที่พระองค์ให้ทรงสร้างขึ้นนี่คือรูปสลักของพระองค์กับเหล่าเทพน่ะสิ คิดเอาเถอะว่าองค์รามเมสที่2จะต้องเป็นผู้ชายที่มีความมั่นใจขนาดไหนถึงได้กล้ายกตัวเองขึ้นเป็นเทพได้ขนาดนี้” พี่ชายหน้าหมีกล่าวพลางหัวเราะร่วนซึ่งทำให้เอเลนรู้สึกฉุนนิดๆ

“ถ้าคุณได้รู้จักเขาผมว่าคุณคงจะหัวเราะไม่ออกแน่ๆ.......แต่รูปปั้นเหล่านี้เป็นรูปของเทพอะไรเหรอครับ”

“นี่นะตัวแรกที่หน้าหายไปเป็นเทพราสุริยะเทพถัดมาตัวที่สองที่อยู่ข้างกันนั้นคือรูปของพระองค์เองไงล่ะ เห็นมั้ยเขากล้าจริงๆนะถึงกับกล้ายกตนเสมอเทพราได้เนี่ย แล้วตัวที่สามก็คือเทพอามุนเทพประจำเมืองธีบส์ตัวที่สี่คือเทพพทาห์เทพประจำเมมฟิสไงล่ะ” เอเลนรับฟังคำอธิบายพร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างขึ้นเรื่อยๆก่อนจะเอ่ยตอบ

“นั่นก็เป็นเพราะพระองค์ทรงให้ความสำคัญกับเทพราไม่ใช่หรือครับ ยุคสมัยของพระองค์ถึงได้รุ่งเรืองเป็นสุขยาวนานได้ถึงหกสิบกว่าปี นั่นต้องเป็นเพราะบารมีของเทพราช่วยปกป้องคุ้มครองแน่ๆ” เอเลนยิ้มพร้อมทั้งหอบหนังสือทั้งหมดขึ้นจากโต๊ะ

“ขอบคุณสำหรับข้อมูลนะครับ เห็นทีผมคงต้องหาโอกาสไปเยือนมหาวิหารอาบูซิมเบลบ้างซะแล้วสิ” เอเลนเดินจากมาโดยไม่แม้แต่จะคิดทำความรู้จักกับพี่ชายหน้าหมีผู้ฝอยน้ำลายแตกฟองคนนี้เลยด้วยซ้ำพลางหวนนึกกลับไปถึงธีบส์ที่ตนเพิ่งจากมา ดูเหมือนว่าจะยังไม่มีวี่แววการสร้างวิหารนี้เลยแฮะ ดูท่ามหาวิหารที่ยิ่งใหญ่แห่งนี้ตนคงจะได้เห็นกับตาตัวเองตั้งแต่เริ่มก่อสร้างจนเสร็จสิ้นแน่นอน

คิตชูวัตนา

เจ้าชายแจนกวาดตามองพืชพันธุ์ที่เน่าเปื่อยเสียหายตรงหน้าแล้วก็ไร้ซึ่งคำพูด

“หม่อมฉันได้กราบทูลไปแล้วว่านี่ต้องเป็นแผนลวงของพวกอียิปต์ แสร้งส่งร่างอวตารมาเชื่อมสัมพันธไมตรีแท้จริงแล้วเข้ามาเป็นไส้ศึกดีๆนี่เอง ทำให้พืชพันธุ์ธัญญาหารเสียหายตัดแหล่งอาหารของพวกเราอาศัยช่วงที่กำลังรบของพวกเราอ่อนแอปั่นป่วนเข้ามาโจมตี นี่ตั้งแต่เกิดเรื่องพวกนี้ร่างอวตารคนนั้นก็หายสาบสูญไปไม่แน่ว่าป่านนี้คงคาบข่าวกลับไปให้กษัตริย์รามเมสไปแล้ว ท่านพี่โปรดตัดสินพระทัยด้วยเถิดว่าถึงเวลาแล้วหรือไม่ที่เราจะเปิดสงครามกับอียิปต์อย่างเป็นจริงเป็นจังเสียที”

“ยังก่อน อย่าวู่วามเกินไป ข้าไม่.................”  ไม่เชื่อว่าเอเลนจะเป็นตัวการทำเรื่องร้ายกาจเช่นนี้ ต้องไม่ใช่แน่นอน

“แต่ ท่านพี่ พระองค์ก็ทรงเห็นกองกำลังของอียิปต์ยังคงรั้งรออยู่ที่นี่ ทั้งๆที่คนของพวกเขาก็มิได้อยู่กับเราแล้วหากมิใช่ว่าคอยเฝ้ารอให้เราเสียสูญแล้วชิงโอกาสบุก พวกเขาจะยังรั้งอยู่ที่นี่เพื่ออันใดกัน”

“เราต้องสืบเรื่องนี้ให้ชัดเจนเสียก่อน สั่งทหารให้เตรียมรับสถานการณ์ไว้หากไม่มีคำสั่งจากข้าห้ามเคลื่อนไหวใดๆ” แจนยื่นคำขาดให้กับเอลามก่อนจะสะบัดกายเดินทิ้งห่างจากพระอนุชากลับเข้าห้องทรงงาน ตราบเมื่ออยู่กันสองคนกับมาร์โคแล้วจึงเอ่ยถาม

“ยังมิเจอตัวเอเลนอีกหรือ”

“ฝ่าบาท ไร้ซึ่งแม้แต่เงาพะยะค่ะ ทั้งผู้อารักขาทั้งสองอย่างท่านแอนนี่และท่านมิคาสะก็หายตัวไปด้วย ไม่แน่ว่า......เรื่องนี้อาจจะมีเงื่อนงำอย่างที่เจ้าชายเอลามทรงตรัสทูลก็เป็นได้พะยะค่ะ”

“ไม่มีทาง ไม่มีทางที่เอเลนจะทำเช่นนี้ ข้ารู้จักเขาดี เขาไม่มีวันหักหลัง.......ไม่หักหลังข้า” มือใหญ่กำแน่นด้วยความขุ่นข้องใจ แม้จะมีเบาะแสชวนให้นึกสงสัยแต่แจนก็ไม่มีทางเชื่อว่าเอเลนจะตลบหลังเขาได้จริงๆ

เจ้าจะไม่หักหลังข้า ใช่มั้ยเอเลน.....................

อีกด้านหนึ่ง

“ฝ่าบาท!!! ฝ่าบาท!!! ได้โปรดไว้ชีวิตกระหม่อมด้วย” เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวบางที่ถูกจับมัดโยนทิ้งไว้บนพื้นกล่าวอ้อนวอนด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน

“หืม.....ไม่เลวนี่” เจ้าชายเอลามเชยใบหน้ามนของเด็กหนุ่มผู้ร่ำไห้ด้วยความหวาดกลัวขึ้นพิศ

“โปรดไว้ชีวิตกระหม่อมด้วยเถิด”

“ใบหน้าหล่อเหลาดีทีเดียว แต่ผมและดวงตาสีดำนี่........”

“ทูลฝ่าบาท เรื่องนี้มิเป็นปัญหาพะยะค่ะ สีผมสามารถใช้สีย้อมปกปิดได้ ส่วนดวงตา ควักออกเสียก็สิ้นเรื่องพะยะค่ะ” คนสนิทกราบทูลเสียงเหี้ยมนั่นยิ่งทำให้เด็กหนุ่มร้องเอะอะโวยวายหนักขึ้น

“ปิดปากมัน” เจ้าชายเอลามโบกมือสั่งอย่างรำคาญ เด็กหนุ่มก็ถูกปิดปากไว้แน่นหนาแต่ดวงตายังคงเหลือกค้างร่างกายสั่นเทิ้มอย่างหวาดกลัว

“ไปหาตัวมันได้จากไหน”

“แค่ทาสธรรมดาคนหนึ่ง จับมาขัดถูตัวสักหน่อยก็เป็นอย่างที่เห็นพะยะค่ะ แต่ระหว่างพาตัวมาถึงจะถูกคนเข้ามาขวางก็ถูกคนของเราจัดการเสียบาดเจ็บหนักไปแล้วพะยะค่ะ”

“มีคนล่วงรู้แผนการนี้รึ ใช่คนของพี่ข้าหรือไม่”

“คนผู้นั้นแต่งกายรัดกุมสีดำไม่ระบุสถานะที่ชัดเจน แต่ฝ่าบาทอย่าได้กังวลไปเพราะกระหม่อมสั่งให้คนของเราตามเก็บผู้ที่รู้เห็นทั้งหมดแล้วพะยะค่ะ”

“ดี ฆ่าให้หมด ส่วนเจ้าเด็กนี่ก็ไปจัดการให้เรียบร้อย ในเมื่อพระเชษฐาของข้ายังทรงนิ่งเฉยอยู่ได้เช่นนี้ ข้าก็จะเป็นธุระจัดการเรื่องทุกอย่างให้พระองค์เอง”

กองทัพอียิปต์

“เสด็จพ่อ ลูกขอเข้าเฝ้าได้รึไม่พะยะค่ะ” เสียงกราบทูลจากนอกกระโจมทำให้คนที่กำลังใจลอยพลันได้สติขึ้นมา

“เบเซ็ทรึ......เข้ามา”

หลังสิ้นเสียงตรัสเจ้าชายหนุ่มก้าวเข้ามายังกระโจมด้วยใบหน้าหมองหม่นอย่างเช่นหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา เมื่อทรงเห็นเป็นเช่นนั้นพระองค์ก็รู้สึกได้ทันทีว่าวันนี้ยังคงไม่มีข่าวดีอีกเช่นเคย

“ยังไม่เจอตัวอีกรึ”

“พะยะค่ะ เงียบหายกันไปทั้งสามคนเช่นนี้ลูกเกรงว่าคงจะไม่ใช่เรื่องดีเสียแล้ว”

ได้ฟังคำกล่าวทูลแล้วก็ได้แต่นิ่วพระพักตร์อย่างหงุดหงิด

ตาย...............อย่างนั้นหรือ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน พระองค์ไม่ยอมเชื่อเด็ดขาด

“ทางฝั่งมูวาตัลลิส เคลื่อนไหวอะไรหรือยัง” องค์รามเมสตรัสถามเสียงนิ่ง

“ยังพะยะค่ะ จนถึงขณะนี้ทางฝั่งเจ้าชายแจนยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ แต่ว่าเสด็จพ่อ หากนี่คือแผนการของฮิตไทต์ที่คิดจะกักตัวท่านเอเลนเอาไว้เล่าพะยะค่ะ ลูกเห็นว่า.................”

“ทูลฝ่าบาท เจ้าชายเอลามจากคิตชูวัตนาขอเข้าเฝ้าพะยะค่ะ”

สิ้นเสียงขอพระราชทานอนุญาตองค์ฟาโรห์รามเมสส่งสายพระเนตรให้พระโอรสสงบคำในทันทีก่อนจะเอ่ยตรัส

“เชิญ”

ทหารองครักษ์ประจำพระองค์เดินนำผู้มาเยือนเข้ามาด้านใน ด้านหน้าสุดคือเจ้าชายเอลามผู้เดินเข้ามาด้วยสีหน้ายุ่งยากใจ ส่วนด้านหลังได้แก่ทหารคนสนิทที่แบกเปลผ้าตามเข้ามา บนเปลนั้นมีร่างที่นอนนิ่งเหยียดยาวถูกคลุมด้วยผ้าขาวที่ชุ่มเลือดวงใหญ่ๆ ท่อนแขนขาวเนียนเลอะคราบเลือดห้อยตกร่องแร่งออกมาด้วยสภาพผิดรูป เปลผืนนั้นถูกวางลงต่อพระพักตร์ขององค์รีไวทั้งที่ยังมีผ้าคลุมปิดไว้ พร้อมกันนั้นเจ้าชายเอลามก็ได้ถึงกับคุกเข่าอย่างผู้ลุแก่โทษ

“โปรดทรงลงพระอาญา กระหม่อมบากหน้ามาครานี้เพื่อขอรับโทษพะยะค่ะ ด้วยพระเมตตาอันยิ่งใหญ่ที่มีแก่ชาวฮิตไทต์ถึงขนาดส่งร่างอวตารแห่งเทพราไปเป็นราชทูต ในฐานะเจ้าบ้านกระหม่อมบกพร่องในหน้าที่ที่มิอาจดูแลราชอาคันตุกะให้ดี ปล่อยให้พระเชษฐากำเริบเสิบสานกระทำการใหญ่ถึงขั้นสังหารร่างอวตารผู้นี้ ด้วยความที่มิอาจทนนิ่งเฉยอยู่ได้กระหม่อมจึงจำต้องลอบนำข่าวนี้มากราบทูลแก่พระองค์ แม้มีใจอยากจะช่วยท่านร่างอวตารแต่นึกไม่ถึงว่าจะสายเกินไปเช่นนี้ ขอฝ่าบาทโปรดทรง........”

“ออกไป!!!!” พระสุรเสียงตวาดก้องดังราวกับฟ้าผ่า ทั่วทั้งพระวรกายสั่นเทิ้มด้วยความพิโรธ ตั้งแต่ที่เห็นร่างในเปลถูกหามเข้ามาพระองค์ก็แทบจะควบคุมองค์เองไม่ได้แล้ว เช่นนั้นสิ่งที่เจ้าชายเอลามกราบทูลถวายจึงไม่ได้เข้าถึงพระกรรณแม้แต่น้อย

“ออกไปให้หมด!!!”

ตรัสตวาดขึ้นอีกคำรบ ทหารประจำพระองค์ก็แทบจะเชิญแขกออกไปแทบไม่ทัน แม้แต่เบเซ็ทเองก็จำต้องระเห็จออกไปด้วยทั้งกระโจมจึงเหลือเพียงองค์รีไวรามเมส และร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเปล ต้องใช้เวลาอยู่ชั่วครู่กว่าพระองค์จะตัดสินพระทัยเผชิญหน้ากับความจริงเข้าไปทอดพระเนตรดูศพนั้นใกล้ๆ เมื่อเปิดผ้าขาวที่คลุมร่างนั้นออกในคราแรกพระองค์ถึงกับต้องเบือนพระพักตร์หนีด้วยความอาดูร ใบหน้าของร่างนั้นถูกกระหน่ำทุบตีจนไม่เหลือเค้าโครงกระบอกตาทั้งสองข้างกลวงโบ๋เนื่องจากลูกตาถูกควักออกไป ตามร่างกายเองก็ถูกกระหน่ำทุบตีจนหักผิดรูป

จำเป็นต้องทำถึงเพียงนี้เชียวหรือ................

พระองค์กุมมือร่างที่นอนนิ่งอยู่บนพื้นด้วยพระทัยที่เจ็บหนึบก่อนจะทรงตระหนักได้ว่าเหมือนจะมีบางอย่างไม่ถูกต้อง

“เบเซ็ท....เข้ามา” พระสุระเสียงทุ้มต่ำตรัสเรียกอย่างอ่อนแรง แต่สำหรับผู้ที่ตั้งท่าคอยเงี่ยหูรับฟังอยู่แล้วก็ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่จะได้ยิน

เข้าไปได้สักครู่เจ้าชายเบเซ็ทก็เป็นฝ่ายออกมาเชิญเจ้าชายเอลามเข้าเฝ้าด้วยตนเอง เมื่อก้าวเข้าไปในกระโจมภาพที่เห็นเบื้องหน้าก็ทำให้เจ้าชายเอลามชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะตีสีหน้ารับความผิดเสียเต็มประดาพลางลอบมององค์รีไวรามเมสที่คุกเข่าอยู่ข้างศพร่างอวตาร พระหัตถ์ขวากุมมือร่างขาวบางเย็นชืดนั้น พระหัตถ์ซ้ายลูบสางเส้นผมเลอะเลือดเกรอะกรังให้กับร่างที่อยู่บนพื้นอย่างอ่อนโยนไม่สนพระทัยแม้แต่น้อยว่าเลือดนั้นจะทำให้พระหัตถ์ของพระองค์เปรอะเปื้อนแต่อย่างใด แม้สีพระพักตร์จะว่างเปล่าแต่สายพระเนตรที่ทอดมองใบหน้าที่ถูกตีจนบิดเบี้ยวนั้นกลับเต็มไปด้วยความโทมนัสอาดูร

“เจ้าต้องการสิ่งใด”

“ก.....กระหม่อม ต้องการเห็นคนผิดถูกลงโทษพะยะค่ะ”

“เจ้ากล่าวว่าคนที่ทำการนี้คือมูวาตัลลิสพระเชษฐาของเจ้ารึ”

“พะยะค่ะ” เอลามกล่าวตอบพร้อมกับก้มหน้าต่ำยิ่งขึ้นเพื่อซ่อนรอยยิ้มกริ่มของตน

“ที่เจ้ามาครั้งนี้นั้นเจ้าต้องการสิ่งใด”

“กระหม่อมเพียงแค่อยากเห็นคนผิดถูก...........”

“ข้าถามว่าเจ้าต้องการสิ่งใด!!!” พระสุรเสียงตรัสเข้มขึ้นขณะที่ทรงประทับยืนค้ำร่างของเจ้าชายเอลาม เมื่อเงยหน้าขึ้นมองเอลามจึงได้เห็นสายพระเนตรเย็นเยียบที่จ้องมองมา

“ต้องให้ข้าเอ่ยถามเป็นครั้งที่สามหรือไม่”

“กระหม่อม.....กระหม่อมต้องการให้พระองค์สังหารเจ้าชายมูวาตัลลิสในความผิดที่ได้ก่อ และแต่งตั้งให้กระหม่อมเป็นผู้ครองดินแดนคิตชูวัตนาโดยยินยอมสวามิภักดิ์ขึ้นตรงต่ออียิปต์แต่โดยดีพะยะค่ะ”

“ได้.......ไสหัวกลับไปให้หมด!!!”

“กราบทูลลา”

ไม่ทันได้ตั้งตัวดีก็ถูกโยนออกมาเสียแล้ว เจ้าชายเอลามและทหารคนสนิทได้แต่อาศัยความมืดเร้นกายเข้าเมืองกลับมาตั้งหลักกันที่วังเสียก่อน

“ฝ่าบาท แผนยุแยงนี้ของเราจะได้ผลหรือไม่พะยะค่ะ”

“หึหึ ดูเหมือนว่าองค์รีไวรามเมสจะมีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดากับร่างอวตารเจ้าปัญหานั่นจริงๆ หมากนี้เดินได้รุกฆาต สงครามต้องเกิดขึ้นแน่เมื่อนั้นที่พระเชษฐาของข้าถูกกำจัดทุกสิ่งทุกอย่างจักต้องเป็นของข้า”

กองทัพอียิปต์

“เสด็จพ่อ นี่คือ........” ยังไม่ทันได้เอ่ยถามจนจบ พระหัตถ์ใหญ่ก็โบกขัดขึ้นเสียก่อน

“ให้คนเอาไปฝัง”

“ฝัง? เสด็จพ่อ ไม่ใช่ว่าเราต้องนำร่างของเขากลับไปที่วิหารแห่งสุริยะเทพหรอกหรือพะยะค่ะ”

“แค่ฝังก็พอ”

ตรัสตอบพร้อมกับหยิบธนูคันใหญ่เสด็จดำเนินออกไปจากกระโจมโดยมีเบเซ็ทคอยตามติด ขณะที่ผินพระพักตร์ทอดพระเนตรไปยังใจกลางเมืองหลังประตูบานใหญ่ทรงใช้ลูกธนูชุบน้ำมันจุดไฟเล็งเป้าไปยังต้นไม้ที่สูงที่สุดของเมืองคิตชูวัตนา พระหัตถ์เปื้อนเลือดน้าวดึงสายธนูสุดความยาว คันธนูโก่งงอนเต็มพิกัด ด้วยพละกำลังอันมหาศาลส่งลูกธนูพุ่งไปปักอยู่ที่ลำต้นของไม้ต้นนั้นอย่างแม่นยำจนผ่าแยกออกเป็นสองซีก ไฟลามเลียแผดเผาลุกโชนทั่วลำต้นสร้างความโกลาหลให้แก่ชาวเมืองที่กำลังหลับใหลจำต้องช่วยกันลุกขึ้นมาดับไฟ

“ต่อไปนี้คือสงคราม”

องค์รีไวรามเมสตรัสเอ่ยสำทับขณะทอดพระเนตรมองไฟที่โหมไหม้อยู่กลางเมืองคิตชูวัตนาจนส่งให้ท้องฟ้าที่มืดมิดนั้นแดงฉาน อันเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่า สงครามครั้งยิ่งใหญ่ที่ถูกจารึกไว้ในหน้าประวัติศาสตร์เมื่อหลายพันปีก่อนได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว