ผ่าภิภพบันทึกฟาโรห์ บันทึกฉบับพิศษ: บันทึกลับร่างอวตาร

ผ่าภิภพบันทึกฟาโรห์

Pairing: Levi x Eren

Rate: NC-17

Story by: AkeRah + Trendy Blood

Warning: *เนื้อหาทั้งหมดนี้เป็นเพียงเรื่องราวที่แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง ตัวละครมีตัวตนจริงในการ์ตูนเรื่องผ่าพิภพไททัน แต่เหตุการณ์และสถานที่ทั้งหมดเป็นนามสมมติที่แอบมีเค้าเรื่องจริงปะปนเล็กน้อย!!!!*

………………………………………………………………

บันทึกฉบับพิศษ: บันทึกลับร่างอวตาร

         

          ย่างเข้าสู่อีกเดือนที่เด็กหนุ่มจากโลกปัจจุบันจำต้องเดินทางทะลุมิติเวลามายังอียิปต์โลกสองพันปีให้หลัง เสียงอึกทึกและผู้คนที่เดินไปมาอย่างวุ่นวายในเขตพระราชฐานตระเตรียมรอบรั้ววังด้วยดอกไม้ เครื่องประดับ และทองคำมากมาย ไม่แม้กระทั่งในเขตหลวง แต่ทั่วทั้งธีปส์แห่งนี้ทั้งเมืองต่างครึกครื้นเป็นเวลาสามวัน สองคืนแล้ว เนื่องด้วยเพลานี้เป็นการฉลองสิริครองราชสมบัติขององค์รามเมสครบปีที่ 12 พอดี

          ทั่วทั้งเมืองต่างบรรเลงดนตรีขับกล่อมหมุนเวียนเช้าจรดค่ำ และค่ำจรดรุ่งส่าง เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ทั่วทั้งแคว้นลุ่มน้ำไนล์ต่างแห่แหนเดินทางมายังเมืองหลวง ถ้าหัวเมืองท่าใดเจ้าผู้ครองนครไม่อาจมาร่วมสรรเสริญ ล้วนแต่ส่งบุตรธิดามากมายเป็นตัวแทนร่วมงานมงคลนี้ โดยเฉพาะเหล่าธิดาของหัวเมืองต่างๆที่ต่างกรีฑากันมาไม่หยุดหย่อน ทั้งการแต่งกายงดงามวิจิตร หรือของขวัญที่คาดว่าต้องต้องตาต้องใจองค์รามเมสถูกขนส่งมายังเขตวังหลวงไม่หยุดหย่อน เหล่าไพร่พลทหารที่มีหน้าที่ตรวจตราเมือง ต่างต้องรับทำหน้าที่พิเศษในการคัดกรองเหล่าของกำนัล และตรวจตราเหล่าผู้ร่วมงานที่เดินทางมาจนขบวนแถวยาวสุดสายตา

          เด็กหนุ่มร่างอวตารที่ถูกจับแต่งองค์ทรงเครื่องอย่างสมเกียรติทอดมองเหล่าผู้คนที่ต่อแถวเข้าประตูเมืองจากริมทางเดินชั้นบน เอเลนมองเบเซทที่ยังคงวิ่งวุ่นแม้วันนี้จะเป็นงานเฉลิมฉลองวันที่สามแล้วก็ตาม แต่ดูเหมือนรายละเอียดและงานจะมีปัญหาฉุกละหุกมาให้รัชทยาทอันดับหนึ่งแก้ไขอยู่เป็นนิตย์

          ตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าจะมีงานฉลองครองราชย์ครบ 12 ปี ขององค์รามเมส เขาที่ตอนนี้ไม่มีอะไรทำนอกจากการเรียนคอร์สศิลปะป้องกันและการต่อสู้ตัวที่ถูกองค์ฟาโรห์ยัดเยียด แต่เพราะงานฉลองทำให้เหล่าครูฝึกต่างต้องหัวหมุนไปช่วยเตรียมงาน คนว่างงานอย่างเขาจึงรับอาสาที่จะช่วยเช่นกัน พอบอกอย่างนั้น เบเซทและหัวหน้านักบวชฮันจ์กลับเอาเขามาแต่งองค์ทรงเครื่องราวกับตู้ทองเคลื่อนที่ แล้วบอกให้แค่นั่งเฉยๆอยุ่ข้างกายองค์รามเมสเท่านั้นพอ ตั้งแต่วันแรกจนตอนนี้

          ทั้งที่เป็นงานเฉลิมฉลอง แต่เอเลนรู้สึกราวกับงานรวมญาติ แม้จะรู้อยู่แล้วว่าองค์รามเมส มีพระสนมมากมาย แต่การต้องมาเจอเหล่าพระสนมทีเดียวเกินครึ่งร้อยก็ไม่สนุกหรอกนะ ถึงแม้เขาจะเป็นคนจำคนเก่งอยู่บ้างแต่การต้องมารู้จักและจำเหล่าบุตรกว่า ห้าสิบคน ธิดากว่ายี่สิบคน เล่นเอาสมองเขาเออเร่อไปชั่วขณะ นี่เขาจำได้แค่สิบคนแรกเท่านั้นส่วนชื่อจะจำสลับกันรึเปล่ายังไม่รู้เลย เวลาเจอหน้าจึงได้แต่ยิ้มและทักทายเท่านั้น แล้วพอจะพยายามหาทางหนี เพราะรู้สึกตัวเองเหมือนเครื่องทองประดับข้างกายองค์ฟาโรห์ มือหยาบของคนเอาแต่ใจก็รั้งให้เขาอยู่ข้างกายคอยปั้นหน้ายิ้มทักทายแขกเหรื่อ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าหัวเมืองฝั่งตะวันตก ธิดาจากเมืองตะวันออก เจ้าชายจากแดนใต้ แม่ทัพแห่งทิศเหนือ และเจ้าครองแคว้นอีกมากมายที่ทำเอาเขาหัวหมุน เป็นครั้งแรกที่เพิ่งรู้ว่าการยิ้มทักทายคนอื่นต้องใช้พลังงานขนาดนี้ ไหนจะเครื่องแต่งกายด้วยทองคำที่หนักหลายกิโลบนตัวเขานี่อีก เขาไม่ได้มีกล้ามเนื้อมัดกล้ามแน่นแบบไอฟาโรห์นั้นนะ ที่จะได้แบกทองเป็นกิโลอยู่บนร่างกายโดยไม่รู้สึกอะไร คอยดูเถอะตอนกลับเขาจะเอาทองพวกนี้กลับไปขายให้หมด จะได้ลดเครื่องประดับบนตัวเขาลงบ้าง

          อย่าน้อยวันนี้ก็เป็นวันฉลองวันสุดท้ายที่เขาจะต้องปั้นหน้าทักทาย ทั้งยังต้องใส่ชุดและเครื่องประดับที่หนักอึ้งนี่แล้ว แต่เพราะต้องทนรับแขกเหรื่อถึงสองวัน สองคืน วันนี้พอโดนจับแต่งตัวเสร็จ เขาจึงหาทางหลบออกมาระหว่างที่องค์ฟาโรห์ยังคงต้องต้อนรับเหล่ผู้มาเยือนในห้องโถง

          เด็กหนุ่มในชุดเครื่องทองเต็มยศเหลือบซ้ายมองขวาที่เหล่าผู้คนยังคงเดินกับขวักไขว่ ทั้งยังวิ่งวุ่นในการจัดเตรียมสิ่งของมากมาย แพราะคืนนี้เป็นคืนฉลองวันสุดท้ายดูเหมือนทุกอย่างจึงวุ่นวายกว่าปกติ โดยเฉพาะในโรงครัวที่อึกทึกครึกโครมราวกับสนามรบ ด้วยชุดที่โดดเด่นสะดุดตา แล้วไหนจะความวุ่นวายตลอดทางในเขตราชฐาน สุดท้ายที่ที่เอเลนนึกออกว่าจะพบเจอความสงบ จึงหนีไม่พ้นห้องบรรทมของทายาทอันดับหนึ่งแห่งไนล์

ก๊อก ก๊อก

            “เบเซท ขอฉันหลบในนี้หน่อยสิ” เอเลนเคาะประตูขออนุญาติ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป เด็กหนุ่มต้องตกตะลึงกับของมากมายที่วางอยู่ในห้องเจ้าชายเบเซท ทั้งที่ปกติแล้วห้องของเบเซทมักเป็นระเบียบและมีแค่เครื่องใช้ที่จำเป็น

          “ท่านเอเลน ตอนนี้ห้องข้ารกเล็กน้อย ถ้าอย่างไรรบกวนหาที่นั่งตามสะดวกนะขอรับ” เบเซทหันมาทักทายเด็กหนุ่มก่อนจะหันกลับไปจดจ้องกับกระดาษปาปิรุสในมือพลางเช็คสิ่งของที่อยู่ตรงหน้า

          “นี่เกิดอะไรขึ้นกับห้องนายเนี่ย?” เด็กหนุ่มร่างอวตารเดินสำรวจสิ่งของต่างๆที่ถูกวางเรียงรายมีตั้งแต่ถั่ว ถังไม้ ขนสัตว์ เครื่องประดับ หรือแม้กระทั่งอาวุธต่างๆ

          “ของพวกนี้ข้ายึดไว้ขอรับ วันนี้เป็นการเฉลิมฉลองคืนสุดท้ายทุกอย่างจึงต้องเข้มงวดเป็นพิเศษ ที่จริงปกติจะเก็บไว้ในห้องเก็บของทั้งหมด แต่ปีนี้มีของส่งมามากมายเหลือเกิน จึงต้องแบ่งมาเก็บที่ห้องข้าบางส่วน” เบเซทอธิบายทั้งยังคงสำรวจสิ่งของตามรายการต่างๆอย่างเคร่งครัด

          เอเลนพยักหน้ารับพลางมองหาที่ว่างที่เขาพอจะนั่งพักได้ เมื่อเห็นว่าคงมีเพียงแค่เตียงเท่านั้นที่เขาพอจะใช้นั่ง เด็กหนุ่มจึงถือวิสาสะนั่งบนแท่นบนนทมขององค์ชายหนุ่ม ทั้งปลดเครื่องแต่งกายทองคำที่หนักอึ้งบนตัวออก รอยกดทับจางๆบนผิวเด็กหนุ่มแสดงให้เห็นถึงน้ำหนักของเครื่องประดับทองคำที่สวมใส่ เมื่อเหล่าเครื่องทองที่หนัดอึ้งถูดปลดเอเลน ราวกับโซ่ตรวนถูกถอด เอเลนบิดกายไปมาก่อนจะแผ่ลงบนเตียงอย่างถือวิสาสะ

          “ไม่เข้าใจจริงๆว่าพวกนายใส่ของพวกนี้เดินไปเดินมาแบบนั้นได้ยังไง เฮ้อ... หนักเป็นบ้า” คนที่ถอดเครื่องทรงออกบ่นอุบอิบพลางเหลือบตามองเด็กหนุ่มรัชทยาทอันดับหนึ่ง แม้จะอยุ่ในชุดเครื่องราชย์ที่มีเครื่องประดับน้อยกว่าร่างอวตารอย่างเขาเล็กน้อย แต่มันก็หนักพอดู ทั้งอย่างนั้นเจ้าชายเบเซทยังคงง่วนกับการทำราชกิจอย่างไม่ลดละและปริปากบ่น

          “ท่านพ่อไม่ทรงพาท่านเอเลนไปแนะนำให้กับท่านฮัซคา เจ้าผู้ครองทิศใต้หรือขอรับ?” ถ้าเขาจำไม่ผิดวันนี้ท่านฮัซคา และบุตรีเข้าเฝ้าถวายพระพรองค์ฟาโรห์

          พอได้ยินเรื่องการแนะนำคนใหญ่คนโต เอเลนทำหน้าเหม็นเบื่อทันที จะไม่ให้เขาเบื่อไอย่างไร ในเมื่อสองวันสองคืนมานี่เขารู้จักเหล่าขุนนาง เจ้าผู้ครองแคว้นต่างๆจนเอียน ไม่รู้ว่าเป็นวันฉลองให้องค์รามเมส หรือวันเสนอตัวให้ฟาโรห์กันแน่? เหล่าเจ้าผู้ครองแคว้นนั้นต่างพาบุตรีที่แต่งโฉมงดงามให้ตามเข้าเฝ้าอย่างใกล้ชิด ไม่บอกก็รู้ว่าเจ้าตาแก่เจ้าเล่ห์พวกนั้นหวังให้บุตรสาวของตนเป็นที่ต้องตาต้องใจองค์รามเมสเพียงใด เท่านั้นไม่พอ นอกจากจะพยายามถวายบุตรีให้องค์รามเมส ยังมีเสนอเหล่าธิดา เจ้าหญิงต่างๆให้เขาไม่ต่างกัน

อันที่จริงเขาก็รู้สึกใจแกว่งๆอยู่นะ ก็บุตรีแต่ละคนที่มางามน้อยเสียที่ไหน แต่พอหันไปเห็นใบหน้าดุถมึงทึงคนข้างๆ ทำเอาเขาแทบจะกลืนน้ำลายไม่ลง อย่าว่าแต่เขาเลยแม้แต่คนที่เสนอบุตรีให้เขาคงรู้สึกถึงรังสีทมิฬจากองค์รามเมสจึงได้รีบรนรานสงบปากสงบคำก่อนจะถอยให้คนอื่นเข้าเฝ้า

          คิดแล้วก็น่าเจ็บใจนิดๆ ทั้งที่ตัวเองมีสนมตั้งมากมาย แต่ทำไมพอเขาจะได้มีสาวๆมารายล้อมบ้างต้องห้ามกันด้วย?

          “เรื่องนั้นช่างมันเถอะ นายมีไรให้ฉันช่วยไหมเบเซท?” เอเลนกระโดดลงจากเตียงเข้ากอดคอองค์ชายเบเซท หวังของานทำจะได้เป็นข้ออ้างที่เขาหลบหนีออกจากการพบปะที่น่าเบื่อกลางคัน

          เบเซทมองเด็กหนุ่มร่างอวตารที่เกยหน้าลงบนบ่าตัวเองพลางหัวเราะขำ ดูจากท่าทางคงเบื่อหน่ายกับการพบเหล่าคนใหญ่คนโตมากมายเป็นแน่ อย่าว่าแต่ท่านเอเลนเลย ตัวเขาเองก็ชอบหาข้ออ้างในการตระเตรียมเรื่องต่างๆเสียมากกว่าการไปเจอเหล่าขุนนางที่เสนอธิดาให้อย่างน่ารำคาญ

          “ถ้าอย่างไรท่านเอเลนช่วยสำรวจของทางด้านนั้นก็ได้ขอรับว่าเป็นสิ่งใดบ้าง ข้าจะได้บันทึกไว้” เบเซทชี้ยังกองข้าของอีกฝั่งที่ตั้งเรียงรายยังไม่ได้รับการสำรวจ

          เด็กหนุ่มร่างอวตารไม่รอช้าจัดการสำรวจข้าวของกองมหึมาทันที จิตวืญญาณนักสำรวจที่สืบทอดมาจากบิดาเริ่มคุกรุ่น ก็ในเมื่อสิ่งของตรงหน้าเป็นสิ่งที่โลกเขาเรียกได้ว่าทรัพย์สมบัติมหาศาล ของบางอย่างก็หน้าตาแปลกประหลาด อีกทั้งสิ่งของเหล่านี้ยังอยู๋ในสภาพสมบูรณ์ใหม่ขนาดนี้ เรียกได้ว่าเป็นคลังสมบัติที่พ่อเขาต้องอิจฉาเขาแน่ๆที่ได้สัมผัสของจริง

          เอเลนจัดการจัดเหล่สของกองมหึมาแยกออกเป็นหมวดหมู่ เด็กหนุ่มร่างอวตารเหลือบเห็นชายผ้าฝ้ายริ้วสีทอง ด้วยความสนใจเด็กหนุ่มจึงรื้อชุดผ้าแพรจากในกองของกำนัลออกมาดู ผ้าฝ้ายผืนบางประดับด้วยริ้วทองลายวิจิตร เอเลนคลี่ผ้าเพื่อดูรูปแบบด้วยความสนใจ ชุดผ้าวิจิตรแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนบนเป็นผ้าฝ้ายที่ประดับริ้วทองพร้อมด้วยเครื่องประดับช่วงคอมาถึงอกอย่างตระการตา ท่อนล่างเป็นผ้าที่แวกเว้ามาจนถึงช่วงโคนขาพร้อมกระพรวนข้อเท้า จากชุดทำให้เด็กหนุ่มจินตนาการถึงพวกนางรำในเกมส์ที่เคยเล่น แต่ถ้าเป็นนางรำเครื่องประดับไม่น่าจะมากมายขนาดนี้

          “อ๊ะชุดนั้นแยกวางไว้ตรงนั้นได้เลยขอรับท่านเอเลน” เบเซทที่กำลังยกของอยู่อีกฝั่งเอ่ยบอก ก่อนจะชี้ให้นำชุดนั้นไปรวมกับเหล่าเครื่องประดับที่ถูกวางแยกไว้มากมาย

          “ชุดนี้เป็นของนางรำที่นี้งั้นเหรอ?” ด้วยความสงสัยเด็กหนุ่มร่างอวตารจึงเอ่ยถาม

          “ไม่ใช่ขอรับ เป็นชุดสำหรับสตรีที่จักได้ถวายตัวให้องค์รามเมส หากท่านพ่อเกิดต้องตาขึ้นมา” แต่ปีนี้มีท่านเอเลน...คงไม่จำเป็นต้องใช้... เบเซทคิดในใจพลางจัดการจัดของที่เหลือต่อ

          ชุด....สำหรับ...ถวายตัว... ตกลงไองานฉลองขึ้นครองราชย์นี้มันพ่วงด้วยงานจับคู่ให้ตาแก่มักมากนั่นด้วยสินะ... ใบหน้ามนพองลมในแก้มอย่างนึกงอนก่อนจะจัดการโยนชุดไปรวมกับกองเครื่องประดับ

          ไอเจ้าฟาโรห์นั่น ที่ตอนที่มีคนมาเสนอลูกสาวให้เขาล่ะทำเป็นส่งสายตาฆ่าฟันให้เขา แต่ทุกปีตาแก่นั้นกลับมีสาวๆเสนอตัวให้นับไม่ถ้วน มันน่าโมโหชะมัด.... แล้วเราจะโมโหทำไม?... อิจฉาสินะ... เราคงจะอิจฉาไอเจ้าบ้านั้นที่มีผู้หญิงให้เลือกมากมาย แต่ตัวเรายังโสดสนิทเหี่ยวเฉา.... เอเลนเอ๊ยทั้งที่เป็นถึงร่างอวตารแล้วแท้ๆ แต่ทำไมช่างไม่มีดวงเรื่องแบบนี้เอาซะเลย...

          “แล้วถังพวกนี้มันอะไรน่ะ?” เอเลนหันไปสนใจกับถังไม้มากมายที่วางเรียงรายในห้องขององค์ชายหนุ่ม

          “พวกนั้นเป็นเหล้าองุ่นจากทางใต้ขอรับ แต่ฤทธิ์นั้นแรงกว่าเหล้าองุ่นทั่วไปมากนัก งานฉลองวันสุดท้ายข้าไม่อยากให้เกิดเรื่องยุ่งยากจึงสั่งให้ทหารขนมาเก็บที่นี้”

          เบเซทเลือกถังเหล้าองุ่นที่ว่ามาหนึ่งใบก่อนจัดการเปิดจุกเทเหล้าองุ่นยื่นให้ร่างอวตาร

          “กลิ่นไม่เห็นเหมือนเหล้าเลย” กลิ่นอ่อนๆขององุ่นคล้ายกับน้ำผลไม้มากกว่ากลิ่นของเหล้าองุ่นที่เขาได้กลิ่นอยู่เป็นประจำ

          “เป็นเอกลักษณ์ของเหล้าองุ่นจากทางใต้ที่ส่งมาขอรับ เหล่านางในและนางกำนัลต่างชื่นชอบ เพราะกลิ่นและรสไม่รุนแรง แต่ว่าฤทธิ์ของมันเรียกว่าร้ายแรงกว่าเหล้าองุ่นที่เราดื่มกันเป็นปกติเสียอีกขอรับ”

          เอเลนมองน้ำสีแดงเข้มในมืออย่างสงสัยก่อนจะลองจิบชิมรสชาติ รสหวานขององุ่นราวน้ำผลไม้ชั้นเลิศแตกต่างจากรสขมฝาดที่เขามักจะได้จากการเผลอดื่มเวลาร่วมโต๊ะเสวย

          “มันใช่เหล้าจริงเหรอ รสชาติยังกับน้ำผลไม้” เอเลนถามอย่างไม่เชื่อว่ารสหวานกลมกล่อมที่ลื่นคอเช่นนี้ จะเป็นเหล้าองุ่น

          “นั้นแหละขอรับ เหล่านางในทั้งหลายถึงชื่นชอบ แต่อย่าดื่มมากไปล่ะขอรับ” เบเซทกล่าวเตือนเด็กหนุ่มร่างอวตารที่ลองยกแก้วขึ้นจิบอย่างชื่นชอบ

         

          ก๊อก ก๊อก

          เสียงเคาะประตูดังขึ้นก่อนมิคาสะจะเปิดเข้ามา

          “ขออภัยเบเซท ท่านกำลังยุ่งอยุ่หรือไม่?” มิคาสะน้อมกายให้เกียรติหลานชายผู้เป็นรัชทยาทโดยชอบทำก่อนถาม

          “ไม่ขอรับท่านอา ข้าเหลือเพียงแต่จัดของเล็กน้อยเท่านั้น” เบเซทน้อมกายคืนเพื่อให้เกียรติผู้ที่มีศักดิ์เป็นอาของตน แม้จะยศสูงกว่าแล้วก็ตาม

          “ท่านฮัซคาอยากพบเจ้าพร้อมบุตรี ถึงแม้เจ้าจะไม่สนใจแต่คงยากที่จะปฏิเสธ”

          ฮัซคา เจ้าผู้ปกครองทิศใต้เป็นหนึ่งในผู้ที่จงรักภักดีต่ออียิปต์เสมอมา อีกทั้งยังเป็นผู้ที่องค์รามเมสไว้วางพระทัยให้ช่วยราชกิจหลายอย่าง ทั้งยังเป็นผู้รับใช้เก่าแก่ตั้งแต่รัชสัมรามเมสที่ 1 การเรียกเบเซทไปพบบุตรีไม่พ้นเป็นเรื่องหมั้นหมาย แม้จะไม่บังคับโดยตรงแต่ก็ยากที่จะปฏิเสธ ด้วยว่าท่านฮัซคา คือผู้รับใช้เก่าแก่ที่ควรค่าแก่การเคารพนับถือ

          “ข้าเข้าใจดีท่านอา ข้าจะไปเดี๋ยวนี้” เบเซทน้อมศรีษะเคารพร่างอวตารและมิคาสะ ก่อนจะขอตัวออกจากห้อง

          มิคาสะมองเด็กหนุ่มร่างอวตารที่หลบการพบปะผู้คนมาอยู่ในห้องของหลานชาย เพราะมัวแต่วุ่นวายกับงานเลี้ยงทำให้เขาเองก็ไม่มีเวลาสนทนากับเอเลนมากนัก

          “หลายวันมานี้เจ้าคงเหนื่อยน่าดู ถ้าอย่างไรก็หลบอยู่ที่นี้จนพลบค่ำแล้วค่อยออกไปงานเลี้ยงอาจจะดีกว่า” มิคาสะเสนอ

          “วันนี้ยังมีงานเลี้ยงที่น่าเบื่อหน่ายนั้นอีกเหรอ เออ.. นี่ ถ้าฉันหลบอยู่ในนี้จนงานเลี้ยงเลิกเลยจะได้ไหม?” ใบหน้ามนมองอีกคนอย่างเว้าวอน ก็งานเลี้ยงที่แต่ละคนเอาแต่คุยเรื่องตนเองหรือเรื่องความงาม ความสามารถของลูกสาวตัวเองให้องค์รามเมสฟังมันน่าเบื่อจะตาย

          “ข้าเองก็อยากให้เจ้าทำเช่นนั้น แต่การที่ร่างอวตารแห่งราไม่อยู่จนงานเลี้ยงจบเห็นเป็นการไม่ควรนัก” ถึงแม้เขาจะชอบตามใจเอเลนอยุ่บ้าง แต่ถ้าเป็นเรื่องงานแล้วหลายครั้งที่มิคาสะก็จะแข็งขืนไม่ยอมผ่อนปรนตาม

          “อย่างน้อยวันนี้ในงานเลี้ยงจะมีการแสดงจากเหล่าสตรีที่อยากถวายตัวให้องค์รามเมสได้เชยชม คงมีสิ่งที่ให้เจ้าเพลิดเพลินได้บ้าง” มิคาสะพยายามหาเรื่องปลอบใจเด็กหนุ่มร่างอวตาร แต่นั่นกลับทำให้เอเลนยิ่งคิ้วขมวดมุ่นกว่าเก่า

          “ถ้างานเลี้ยงช่วงเย็นเริ่มแล้วฉันจะไป นายรีบกลับไปทำงานของนายเถอะ”

          มิคาสะน้อมกายให้กับร่างอวตารก่อนจะกลับไปทำงานที่ค้างคาต่อให้เสร็จ

          หลังจากที่ประตูห้องปิดลง ความเงียบสงบเข้าแทนที่ เอเลนทิ้งตัวลงงนอนกับแท่นบรรทมของเบเซทอย่างนึกหน่าย ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องกลับไปปั้นหน้ายิ้มนั่งฟังเรื่องไร้สาระพวกนั้นอีกจนได้ เอาเถอะอย่างน้อยวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายที่ต้องฟังเรื่อน่าหน่ายพวกนั้น

          นัยน์ตาสีอร่ามเหลือบมองถังเหล้าองุ่นที่ถูกเปิดไว้อย่างสนใจ ก่อนจะยกรินใส่แก้วที่ว่างเปล่าจนเต็มอีกครั้ง รสหวานลิ้นทำให้เขาติดใจ บางทีเบเซทอาจเข้าใจผิด นี่ไม่น่าจะเป็นเหล้าจริงอย่างที่บอก บางทีพวกทหารอาจแอบสลัไปแล้วก็ได้ ก็เขาไม่รับรู้ถึงกลิ่นหรือรสแอลกอฮอลที่เจือปนอยู่สักนิด และกว่าจะรู้ตัวเขาก็ดื่มเหล้าองุ่นนั้นหลายต่อหลายแก้ว ใบหน้ามนใสเริ่มมีริ้วแดงจางๆบนหน้า นัยน์ตาสีอร่ามเริ่มปรือด้วยฤทธิ์สุรา ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มอย่างสนุกสนาน ส่วนสติสัมปชัญญะนั้นเริ่มห่างไกลออกไปทุกที ทุกที.....

.

.

.

.

.

.

          เสียงดนตรีประสานกับเสียงขับร้องดังก้องไปทั่วท้องพระโรง เหล่าอาหารและเครื่องดื่มมากมายถูกเติมไม่ให้เว้นว่าง เหล่านักบวช อำมาตย์ และเจ้าเมืองต่างๆ ร่วมร่ำสุราดื่มด่ำอาหารเริ่ดรสและการแสดงที่เริ่มทยอยถวายแด่องค์รามเมสไม่ขาดสาย

          ทั้งที่ในงานยังคงครื้นเครงและสนุกสนานแต่ที่ประทับข้างกายองค์รามเมสกลับไร้ร่างของเด็กหนุ่ม แม้จะมีสนมเอกเพทร่าประทับถัดรองลงมาจากที่เว้นว่าง นัยน์ตาคมกร้าวขององค์รามเมสพยายามสาดส่องมองหาเด็กหนุ่มร่างอวตารที่หายตัวไปตั้งแต่บ่ายจวบจนตอนนี้ เบเซทที่ประทับอยุ่ไม่ไกลนักรับรู้ได้ถึงบรรยกาศที่เริ่มหงุดหงิดจากองค์รามเมส องค์ชายหนุ่มจึงหวังละออกจากที่ประทับเพื่อย้อนกลับไปยังห้องบรรทมของตน ที่เอเลนอาจจะยังหลบอยู่ที่นั่น

          ก่อนที่รัชทยาทหนุ่มจะได้ลุกจากที่ประทับ เสียงเซ็งแซ่ ฮือฮาที่เริ่มไล่ดังมาจากด้านหลังจนถึงท้องพระโรง ก่อนที่จะได้เอ่ยถามข้อสงสัย ทุกสายตาก็จับจ้องไปยังต้นเหตุของเสียงเซ็งแซ่ แม้แต่องค์รามเมสยังถึงกับต้องฝืนกลืนน้ำลายลงคอกับภาพเบื้องหน้า

          ร่างโปร่งบางที่ปรากฏในชุดผ้าฝ้ายงามวิจิตรทั้งเผยให้เห็นหน้าท้องแบนเรียบแต่มีกล้ามเนื้อเล็กน้อยตามแบบเด็กหนุ่มที่เล่นกีฬาบ้าง พร้อมด้วยเครื่องประดับชั้นดีที่ประดับตามต้นแขน คอระหง และศรีษะ แม้จะมีผ้าคลุมปิดบังใบหน้าครึ่งนึง แต่นัยน์ตาสีอร่ามที่มองมานั้นเหล่าบรรดาคนใกล้ชิดต่างคุ้นเคยกันดี ว่าผู้ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือเด็กหนุ่มร่างอวตารไม่ผิดเพี้ยน!!

          “ขอถวายความเคารพองค์รีไว รามเมส”

          ร่างโปร่งบางผายมืออกพลางย่อกายถวายต่อหน้าพระพักต์ ใบหน้ามนที่มีริ้วแดงจางๆยกยิ้มละมุนก่อนเอ่ยต่อ

          “ทั้งที่เป็นวันเฉลิมฉลอง แต่ผมไม่มีอะไรจะมอบให้ท่าน ถ้ายังไงผมขอแสดงโชว์ให้ดูก็แล้วกัน”

          เอเลนยืดตัวขึ้นเต็มความสูง ก่อนจะยกแขนข้างหนึ่งขึ้นเหนือศรีษะ แขนอีกข้างพาดลงบนหน้าท้องของตน ใบหน้าหวานหันไปมองเหล่านักดนตรีที่ต่างมองตะลึงงันไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร เสียงหวานจึงเอ่ยสั่งแทน

          “Music!”

          เหล่านักดนตรีต่างจ้องมองกันและกัน เพราะไม่รู้ว่าไอคำว่ามิวสิคนั้นคืออะไร แต่เมื่อเห็นร่างอวตารมองมาจึงเดาว่าคงหมายถึงให้พวกเขาเล่นเพลงอะไรสักเพลงล่ะมั่ง เกรงว่าถ้าไม่เล่นเพลงอะไรสักเพลงออกไปพวกเขาอาจได้ไปเป็นมัมมี่เฝ้าสุสานในวันพรุ่งนี้ หัวหน้าคณะดนตรีจึงเป็นผู้นำคณะดนตรีให้เริ่มบรรเลงเพลงที่คิดขึ้นมาได้ในตอนนี้

          เมื่อดนตรีขึ้นบรรเลง เด็กหนุ่มขยับกายตามจังหวะ แม้จะเรียกได้ว่าไม่อ่อนช้อย อีกทั้งยังสะเปะสะปะ แต่กลับดูยั่วยวนจนองค์รามเมสต้องพยายามข่มกัดฟันตัวเองให้เพลงบรรเลงจนจบ

          “อ..เออ... ท่าน อา ท่านเอเลน.. ทำไม?” เบเซทหันไปถามมิคาสะผู้อยู่ใกล้ตัวที่สุด แต่ท่าทางสบายๆของมิคาสะทำให้เบเซทรู้สึกแปลกใจ

          “บางทีคงอยากลองชุดกระมัง ตอนที่ข้าอยู่ดินแดนเทพ ข้าเคยเห็นท่านเอเลนในชุดเมดมาแล้ว” พอมาเห็นแบบนี้ มิคาสะจึงไม่แปลกใจ บางทีอาจเป็นการแสดงที่เอเลนคิดจะถวายองค์รามเมสอยู่แล้วกระมัง

          แม้จะไม่เข้าใจว่าอะไรคือ ชุดเมด? แต่เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่ทุกข์ร้อนของเสด็จอาแล้ว บางทีนี่อาจเป็นเรื่องปกติของคนจากดินแดนเทพ... องค์ชายหนุ่มได้แต่มองในแง่ดี แล้วหวังว่าคงไม่ใช่เพราะฤทธิ์จากเหล้าองุ่นแดนใต้หรอกนะ...

          หลังจากเพลงจบลงเด็กหนุ่มหมุ่นตัวก่อนจะล้มลงน้อมกายเบื้องหน้าพระพักต์ของฟาโรห์ องค์รามเมสรุดจากพระที่นั่งลงมายังเบื้องหน้าเด็กหนุ่ม ชายหนุ่มปลดผ้าคลุมประดับไหล่หุ้มร่างอวตารก่อนจะตวัดอุ้มร่างเด็กหนุ่มขึ้นในอ้อมแขน ใบหน้าหวานที่ขึ้นสีระเรื่อ นัยน์ตาสีอร่ามที่หวานฉ่ำเดาได้ไม่ยากว่าเหตุใดเด็กหนุ่มถึงแสดงท่าทางประหลาดเช่นนี้

          “ผู้ใดเอาเหล้าให้เอเลนดื่ม?!”

          สุรเสียงเข้มก้องกังวานทำให้คนมีชนักติดหลังสะดุ้งโหยง ก่อนจะก้าวไปทำความเคารพองค์หาโรห์เบื้องหน้า

          “ส.. เสด็จพ่อเป็นลูกเองที่นำสุราจากแดนใต้ให้ท่านเอเลนลิ้มลอง” ไม่คิดว่าจะทำให้เกิดเรื่องเช่นนี้ทั้งที่ตือนแล้วว่าสุราจากแดนใต้นั้นฤทธิ์ร้ายแรงนัก

          “โฮ่... เป็นเจ้างั้นรึเบเซท” ฟาโรห์หนุ่มเหลือบมองบุตรชายที่ก้มหน้าไม่กล้าสบตา

          “วันก่อนมีลูกม้าพันธุ์ดีคลอดออกมา เห็นเจ้าชื่นชอบนัก ข้ายกให้!!”

          รัชทายาทหนุ่มเงยหน้ามองบิดาพลางกระพริบตาปริบๆอย่างไม่เข้าใจ แต่เสี้ยวหน้าก่อนที่องค์ฟาโรห์จะเดินจากไปเป็นรอยยิ้มไม่ผิดแน่

          “งานเลี้ยงนี้ขอเชิญพวกท่านสนุกให้เต็มที่ ส่วนข้าคงถึงเวลาพักผ่อนเสียที” สิ้นคำสั่งองค์ฟาโรห์อุ้มร่างอวตารออกจากท้องพระโรงอย่างไม่สนใจสายตาเหล่าข้าราชบริภารและแขกเหรื่อที่มองตาไม่กระพริบ

เว้นเสียแต่หัวหน้านักบวชเพื่อนสนิทที่เติบโตมาด้วยกันกับองค์รามเมสที่ได้แต่กลั้นหัวเราะท่ามกลางเหล่าผู้คนที่ได้แต่ตะลึงงัน แม้กระทั่งองค์รัชทยาทเบเซทที่ไม่เข้าใจเหตุใดบิตาถึงตบรางวัลอย่างงามให้เขากัน?

รีไวรามเมสวางเด็กหนุ่มร่างอวตารลงบนที่นอนอย่างแผ่วเบา ใบหน้ามนปรือตามองชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยถามอย่างสงสัย

“งานเลี้ยงเลิกแล้วงั้นเหรอ?”

“เจ้าอยากอยู่ต่องั้นรึ?”

เด็กหนุ่มยันกายลุกขึ้นใบหน้ามนมองอีกฝ่ายอย่างนึกงอน สองแขนบางโอบรอบคอขององค์รามเมสพลางขยับกายเข้าหาชายหนุ่ม

“ไม่เลย ต้องไปนั่งฟังพวกนั้นเสนอสาวๆให้ท่านน่ารำคาญจะตายไป”

“โฮ่... นี่เจ้าไม่ชอบที่เหล่าพวกเจ้าเมืองต่างๆเสนอลูกสาวให้กับข้างั้นรึเอเลน?”

“ใช่.. ผมไม่ชอบ” ใบหน้ามนพองลมในแก้มนัยน์ตาสีอร่ามจ้องนัยน์ตาคมกริบขององค์รามเมสอย่างไม่วางตา

“สาวๆในฮาเร็มของท่านก็เยอะแล้ว จะเอามาเพิ่มอีกทำไม เหลือให้คนอื่นๆบ้างก็ได้มั่ง”

คงเพราะฤทธิ์สุรา เอเลนจึงดูเว้าวอนผิดปกติ อีกทั้งยังแสดงสีหน้าท่าทางอย่างที่เขาไม่เคยพบเจอ

“เจ้าไม่ชอบใจที่ข้ามีสนมมากมายงั้นรึ?”

นัยน์ตาสีอร่ามมองค้อนอย่างไม่สบอารมณ์

“วันนี้ท่านพูดมากจัง.... งั้น ผมจะช่วยปิดปากให้เอง”

ริมฝีปากบางของเด็กหนุ่มทาบทับกับองค์รามเมส ฟาโรห์หนุ่มเผยอปากเพื่อให้ลิ้นเล็กของเด็กหนุ่มสอดเข้าไปโดยง่าย ลิ้นเล็กที่เกี่ยวกระหวัดถูกองค์รามเมสกระหวัดตอบรับอย่างปรีเปรม เสียงชื้นแฉะแลกเปลี่ยนความหวานกลบเสียงดนตรีที่ลอยอยู่ไกลๆจนมิด จากที่เป็นผู้รุกล้ำแต่เอเลนกลับถูกรีไวรามเมสไล่ต้อนจนรู้สึกหายใจแทบไม่ทัน เกรงว่าอีกฝ่ายจะหมดลมหายใจเสียก่อนริมฝีปากช่างเอาแต่ใจจึงยอมถอดถอน ก่อนจะขบที่กลีบปากล่างเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว

“วันนี้เจ้าดูยั่วยวนนักร่างอวตารของข้า” ใบหน้าคมคายยกยิ้มพอใจพลางใช้มือปาดหยาดน้ำสีใสที่เลอะบริเวณมุมแกของเอเลนออก

“ยั่วงั้นเหรอ แบบนี้เขายังไม่เรียกว่ายั่วหรอกนะ” ใบหน้ามนฉายแววซุกซนขี้เล่น

มือบางปลดเครื่องทอวประดับบนร่างชายหนุ่มออก เด็กหนุ่มไล่จุมพิตจากลำคอหนาขององค์ฟาโรห์ จนถึงไหปลาร้า ก่อนจะไล่เลียไปยังหน้าท้องที่ขึ้นลอนกล้ามขององค์รามเมส เด็กหนุ่มเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆจนสัมผัสกับแกนกายที่เริ่มแข็งขืนของฟาโรห์หนุ่ม เอเลนปลดผ้าฝ้ายที่พันส่วนสงวนขององค์รามเมส ใบหน้าหวานยิ้มละมุนก่อนจะเลียริมฝีปากของตัวเอง

“ผมเคยดูใน AV แบบนี้ต่างหากที่เขาเรียกว่ายั่ว”

รีไวรามเมสมองการกระทำที่อุกอาจของเด็กหนุ่มอย่างแปลกใจ ถึงไม่รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่า AV นั้นเป็นอย่างไร แต่ฟาโรห์รู้สึกชอบเจ้าสิ่งที่เรียกว่า AV นี่แล้วสิ ใบหน้าคมคายยกยิ้มเจ้าเล่ห์

มือหยาบกดหัวของเด็กหนุ่มให้เผชิญกับความแข็งขืนที่เจ้าตัวเป็นผู้จุดฉนวน

“แล้ว AV นั้นสอนอะไรกับเจ้าบ้าง ทำให้ข้าดูหน่อยเป็นไร?”

เอเลนมองแกนกายที่เริ่มขยายขององค์ฟาโรห์ มือเรียวจับแกนกายนั้นก่อนจะรูดขึ้นลงอย่างเด้ๆกังๆ เพราะเคยดูแต่ภาคทฤษฏี แต่ภาคปฏิบัติแบบนี้เขาเองก็เพิ่งเคยทำเช่นกัน

การกระทำที่ไม่คุ้นชิ้น ทำให้คนช่ำชองอยากช่วยชี้แนะ

“นอกจากมือแล้วเจ้ามีสิ่งอื่นที่ช่วยข้าได้อีกนะเอเลน”

รีไวรามเมสดึงใบหน้ามนให้สบขึ้นมองตน นิ้วหยาบล้วงเข้าไปในโพรงปากนุ่มของเด็กหนุ่ม นิ้วของฟาโรห์ควานช่องปากนุ่มนั้นก่อนจะขยับเข้าออกเป็นตัวนำ

“เอาล่ะเด็กน้อย ทีนี้ลองใช้ปากของเจ้าดูเป็นไร”

เมื่อได้รับการชี้นำจากชายหนุ่ม เด็กหนุ่มร่างอวตารจึงใช้โพรงปากของตนครอบครองแกนกายขององค์รามเมส ลิ้นเล็กไล้โลมจากโคนสู่ปลาย ก่อนจะขยับเข้าออกตามการชี้นำจากอีกฝ่าย จังหวะที่เนิบนาบเริ่มแปรเปลี่ยนให้เร็วยิ่งขึ้น มือหยาบขององค์ฟาโรห์ลูบไล้ยังผิวเรียบลื่นของเด็กหนุ่ม พลางคลึงยังสะโพกนุ่มกลมกลึง

เมื่อถึงจุดฝันน้ำรักสีขุ่นพุ่งเข้าจนเปรอะใบหน้าหวาน เด็กหนุ่มยันกายพลางคายน้ำรักสีขุ่นจนไหลลงตามร่างกายเปรอะไปถึงโคนขา รีไวรามเมสจัดการปลดอาภรณ์ที่ห่อหุ้มเด็กหนุ่มร่างอวตารออก ลิ้นร้อนไล้โลมเลียยังยอดอกสีหวานของเด็กหนุ่มที่เริ่มแข็งจนเป็นไต

“อ. อือ.......ท..ท่านรีไว..”

เสียงใสครางในลำคอตอบสนองตามแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกจากอีกฝ่าย รีไว รามเมส ซุกใบหน้าสูดกลิ่นกายหอมกรุ่นราวแสงตะวันของเด็กหนุ่ม มือหยาบเล้าโลมส่วนอ่อนไหวพลางพลิกเด็กหนุ่มร่างอวตารให้อยู่ใต้ร่างของเขาแทน

“อ.. อา..อ๊า”

สะโพกกลมมนขยับตามมืที่กอบกุมส่วนอ่อนไหวของตน สองแขนบางโอบรอบลำคอหนาของชายหนุ่ม กดทับให้ใบหน้าของรีไว รามเมส ซุกลงกับหน้าอกของตน ปรนเปรอ ขบกัดกับยอดอกสีหวานที่ตั้งชัน ก่อนจะเลื่อนมาขโมยกอบโกยลมหายใจของเด็กหนุ่มอีกครั้ง

เอเลนกระตุกสะโพกปลดปล่อยหยาดอารมณ์ของตนเองใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อจูบตอบรับจุมพิตที่แสนเร่าร้อนของชายหนุ่ม

รีไว รามเมส พยายามฝีนกลืนน้ำลายหนืดลงคอ ทั้งที่คิดว่าจะพยายามหักห้ามใจเพราะอีกฝ่ายถูกมอมเมาด้วยฤทธิ์สุรา แต่ในเมื่อมาถึงขนาดนี้และอีกฝ่ายก็จะสมยอม มีหรือบุรุษผู้ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นทั้งนักรบและนักรัก จะสามารถยับยั้งชั่งใจได้

“เอเลน... ในเมื่อเจ้าเป็นฝ่ายเริ่ม จะมากล่าวร้ายหรือโกรธข้าที่หลังไม่ได้หรอกนะเจ้าหนู”

รีไวรามเมสแยกขาเพรียวของเด็กหนุ่มออก ก่อนจะใช้น้ำรักที่ไหลเปรอะนั้นต่างสารหล่อลื่นเปิดช่องทางที่คับแน่น

ชายหนุ่มระดมจูบเรือนร่างเด็กหนุ่มร่าวอวตาร ทั้งฝากรอยตีตราบนหน้าอกที่แอ่นตอบรับสัมผัส

ใบหน้าหวานปรือตามองชายหนุ่มก่อนจะรับจุมพิตจากอีกฝ่ายอีกครั้ง ลิ้นร้อนไล่ต้อนเร้ยวลิ้ยของเด็กหนุ่มอย่างตระกาม ก่อนจะถอดถอนริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง

“เอเลนในเมื่อเข้าไม่ขัดขีน แสดงว่าตอบรับข้าสินะเด็กน้อย?”

ใบหน้าหวานปรือตามองชายหนุ่ม สติที่มีเริ่มหลุดลอยไปไกล รีไวรามเมสแยกขาเพรียวออกจากกัน ความเป็นชายที่แข็งขืนจ่อกับช่องทางเบื้องล่างที่เขาพยายามทำให้คุ้นชิน ก่อนที่จะได้ช่วงชิงความบริสุทธิ์ของเด็กหนุ่ม เสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอและร่างกายที่ปล่อยลงไปกับฟูกนอนทำให้ใบหน้าคมคายถึงขั้นกระตุก

“ฟรี้.....”

เด็กหนุ่มร่างอวตารหลับ!! ในขณะที่กำลังดำเนินการร่วมรักมาจวบจนถึงขั้นเกือบสุดท้าย

หางคิ้วของผู้เป็นฟาโรห์กระตุกถี่ยิบ

เดี๋ยวสิ!! ทั้งที่เป็นฝ่ายยั่วเขาก่อนแท้ๆ แล้วมาทิ้งเขาไว้กลางทางแบบนี้มันจะไม่โหดร้ายเกินไปหน่อยหรือไง!?

ฟาโรห์หนุ่มไม่ยอมแพ้พยายามเขย่าปลุกร่างอวตารที่นอนหลับไร้สติ แต่ไม่เป็นผล ดูเหมือนฤทธิ์สุราจะส่งผลให้เด็กหนุ่มร่างอวตารหลักลึกกว่าที่เคย ทั้งยังส่งผลให้เขาค้างคายากที่จะระบาย

อย่าคิดว่าคนอย่างเขาจะยอมแพ้ง่ายๆ จริงอยู่ที่เขาไม่คิดหักหาญน้ำใจเด็กหนุ่มร่างอวตาร แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้ขอแค่เขาไม่ล่วงล้ำเข้าไปก็คงไม่มีปัญหา

คิดได้ดังนั้นจากขาที่ถูกจับแยกออก รีไวจึงรวบขาเด็กหนุ่มให้ชิดกันก่อนจะสอดใส่ความเป็นชายที่แข็งขืนเข้าช่องทางระหว่างเรียวขาขาวของเด็กหนุ่ม

ร่างของเอเลนขยับไหวไปตามแรงอารมณ์ขององค์รามเมส เสียงเนื้อกระทบกันเป็นจังหวะแม้อีกฝ่ายจะไม่ได้สติก็ตาม แต่ถึงกระนั้นร่างกายของเด็กหนุ่มร่างอวตารก็ตอบสนองต่อแรงปรารถนา

“อ.. อือ  อ๊ะ.... อื้อ”

เสียงใสยังคงครางกระเส่าตอบรับการเล้าโลมของชายหนุ่ม เสียงกระทบของผิวเนื้อรุนแรงมากยิ่งขึ้นและเร็วขึ้น เร็วขึ้น จนกระทั่งที่สุดแห่งความปรารถนาถูกปลดปล่อย น้ำรักสีขาวขุ่นไหลเปรอะเปื้อนยังโคนขาไหลไปตามช่องทางคับแคบสีหวานที่ยังไม่ถูกรุกล้ำ

รีไว รามเมส หอบหายใจถี่หนัก ใบหน้าคมดุจ้องใบหน้าหวานที่หลับตาพริ้มมีความสุขอย่างไม่รู้เรื่องรุ้ราว ว่าปล่อยให้มีคนต้องลำบากขนาดไหนอยุ่กลางทาง มือหยาบบีบจมูกเชิดรั้นนั้นอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะเพิ่มรอยประทับสีกุหลายอีกตรที่ลำคอของเด็กหนุ่ม ตีตราความเป็นเจ้าของซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ใบหน้าคมเขยิบเข้ากระซิบที่ใบหูคนไม่ได้สติแผ่วเบา

“อย่าคิดว่าครั้งต่อไปมันจะจบแบบนี้เชียว”

ด้วยนิสัยรักสะอาดฟาโรห์หนุ่มจึงจัดการเช็ดคราบเปื้อนทั้งหลายของตนเองและเอเลนจนหมดจด แต่เพราะเจ้าตัวดีที่เอาแต่หลับไม่ได้สติ อีกทั้งเดาได้เลยว่าเมื่อรุ่งส่างมาเยือนเจ้าตัวคงไม่รู้ว่าตัวเองได้กระทำความผิดร้ายแรงขนาดไหนไว้บ้าง เมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยฟาโรห์หนุ่มจึงจงใจไม่ใส่อาภรณ์ให้ร่างอวตารและตนเอง แน่นอนว่าเช้าวันต่อมาใบหน้าที่ขึ้นสีสุกปลั่งของร่างอวตารจะทำให้คนขี้แกล้งได้ยลเป็นแน่

แล้วเป็นจริงดังคาดเมื่อตัวต้นเหตุที่จำอะไรไม่ได้นั้นได้แต่เอะอะโวยวายจนเขานึกแกล้งเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟังฉากต่อฉาก ท่วงท่าต่อท่วงท่า เมื่อทุกอย่างรู้แจ้งร่างอวตารก็หลบหน้าไม่ยอมมรร่วมห้องกับฟาโรห์หนุ่มนานหลายอาทิตย์ คนที่จะเดือดร้อนที่สุดไม่พ้นรัชทยาทหนุ่มที่เอเลนขอหลบไปใช้เตียงบรรทมด้วยเป็นประจำ

หลังจากคือนั้นไม่นานนักทั่วทั้งธีปส์ก็มีกฏต้องห้ามบัญญัติเพิ่มขึ้น คือ ห้ามผู้ใดให้สุราแด่ร่างอวตารดื่มโดยไม่ได้รับความยินยอมจากองค์ฟาโรห์ ถ้าผู้ใดฝ่าฝืนมีโทษประหารสถานเดียว ทั้งที่มีกฏเช่นนั้นแต่เหล้าองุ่นแดนใต้กลับถูกขนเข้าเขตราชฐานจนกลายเป็นสินค้าหายากที่มีแต่องค์ฟาโรห์เป็นผู้ครอบครอง...

ฉ